#534 Hulppiet

Het zijn spannende dagen vlak voor Sinterklaas. We hebben de afgelopen weken zwarte Pieten uit het karton geprikt en de ramen hangen vol met Sinterklazen. De Sint zal nu toch zeker wel komen? Door het schoolgebouw klinkt plots geraas. De juf van de eerste kleuterklas komt ons halen.

We verzamelen in de grote speelzaal en wachten vol spanning af. Daar springen de eerste Pieten al binnen. Ze dragen grote jute zakken, buitelen door de klas, zwaaien met hun roe en gooien keihard met pepernoten en suikergoed. Het klettert via de muren en het schoolbord, omlaag tegen de vloer. Met z’n allen zingen we keihard: “Sinterklaasje, kom maar binnen met je knecht …!”

Van rechtzitten is geen sprake. De hoofdjuf vraagt om stilte. Sinterklaas heeft een belangrijke boodschap. Hij is op zoek naar een Hulppiet. Er is een Piet ziek geworden. Dat wil ik!, denk ik stilletjes. We gaan een wedstrijdje houden. Vier kinderen mogen meedoen. Snel bedenk ik een list. Ik wil niet dat Chrisje meedoet, die wint altijd.

Pets!, zonder dat iemand het ziet plet ik met vlakke hand mijn zachte kauwgom boven op Chrisje’s hoofd. Het kauwgom plakt in zijn haar. Op het moment dat de juf vraagt om vingers op te steken wie mee wil doen, draait Chris zich om, op zoek naar zijn belager. Zittend op mijn knieën, steek ik snel mijn arm omhoog en ondersteun deze met mijn andere arm, om nog hoger te reiken. “Ik, ik!”, roep ik zo hard ik kan, “kies mij!” Hopend dat de huf mij hoort en ziet. En ja hoor. Ik word gekozen, samen met drie andere kinderen.

Snel overwin ik mijn diepgewortelde angst voor Sinterklaas. Als Hulppiet kan ik moeilijk bang blijven voor die man? We krijgen opdrachten. De gele lijnen op de vloer stellen daken voor. We moeten laten zien dat we daar goed overheen kunnen lopen. We slagen allemaal. Spannend. Ook de vragen van Sinterklaas weten we goed te beantwoorden. Wat nu? Een laatste vraag. Wat is de lievelingskleur van Sinterklaas? “Geel, geel, geel!”, roep ik keihard. En dat is goed.

Ik geloof het amper, ik word Hulppiet. Trots als een pauw laat ik me zwart schminken, krijg een kleine pofbroek, met bijbehorende blouse en een Pietenmantel aangemeten. Een mooie Pietenpet met grote veer maakt mijn pak compleet. Hoofdpiet duwt een veel te grote jute zak vol met snoepgoed in mijn kleine knuisten. “Niet allemaal in een keer uitstrooien hoor!”, grapt ie. “Kom op vooruit, we gaan eerst naar de jongens- en dan naar de meisjesschool.”

In de eerste klas gooi ik vol enthousiasme de zak al half leeg. Wat een lol. Ik zie Hoofdpiet naar me lachen en ook Sinterklaas houdt het niet meer. De altijd strak en streng kijkende oude man, draagt ineens een grote glimlach boven zijn baard. Ik begrijp er niets van. Terwijl ik langs de schoolbankjes huppel hoor ik een aantal kinderen tegen elkaar zeggen: “Hee, dat is die kleine van Mientjes!” Ik geef niets om het gesmoes. Voor mij is dit een van de gelukkigste dagen van mijn leven. Dat neemt niemand mij meer af. Zo hard als ik kan gooi ik nog wat extra suikergoed richting roddelclubje. Van schrik vallen ze bijna achterover. Lekker puh. Thuis van school, laat ik vol trots mijn Pietendiploma zien aan mama. Mijn schoen is helaas nog leeg.