Lid sinds

12 jaar 8 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

#543 De verentooi

28 januari 2025 - 18:20

 

De nieuwslezer deelde via het transistorradiootje dat tussen ons in stond mee dat de regering de noodsituatie had afgekondigd. Orkaan Angus had qua kracht en aangerichte verwoestingen de somberste scenario's overtroffen. Wegen waren volstrekt onbegaanbaar. Iedere spoorlijn lag bezaaid met omgewaaide bomen. Bruggen waren ingestort als gevolg van losgeslagen binnenschepen die de pijlers hadden geramd. Tientallen kilometers aan hoogspanningskabels waren losgerukt van de masten. Dat de dijken het hadden gehouden, noemde hij een wonder. De vitale infrastructuur was lamgelegd en het zou naar schatting twee weken duren voordat er sprake kon zijn van herstel.

'Zolang kunnen we het wel uithouden', zei ik.
'Echt waar?'
'Ja. Ik heb me niet echt aan het advies gehouden. Ik heb een noodpakket voor drie weken aangelegd, niet voor drie dagen. Het staat allemaal in de werkplaats.'
'Wat ben je toch een lieve rat,' zei ze, met een warme glimlach.
Zij had het allemaal maar overdreven gevonden. 
Ik knipoogde met een gevoel van voldoening.
'Ik ga hout halen voor de kachel.'
'Tot zo, schat. Pas je wel op?'
'Doe ik. Tot zo.'

De wind was nog steeds stormachtig. De appelbomen lagen om, de houten schutting was verdwenen, net zoals het dak van de woonboerderij van Herman en Suze, onze buren. Een bliksemstraal doorkliefde de horizon, even later gevolgd door een dreun. Het ergste was achter de rug, maar het was nog niet voorbij.
Het gras lag bezaaid met takken, plastic, gebroken dakpannen, zelfs met bakstenen en een bord waarop een leuze stond die bestemd was voor de aanstaande verkiezingen: 'Klimaatverandering is van alle tijden.'

Het houthok, zoals ik het noem, stond nog overeind. Bovenop de bovenste laag gekliefd beuken bewogen zwart-witte veren ritmisch heen en weer. 
'Wie zijn jullie dan,' hoorde ik mezelf vragen. 'Hoe komen jullie hier?' Niet dat ik echt een antwoord verwachtte van de hoofdtooi met adelaarsveren die ik herkende. Maar verbazing doet iets met een mens.|
De volgende bliksemschicht, samenvallend met een dorre, keiharde knal wierp me op de grond.

Ik kan nu nog steeds niet zweren dat ik bij bewustzijn was, of ben gebleven, maar hij stond voor me. En er was geen rook en geen mist, maar hij stond er. 
Hij liep naar het houthok, pakte de tooi en plaatste hem op zijn hoofd. Zelden heb ik zo'n volmaakte twee-eenheid gezien.

'Wat, wie ...?' was het enige dat ik kon uitbrengen.
'Ik ben de storm,' klonk het, zonder dat zijn lippen bewogen.
'Ik ben de wraak, de belofte, de waarheid. Ik heb jullie leider ooit verteld dat ik terug zou komen en steeds wéér terug zal komen. Ik heb verteld dat je de zonen en dochters van de grote graslanden weg kunt vagen, dat je ze met hun paarden kunt opsluiten op dorre plekken, maar dat ik zal wachten. Dat ik zal wachten op de dagen dat jullie jezelf opsluiten in dorre stenen hokken. Dat ik zal wachten op de dagen dat jullie van hok naar hok zullen reizen, alleen in kleine hokjes, of samen in het ijzeren paard. Dat ik zal wachten op de dagen dat jullie het leven niet meer proeven, maar nog steeds denken dat jullie leven. Die dagen zijn gekomen. Nu ben ik er.'

Hij leek oeroud met die diepe groeven in zijn getaande huid. Maar zijn ogen straalden een kracht uit die ik nog nooit had gezien.
'Moet ik je Angus noemen?' vroeg ik. En ik weet best dat dat nu onnozel klinkt.
 De volgende donderslag klonk als een donderlach.
'Nee, ik ben de weidse vlakte, het golvende gras, de kolkende rivier. Ik ben de beverdam en de kudde bizons. Ik ben het leven dat jullie hebben verraden en niet meer leven.'

