#536 Gure ontdekking

'Thee?’ vraagt hij. Terwijl hij wacht tot het water kookt, wiebelt hij van zijn ene voet op de andere. Als hij me aankijkt, kijk ik weg.
Mijn ogen dwalen over het gebutste tafelblad. Het hout draagt de sporen van de tijd. Mijn vingers vinden een hartje. Ezra ziet het en zegt: ‘Toen ik je net leerde kennen, heb ik dat erin gekerfd. Alsof ik ons daarmee kon vereeuwigen, kon zorgen dat het nooit over zou gaan.’ Ik hoor dat hij slikt.  
Plotseling lijkt het hartje te branden op mijn huid. Het besef komt als een mokerslag binnen. Hoe kon ik dit gemist hebben? Haastig sta ik op, de stoel schraapt over de tegelvloer. 
‘Sorry, ik moet toch maar gaan.' Ik trek mijn jas aan. De warmte die het huis uitstraalt komt niet overeen met hoe ik me voel. Ik open de achterdeur en stap de tuin in, de ijzige kou slaat me in het gezicht. In mijn haast ben ik mijn muts, sjaal en handschoenen vergeten. Zal ik teruggaan om ze te pakken? Nee, ik schud de twijfel van me af en loop snel de glibberige stapstenen over. Ik glijd bijna uit, ik weet me nog net op tijd aan een struik vast te grijpen waardoor ik mijn evenwicht hervind. De sneeuw slaat tegen mijn brillenglazen en belemmeren mijn zicht. Toch weet ik mijn auto te bereiken, snel open ik de deur en plof neer. Meteen vergrendel ik de auto en durf eindelijk achterom te kijken. Hij is me niet achterna gekomen, gelukkig. Dan haal ik diep adem en start de auto. 
‘Bel Amanda!’ 
Zodra ik haar stem hoor roep ik het uit: ‘Hij is het! Ezra is mijn stalker!’