#543 Liesje's beer

Ik word wakker op de bank. Mijn hoofd barst bijna uit elkaar. Naast me op de grond twee lege flessen… Weer veel te veel gedronken gister. Nu spijt, maar dat duurt nooit lang, weet ik helaas uit ervaring.
Eerst even een frisse neus. Door de schuifpui zie ik de ravage in mijn tuintje. Niets gemerkt van de storm die er geraasd moet hebben. Het waait nog steeds pittig, merk ik als ik naar buiten stap.
In een hoekje van het terras ligt een oude krant te wapperen. Half eronder zie ik een rossige lap. Nieuwsgierig trek ik het onder de krant vandaan, en pak het op. Een modderig berensnuitje van gehaakt katoen staart me aan. Eronder hangt een vormloos lijfje met vier korte pootjes.
‘’Waar kom jij vandaan?’’ vraag ik zonder antwoord te verwachten. Maar tot mijn verbazing steekt hij met een hoog, hees stemmetje direct van wal:
‘’Zo zat ik met Liesje in de bakfiets, en zo waaide ik weg. Ik schrok me kapot maar het was gelijk ook heerlijk. Zo vrij als een vogel vloog ik over de stad. Echt ge-wel-dig! Ik hoorde Liesje nog gillen, maar ik kon niets anders dan me mee laten voeren. Het was fantastisch! Tot die boom in de weg stond…
Ik belandde op een wild schuddende tak, kon me niet goed vasthouden en stortte naar beneden…’’  
‘’Och, arm dier’’, mompel ik. Maar hij is nog niet klaar:
‘’Gelukkig bleef ik haken aan een uitsteeksel van een tak. Nou ja, gelukkig? De wind gierde om mijn oren, en tot overmaat van ramp begon het keihard te hagelen. Net toen ik dacht dat daar mijn berenleven zou eindigen, rukte een windvlaag me los en belandde ik hier op dak, en via de gladde dakpannen boem, au, op het terras. En nu’’, gaat hij behoorlijk dwingend verder, ‘’nu wil ik terug naar Liesje! Op mijn rug staat een telefoonnummer. Bel dat maar even!’’

Totaal verbouwereerd loop ik naar binnen en voldoe aan zijn verzoek.
Een vrouw neemt op. Ik val meteen met de deur in huis: 
‘’Hallo, bent u Liesjes moeder? Ik heb haar beer gevonden!’
Het blijft even stil. Dan vraagt de vrouw:
‘’Hoe weet u dat mijn dochter Liesje heet?’’
‘’Van de beer’’, zeg ik naar waarheid.  
‘’Huh, van de beer...? Hoe bedoelt u?’’
‘’Dat vertelde hij!”  
Plotseling hoor ik zelf hoe absurd het klinkt. Ik verbreek abrupt de verbinding, en pak het roze scharminkel.
‘’Zeg nog eens wat, jongen!’’ Maar het mormel zwijgt.
Ben ik gek aan het worden?
Mijn telefoon gaat. De moeder belt terug zo te zien. En nog een keer, en nog een keer.
Ik neem niet op. In plaats daarvan ga ik naar de keuken, pak de twee flessen wijn die er nog staan, en open ze.
Boven de gootsteen giet ik ze leeg.