De laatste knal klonk iets lichter en verderaf. En ik zag geen licht. Ik zag wel mustangs, méér dan tien, die neerdaalden en een kring rond hem vormden.
Hij klakte licht met zijn tong.
Ze bogen allemaal. Voor hem.

En weet je? Hij besteeg het paard dat ik ook zou hebben gekozen, zonder dat ik kan zeggen waarom.
Ik zou je kun vertellen dat hij me groette toen hij weg galoppeerde, met de adelaarsveren wapperend in de wind, maar dat zou een leugen zijn.

Ik heb het haar niet verteld nadat ik was opgestaan, het hout had binnengebracht.
Ik durfde haar ook niet te vertellen dat twee of drie weken niet genoeg zouden zijn. 

 

 

Lid sinds

11 maanden 1 week

Rol

  • Gewone gebruiker
28 januari 2025 - 20:03

Ha Angus, global warming is real! Een orkaan die vernoemd is naar Angus vind ik grappig.

Ik vind het verhaal origineel, creatieve invulling van de opdracht. Ik kan mij best wel voorstellen dat een storm ons een keer komt halen. Als dat dan al gebeurt, dan inderdaad graag in de vorm van Arendsoog (neem ik aan?). Graag gelezen.

Je zinnen zijn soms wat aan de lange kant met veel komma's. Zoals deze bijvoorbeeld:

Wegen waren volstrekt onbegaanbaar, iedere spoorlijn lag bezaaid met omgewaaide bomen, bruggen waren ingestort als gevolg van losgeslagen binnenschepen die de pijlers hadden geramd, tientallen kilometers aan hoogspanningskabels waren losgerukt van de masten.

En deze:

Het gras lag bezaaid met takken, plastic, gebroken dakpannen, zelfs met bakstenen en een bord waarop een leuze stond die bestemd was voor de aanstaande verkiezingen: 'Klimaatverandering is van alle tijden.'

Je zou dit wellicht tot drie opsommingen kunnen beperken en de laatste als los item erachteraan plaatsen. Dat leest denk ik een stuk rustiger.

"'Wie zijn jullie dan,' hoorde ik mezelf vragen. 'Hoe komen jíj hier?' " --> hoe kom jij of komen jullie

Lid sinds

12 jaar 8 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
28 januari 2025 - 20:26

Dank voor je reactie, King Charles.
Maar nee, het is niet Arendsoog. Dan zou het Witte Veder moeten zijn ;-). Maar die is het ook niet.
Ik ga aan de slag met je terechte kanttekeningen. Dank!

Lid sinds

8 jaar 3 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
28 januari 2025 - 23:34

Ha Angus,

Dit verhaal is in mijn optiek Bijbels en profetisch geformuleerd, prachtig dreigend. Die lieve rat is heel sterk gevonden. Fijn native-gevoel en subtiele dreiging aan het eind. Lekker lange inzending om van te genieten deze week, waarvoor dank!

Lid sinds

7 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
  • Pluslid
29 januari 2025 - 9:05

Angus een prachtig verhaal dat ik met plezier gelezen heb.

Even een zeurtje. In deze zin staat volgens mij een keer teveel niet: Ik kan niet nu nog steeds niet zweren dat ik bij bewustzijn was,

Gi

Lid sinds

8 jaar 4 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
29 januari 2025 - 12:55

Geen Arendsoog of Witte Veder maar toch ergens een hint naar de mooiste mustang die door de eeuwige jachtvelden raast. Prachtig, Angus. 

Lid sinds

13 jaar 11 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
29 januari 2025 - 16:35

Ha Angus,
Grappig gegeven dat de storm jouw pennaam draagt. Mooi dat somberste scenario’s, de kilometers aan hoogspanningskabels. Zo zie ik het voor me. Misschien kan je stormachtig vervangen door krachtige? Je beschrijvingen zijn mooi beeldend en auditief. 

