#543 Peervers

543 Peervers

Ik schil mijn peertje voor in de yoghurt. Mijn eerste peertje uit eigen tuin! Er zit een hard stukje in. Ik schiet uit. Nog voor het mesje uit mijn hand op het aanrecht valt poog ik het bloeden te stoppen door de snijwond dicht te drukken. Balen, dat gebeurt net als ik me moet haasten voor een belangrijke presentatie. Amper geslapen door de zenuwen en die helse storm en stomme dromen over raar gegiechel en een doffe plof achter het huis. Ik kijk naar de wond. Zodra ik de druk laar vieren klopt met elke hartslag het bloed weer omhoog. Ik ga op zoek naar de pleisters. Zodra me te binnen schiet waar ze liggen loop ik toch in de richting van de tuin. Ik staar in de plof-richting uit mijn droom. Niet verbaasd zie ik iets liggen dat glimt. Vanmiddag even checken. Nu door. Geen tijd. Toch ga ik naar buiten. Mijn bloedende vinger in mijn mond. Ik proef een mengsel van peer en ijzer. Met mijn vrije hand tast ik naar het voorwerp. Inwendig moet ik lachen als ik er even overheen wrijf, als was het de lamp van Aladin. Stel je voor dat ik zou kunnen wensen een half uurtje terug in de tijd te gaan: Meer voorbereidingstijd en niet in de vinger gesneden.

‘Giggle, giggle’, klinkt het bij mijn streling. Mijn mond valt open, de bloedende vinger eruit. ‘Lekker kietelen’, klinkt lieflijk hijgerig. ‘Helaas kan ik geen wensen vervullen’. ‘Maar je kunt wel praten en gedachten lezen’, denk ik verbouwereerd. ‘Giggle, inderdaad,’ Het valt me nu pas op dat het voorwerp de vorm heeft van een peer. ‘Wil je doorgaan met wrijven?’ Het komt er zo aandoenlijk uit dat ik glimpeer oppak. Met mijn besneden hand wrijf ik over hetzelfde plekje als daarnet, het bolle stuk. ‘Glimpeer lijkt te spinnen als een kat. ‘Nu iets naar beneden. Naar mijn sterretje.' Ik aai in die richting en zie een spoortje bloed waar ik glimpeer heb aangeraakt. Ik realiseer me ineens wat ik aan het doen ben en wat ik zou moeten doen: Opschieten en me klaarmaken voor werk. Ik hou abrupt op met strelen en tegelijkertijd schiet een spervuur van vragen door mijn hoofd: ‘Wie of wat ben je? Wat doe je in mijn tuin? Denk jij werkelijk dat ik je ster op commando aan ga raken. Ik heb hier toch geen tijd voor?’

‘Giggle, Ik voel wat jij denkt en jij gaat tijd maken om te doen wat je niet van je niet van plan bent.’ Ik zie een razendsnel tongetje uit glimpeer komen vergezeld van een slurpgeluid. Het bloedspoortje is verdwenen. ‘Wat gebeurt hier, zo meteen kom ik in de macht van een perverse peer’. ‘Mijn naam is inderdaad Peervers om op je eerste vraag terug te komen. En antwoord op vraag 2: In stormnachten ga ik op bezoek bij perenbomen en richt mij op peren met harde stukjes. ’Wat doe je met mijn peren?’ ‘Giggle, we maken gewoon een beetje lol. En dan mag ik de harde stukjes weg slurpen en sterretjes likken.’ Weer dat snelle tongetje.  ‘Hoeveel jaar doe jij dat al in mijn tuin.’ Het woord dat benadruk ik met een mengsel van vrolijke spot en lichte walging, merk ik. ‘Hoeveel jaar heb jij al harde stukjes in je peer’, is de wedervraag met zelfde intonatie. ‘Vanmorgen voor het eerst gaat door mijn hoofd en het heeft nog niet eerder gestormd dit jaar.’ ‘Giggle, maak je geen zorgen over de rest van de perenoogst dit jaar. Al je peertjes die je vanaf nu gaat plukken zullen stuk voor stuk sappig smaken’ en bij de giggle die volgt leg ik pervers terug waar die lag. Het bloed uit de snee is inmiddels gestelpt. ‘Sorry Peervers, een volgende keer zal ik je overal betasten waar je wilt, maar ik heb een belangrijke afspraak vandaag. Ik peer em.’