#541 Onder water

Leuke woorden, vooral dat lanterfanten. Dat werd mijn broers vroeger continu voor de voeten geworpen. Ook zo'n gesprek waarin je dan toch niet duidelijk zegt wat je wilt, herken ik maar al te goed. Bang om je ouders teleur te stellen?!

Ik vind het dus een geloofwaardig telefoongesprek. Mooie dialoog, goed opgebouwd en fijn om te lezen. 

Dank je Liva.

Ik heb nog een zinnetje aangepast omdat ik het toch niet helemaal vond kloppen:

'Dan fluister ik mijn pas verworven inzicht' werd 'Fluisterend geef ik woorden aan mijn pas verworven inzicht'

Hoi Laura, mee eens dat het een geloofwaardig gesprek is. Mooi geschreven, graag gelezen. 
Tekstueel wat zeurtjes die aan het verhaal niets afdoen. 

Dan weer een cursus tekenen, dan weer op schilderen, nee, toch liever aquarel. ---> op mag hier weg. De uitdrukking is inderdaad  ik zit op schilderen. Maar je begint de zin met: dan weer een cursus tekenen. Naar mijn idee klopt de rest dan beter zonder "op". Moet het dan ook niet aquarelleren zijn?

Ik krabbel wat lijntjes op een bierviltje, de daad bij het woord voegend. ---> het tweede deel zou weg kunnen. Je zegt namelijk al dat je het doet terwijl je het zegt. Leest voor mij dubbelop.

‘Ik betaal het anders zelf wel, ik vraag wel of ik extra kan werken in het café.’ ---> twee keer "wel". Het kan ook zonder:
‘Ik betaal het anders zelf, ik zal vragen of ik extra kan werken in het café.’

want ze zegt: ---> want is een woord dat je veelal weg kunt laten. 
Mijn moeder heeft het niet gehoord. ‘Oké, ik praat wel met je vader. ...

‘Bedankt mam.’ Zeg ik, maar ze heeft al opgehangen. ---> Mam is een aanspreking, daar hoort nog een komma voor. De punt achter mam moet een komma zijn en zeg moet dan met een kleine letter. Maar het label "zeg ik" kun  je ook weglaten.
‘Bedankt, mam,’ zeg ik, maar ze heeft al opgehangen. Of: ‘Bedankt, mam.’ Ze heeft al opgehangen.

In de laatste alinea leest het alsof alle zinnen achter elkaar doorgeschreven zijn. Fijner leest het als je ze een eigen regel geeft.

Hoi Laura,

mooi verhaal. Knap dat je zo'n thema zo onder woorden kan brengen. En goede werkwoorden uitgekozen. Graag gelezen 

Dag Laura,

Met plezier gelezen. Een geloofwaardige scene en dialoog.
Door de telefoon klinkt de stem van mijn moeder nog scheller dan anders. Mooi. Het schept in één zin een beeld van de moeder en de relatie met haar dochter.

‘Tekenen doe ik nog steeds.’ Ik krabbel wat lijntjes op een bierviltje, de daad bij het woord voegend.
Naar mijn gevoel (als lezer) heeft de de daad bij het woord voegend een toegevoegde waarde. Het drukt voor mij uit/onderstreept dat de dochter (al dan niet bewust) steeds een positie inneemt tegenover haar moeder, haar ouders, waarin ze zich moet verantwoorden. 

Ook het op schilderen wringt voor mij niet, omdat de moeder dat zegt in de dialoog. Zo kan iemand dat zeggen en dan is het voor mij oké. 

Bedankt Sonnema voor het compliment.

Fief, bedankt weer voor je scherpe redactionele oog! Ik heb een aantal dingen overgenomen, maar 'de daad bij het woord voegend' laat ik staan.
Gek, ik kon er zelf niet echt woorden aan geven waarom ik dat wilde laten staan. Maar Angus beschrijft het precies. Gaaf, Angus, dat jij precies aanvoelde én onder woorden kon brengen wat ik bedoelde.

Dat had ik met de eerste zin van mijn vorige verhaal ook. Daarbij kon ik ook zelf niet onder woorden brengen waarom het voor mij van belang was het op die manier te doen. Hadeke gaf daar toen woorden aan. Heel waardevol!

Ik hoop maar dat ik dit zelf ook nog ga leren. Nu maak ik de keuzes nog intuïtief, ik hoop dat ik dit steeds meer bewust kan doen. Ik zie het maar als onbewust bekwaam zijn (kennen jullie dat coachingsrijtje: onbewust onbekwaam -> bewust onbekwaam -> onbewust bekwaam -> bewust bekwaam?). Horend bij het leerproces dus.

Al met al ben ik steeds weer ontzettend blij met alle feedback. Het dwingt me steeds weer tot nadenken en reflectie. Onwijs bedankt allemaal!

Realistische scène tussen moeder en dochter. Een sleutelscène omdat het gaat over een beslissend inzicht krijgen van de hoofdpersoon. Zeg ik dat wel goed? Moet er niet in een sleutelscène ook een beslissing genomen worden of een stap gezet? Nu echter kan de lezer vermoeden dat dit niet de goede richting op gaat. Haar moeder luistert immers niet.

Inderdaad Odile, en de hoofdpersoon kan nog alle kanten op. Blijft ze medicijnen studeren of gaat ze haar gevoel achterna en probeert ze op de kunstacademie te komen? Alles ligt nog open. Misschien schrijf ik wel eens verder, want ik ben eigenlijk wel benieuwd.

Hoi Laura, mooi verhaal! Het is echt een kijkje in een studentenhoofd met al die opties :). Ik zou het overigens juist ongeloofwaardig vinden als ze nu ook die stap naar de kunstacademie zet. Tenslotte, ze vond die cursus tekenen al na een cursus niet meer leuk, en fladdert inderdaad alle kanten op, dus hoe kan ze nu opeens zo zeker weten dat ze met haar handen wil werken? Nu voor mij klinkt het als iemand die wilt ontsnappen aan de druk om arts te worden, zonder eigenlijk te weten waarheen. 

Ik vraag me af qua verbetering of die uitleg met de kurk wel nodig is. Dat laat het verhaal al zien. Misschien voelen "we" het juist sterker zonder die toelichting.