Een leuse, moet dat niet een leus zijn?
Je gebruikt meermaals het woord doorkliefde (zij het in iets andere vorm) ik zou zoeken naar eensynoniem voor de afwisseling. 
Ook valt het me op dat je vaak de zinsconstructie En… gebruikt. Vaak kan het woord En weggelaten worden. (Er was geen rook en mist.) (En ik weet dat het best onnozel klinkt etc.) 
Mooi dat van die dorre stenen hutten en dat niet proeven van het leven. 

Lid sinds

12 jaar 8 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
29 januari 2025 - 17:11

Dag Emmy,

Dank voor je uitgebreide reactie.
Grappig gegeven dat de storm jouw pennaam draagt. Ach, ik heb gewoon een groot ego ;-). Nee, even serieus. Ik hou ervan om daar een beetje mee te spelen.
Misschien kan je stormachtig vervangen door krachtige? Naar mijn gevoel niet. Het past, volgens mij, beter in de lijn van het verhaal, bij de dreiging van het indiaanse opperhoofd dat hij is teruggekeerd en zal blijven terugkeren. 
Je beschrijvingen zijn mooi beeldend en auditief. Dank je! Mijn streven is om een verteller op te voeren, een stem als het ware. Dat is ook een bruggetje naar Ook valt het me op dat je vaak de zinsconstructie En… gebruikt. Vaak kan het woord En weggelaten worden. Dat klopt, maar - daar gaan we weer - naar mijn gevoel past dat (gedoseerde) gebruik van en nu net bij een verteller. (Daarnaast ben ik (toegegeven) misschien besmet door mijn favoriete hardboiled detective auteur James Lee Burke die hele zinnen doorspekt met and [...] and [...] and.)
Je gebruikt meermaals het woord doorkliefde (zij het in iets andere vorm) ik zou zoeken naar een synoniem voor de afwisseling. Twee keer, volgens mij. Eén keer doorkliefde en één keer kliefde. Volgens mij kan dat wel.
Een leuse, moet dat niet een leus zijn? Ik schreef toch echt leuze ;-). En dat mag volgens mij. Want het is leus of leuze.
Nogmaals dank voor je uitgebreide reactie. Zekerheidshalve. Ik reageer zo uitgebreid uit respect daarvoor en om mijn keuzes uit te leggen en niet om mijn gelijk te halen. Want ik wil zeker niet beweren dat ik gelijk heb.

Lid sinds

13 jaar 11 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
29 januari 2025 - 18:29

Ha Angus!
Dat is mij helemaal duidelijk en waardeer ik zeer! Ik heb er geen gelijkhalerij in geproefd! Weet dat (en dat is zo bij alle feedback die ik hier op het forum geef) het is nooit bedoeld als neersabelen of mijn gelijk halen. Enkel het commentaar van iemand die in dezelfde schrijfzee leert zwemmen, als aanmoediging bedoeld. Ik leer heel veel van jullie allemaal en ook van het bestuderen en notities maken bij jullie teksten. 

Lid sinds

9 maanden 3 weken

Rol

  • Gewone gebruiker
29 januari 2025 - 19:33

Moest hardop lachen om de naam van de storm.
Wel vond ik de inleiding erg lang van een sowieso erg lang verhaal. Mijns inziens zou je het verhaal kunnen starten bij de dialoog. Scheelt al ruim 90 woorden. Ook andere stukken zijn in te korten. Vaak wordt een verhaal er alleen maar sterker door.

Lid sinds

12 jaar 8 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
29 januari 2025 - 20:09

Dank voor je reactie, Laura.

Wel vond ik de inleiding erg lang van een sowieso erg lang verhaal.
Er was geen limiet, Laura ;-). Maar jij mag dat uiteraard vinden.
Mijns inziens zou je het verhaal kunnen starten bij de dialoog.
Daar denk ik anders over. De inleiding schetst, althans zo is het bedoeld, de gevolgen voor het klimaat (en ook voor ons) van het compleet losraken van ons respect voor het leven in harmonie met de natuur, en het respect voor al het leven. Naar die harmonie streefden indiaanse stammen wel. Dat respect hadden ze ook. Sommige stammen vroegen zelfs om begrip en toestemming als ze een groot rotsblok verplaatsten, zagen gelijkwaardigheid met mensen in ieder facet van 'de schepping'. De woorden van de indiaanse hoofdman zouden aan betekenis verliezen (in het verhaal) zonder die inleiding.
Ook andere stukken zijn in te korten. Vaak wordt een verhaal er alleen maar sterker door.
Dat zou kunnen (herstel: klopt in zijn algemeenheid), maar naar mijn gevoel (niet meer dan dat) is het hier in balans.

