#537 - Het spook en het kerstcadeau

Het spook en kerstcadeau.

“Wat is er, Wannes, je bent zo stil! Heb je niet goed geslapen?”, vraagt Hilde, terwijl zij over het hoofdje van haar zoon strijkt. Normaal gesproken is Wannes een spraakwaterval, wiebelt op zijn stoel heen en weer, moet moeder hem aanmoedigen om zijn boterhammen op te eten in plaats van te babbelen.                        "Er was vannacht een spook in mijn kamer! Ik was bang.”                                                                         "Maar gekke jongen, je weet toch wel dat spoken niet echt bestaan! Je hebt vast en zeker gedroomd.”

“Nee, Mamma, echt niet. Hij zat in de stoel voor het raam. Het spook had een groot wit laken om en in de kap op zijn hoofd zaten twee zwarte gaten waarachter ogen die mij maar aan bleven staren. 

Ik zag boven zijn kap de sterren aan de hemel staan. En plotseling was hij verdwenen. Terwijl het raam gesloten was.”

“Kom Wannes, eet je boterhammen op. Je hebt gedroomd, zeg ik je toch.”

Het spook zei dat hij Jonathan heet. Dat ik niet bang voor hem moest zijn.”                                        Hilde schrikt. Jonathan? Heeft ze het goed gehoord? Jonathan is de naam van haar eerste zoon, maar helaas te vroeg overleden door een sportongeval. Bij het voetballen. Hij was de keeper van het team en een ongelukkige val tegen een doelpaal heeft hem het leven gekost.

Wannes weet dat hij een oudere broer heeft gehad. Zijn foto staat op het dressoir. Zijn moeder staat daar wel eens stil bij te dromen. ”Dag jo”, zegt ze dan.

Wannes gaat naar school en Hilde gaat naar haar werk. Ze probeert niet te denken aan het gesprekje met Wannes. Ze heeft Wannes gerust kunnen stellen.

De volgende ochtend begint Wannes opnieuw te  vertellen dat het spook in zijn kamer was. Dat Jonathan hem aanraadde om ook keeper te worden. Wannes, klein en tenger voor zijn jaren, is ook een enthousiaste voetballer. Maar zijn coach besliste dat hij daar het postuur niet voor had.

"Onzin", heeft Jonathan vannacht gezegd. “Je gaat nog groeien. Je wordt even sterk en groot als ik ben geweest. En ik zal bij je zijn, je aanmoedigen, en tips geven. Je laten weten in welke hoek je moet gaan staan zeggen waar je moet gaan staan als de tegenstanders een uitval doen. Je gaat een uitstekende keeper worden. Laat je niet doen en eis de juiste plaats. Dit bezoek is een kerstcadeau van mij aan jou. Geniet ervan!”                                                                                                                             En plotseling is hij weer verdwenen. 

Wanneer Hilde de laatste kerstballen  in de dennenboom hangt, krijgt ze een warm gevoel. Zou er dan toch meer tussen hemel en aarde zijn dan we weten?