#537 Ten minste houdbaar tot

Emmy mooi opgebouwd verhaal. Graag gelezen.

Hoi Emmy, ik vind het een bijzonder verhaal en in die zin graag gelezen, maar ik weet niet of ik het een echt spookverhaal vind. Het is natuurlijk bizar dat omoe die voorspelling doet, maar dan denk ik niet meteen aan een spookachtig gebeuren. 
Ik moest even wennen aan de benamingen omoe en opoe. in Nederland zeggen we oma en opa. Opoe wordt door ouderen ook nog wel eens gebruikt voor een oma.)
Het nummer voor de titel moet je nog even veranderen in 537 zodat Lizette weet dat  jou verhaal ook bij de opdracht van deze week hoort.

‘Hou eens op met dat gepiel met dat kaarsvet Stef!’  --> twee keer "met dat" leest niet lekker.
Stef is een aanspreking, achter kaarsvet hoort daarom nog een komma.
‘Hou eens op met dat gepiel met dat kaarsvet, Stef!’

Hij boog zich dichter naar tante Lida toe, ‘Ik heb je toch wel eens dat verhaal verteld van onze overgrootmoeder…jij kent dat toch ook Arnold?’ --> De komma achter toe moet een punt zijn. Het gedeelte achter overgrootmoeder zou ik als een nieuwe zin zetten.
Voor en na een aanspreking hoort nog een komma.
Hij boog zich dichter naar tante Lida toe. ‘Ik heb je toch wel eens dat verhaal verteld van onze overgrootmoeder. Jij kent dat toch ook, Arnold?’

‘Jazeker! ….naar de bliksem!’ Stef geneerde zich voor zijn vader. ---> De zin met Stef hoort op de volgende regel. Deze hoort namelijk niet bij de gesproken zin, want ik neem aan dat Arnold dat zegt.
Een beletselteken bestaat uit drie puntjes. Op de site van Onze Taal vind je uitleg over dit teken.
https://onzetaal.nl/taalloket/beletselteken

‘De moeder van onze moeder, Aleida van Santen, was stervende. ---> Moet dit niet gewoon oma Aleida (van Santen) zijn?

Omoe’s bed. Opoe Gerhard   ---> dit mag met kleine letter. Ik neem aan dat je hiermee oma en opa bedoelt.

‘Vlak voordat ze stierf zei ze: ‘Ik ga eraan….en over een week…over een week ga jij ook naar de bliksem…’  --> het beletselteken moet je niet te pas en te onpas gebruiken. Hier zou je het ook weg kunnen laten. Tussen stierf en zei hoort overigens nog een komma
‘Vlak voordat ze stierf, zei ze: ‘Ik ga eraan en over een week, over een week ga jij ook naar de bliksem.’

Wat denk je? Opoe zou nooit meer thuis komen. Hij was getroffen door de bliksem!’  ---> mooier vind ik: Wat denk je? Opoe kwam nooit meer thuis. Hij werd getroffen door de bliksem!’

‘En nu…naar bed, anders ga je….’  --> Hier hoeft het beletselteken alleen achter "je" te staan omdat je wil aangeven dat de zin wordt onderbroken. 
‘En nu naar bed, anders ga je ...’  
 

Ha Fief,
Dank voor je zeer nuttige wenken, ik ga de tekst straks wat aanpassen. (Wanneer ik ook de teksten van de anderen ga lezen, ik wacht daar altijd even mee tot ik zelf iets geschreven heb, om er niet teveel door beïnvloed te worden.) 
Ik dacht dat het gebruik van Omoe en Opoe algemene synoniemen waren voor overgrootvader en overgrootmoeder, maar het blijkt een Van Swaaijse familietraditie blijkbaar :-) Nu besef ik dat ik er ook prima, zelfs beter, opa en oma van kan maken. Ik heb het verhaal een generatie naar voren gehaald.
 

Mooi verhaal. Graag gelezen. Ik zou alleen de tekst in tegenwoordige tijd zetten. Dat leest prettiger.

Emmy, van zodra je de puntjes die Fief aangaf op de i hebt gezet, ga ik het stukje nog eens herlezen. Wij hadden een vriendin die zich met astrologie inhield. Toen mijn vader gestorven is belde ze vanuit het verre Portugal om te vragen of er wat met mijn vader gebeurd was. De omoe uit jouw verhaal had blijkbaar ook zulke gaven.  

Hoi Emmy, het leest nu voor mij al een heel stuk beter. Fijn verhaal.  Ik sluit me aan bij de opmerking van Rob om het in de tegenwoordige tijd te zetten.

Ik vrees dat schrijven in de verleden tijd een beetje uit is (evenals het niet schrijven vanuit een ik-persoon) maar ik kan het niet helpen. Ik lees en schrijf er graag in. 

Het is aan de schrijver welk perspectief hij wil gebruiken. Ik heb geen moeite met de verleden tijd als je aan wilt geven dat een verhaal in het verleden speelt.

Ik vind het technisch sterk geschreven, maar mis net als sommige anderen wel iets spookachtigs. Het is nu een verhaal waarin een soort waarschuwing wordt gegeven maar verder gebeurt er niets mee. Verder leest het als een trein, en dus graag gelezen.

Wat een fijne, kleine setting Emmy, en herkenbaar voor jong en oud, denk ik. Met Stef die zo stilletjes mogelijk aan die kersttafel zit, ‘pielend’ in de kaarsen, zich stiekem verheugend op die onbereikbare After eight. Door dit soort details en handelingen zie ik de scene zo voor me; de oom die zijn papiertje tussen kop en schotel duwt, het overdreven gebaar van de vader waar Stef zich voor schaamt, zoals kinderen zich kunnen schamen voor hun ouders. Maar ook die rode bietjes en aardappelen tijdens die lang vervlogen, sobere kerst. Leuk afgerond; de onthutste Stef die aan het einde van dit spookverhaal uit de familie toch echt naar bed moet. Mooi verteld.

Misschien zou je met een klein detail aan het einde, of het begin, het geheel iets meer spookachtig kunnen maken, met een klappende deur ergens, of een schaduw voor het raam die Stef zich denkt in te beelden, lekker cliché in spookverhalen. Of misschien brandt Stef dan toch eindelijk zijn vingers aan de kaars waar zijn moeder steeds voor waarschuwt. Of misschien vindt Stef het niet spannend, en focust hij zich alleen op nog een After eight.

En over schrijven in de verleden of tegenwoordige tijd; ik lees ook graag verhalen in de verleden tijd en vind dat hier prima.

Ja, de after eights zijn een mooi gegeven en geven het verhaal een mooie setting. Ook het opvouwen van de papiertjes.

Lizette geeft inderdaad een mooie tip om het spookachtig te maken.

Graag gelezen.