Lid sinds

12 jaar 8 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
29 januari 2025 - 20:12

Dag Emmy,

Weet dat (en dat is zo bij alle feedback die ik hier op het forum geef) het is nooit bedoeld als neersabelen of mijn gelijk halen. Enkel het commentaar van iemand die in dezelfde schrijfzee leert zwemmen, als aanmoediging bedoeld.
Geen haar op mijn hoofd dat daaraan twijfelt. Wees gerust :-)

Ik leer heel veel van jullie allemaal en ook van het bestuderen en notities maken bij jullie teksten. 
Idem. Heel leerzaam. Ik waardeer ook de respectvolle manier waarop over en weer wordt gereageerd.

Lid sinds

6 jaar 9 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
1 februari 2025 - 14:29

Hoi Angus,

Storm Angus! Nou, dat was dit verhaal wel :). Graag gelezen. Het begin vond ik erg beeldend (wat ik altijd fijn vind)! Zinnen zoals deze vond ik mooi: "Bruggen waren ingestort als gevolg van losgeslagen binnenschepen die de pijlers hadden geramd."
Ik doe fijn/zeurtjes even chronologisch. "Een bliksemstraal doorkliefde de horizon, even later gevolgd door een dreun." Dit vond ik vreemd. Het onweer voelt in je verhaal dichterbij dan dat er een "even later" tussen bliksem en donder zit.
Ik vond hem overigens ook vrij neutraal over het feit dat het gehele dag van de woonboerderij van Herman en Suze is verdwenen. 
Oh, later valt de bliksem en de knal wel samen. Dat onweer is dan verdomd snel dichterbij gekomen.
De dialoog met de storm vond ik erg geloofwaardig en vet :D. Heel leuk gedaan. Ook fan van de zin "De volgende donderslag klonk als een donderlach."
Misschien kan voor mij dus iets duidelijker wáár het onweer nou is (ver weg, dichtbij, ver weg maar toch weer omgekeerd?) en misschien zijn nonchalance over het verdwenen dak van de achterburen iets minder, maar er zitten een hoop mooie momenten in en dus verder heel graag gelezen :).

 


 

Lid sinds

12 jaar 8 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
1 februari 2025 - 18:28

Dag Karel,

Bedankt voor je reactie.
 'Een bliksemstraal doorkliefde de horizon, even later gevolgd door een dreun." Dit vond ik vreemd. Het onweer voelt in je verhaal dichterbij dan dat er een "even later" tussen bliksem en donder zit. Ik denk - enkel mijn mening - dat dat tot op dat moment dat gevoel er niet kan zijn. Oh, later valt de bliksem en de knal wel samen. Dat onweer is dan verdomd snel dichterbij gekomen. Klopt. Het is dan ook geen 'doorsnee' onweer/storm ;-).
Ik vond hem overigens ook vrij neutraal over het feit dat het gehele dag van de woonboerderij van Herman en Suze is verdwenen. Dat mag je aan mij toeschrijven. Het is niet anders :-( Ik denk dat ik in die situatie redelijk 'koel' een inventarisatie maak van de situatie en schade. 
 

Lid sinds

11 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
1 februari 2025 - 21:50

Wat een bijzonder verhaal, met een goed beschreven onaangename, beklemmende sfeer. Niet om vrolijk van te worden, maar wel graag gelezen. 

 

Lid sinds

12 jaar 8 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
2 februari 2025 - 12:51

Dag Lia,

Dank voor je reactie. En... beklemmend? Ik heb nog even met Trump gebeld. Hij vond het maar typisch idiote linkse bangmakerij ;-). 

Lid sinds

6 jaar 1 maand

Rol

  • Gewone gebruiker
2 februari 2025 - 22:29

dag Angus

Mooi verhaal. Het leest vlot hoewel erg wat onheilsspelling in zit, maar het is erg beeldend geschreven, vlot en hier en daar ook mooie beeldspraak.

Graag gelezen!

Johanna