#534 - Het laatste klontje

 

De schoen stond er al dagen. Niet zomaar een schoen, mijn favoriete: zwart leer, vlekkeloos gepoetst, met een precisie die alleen ik begreep. Elke avond controleerde ik de positie. Perfect symmetrisch ten opzichte van de haard. Het gaf me rust, die symmetrie. De wortel? Geen gewone wortel. Die had ik uitgeselecteerd na lang beraad in de Albert Heijn. Recht, onberispelijk, met een consistentie die knarste tussen mijn vingers. Dit zou de Sint zeker waarderen.

'Tony, waarom ligt je schoen er nu al?' vroeg mijn moeder, zichtbaar geërgerd.

'Strategie,' antwoordde ik kort, haar uitleg overbodig gemaakt. Er waren patronen in het gedrag van de Sint, en ik had ze bijna door. Als je de kans op cadeaus wilde vergroten, moest je het systeem bespelen.

Mijn wereld draait om patronen en controle. Sinterklaas was geen magische goedheiligman; hij was een onvoorspelbare variabele in een verder logisch universum. Ook variabelen kunnen gemanipuleerd worden. De avond voor zijn komst had ik alle registers opengetrokken: een gedetailleerde tekening van een stoomboot (lineaal gebruikt, uiteraard), een brief van drie kantjes waarin ik uiteenzette waarom ik het verdiende om een microscoop te krijgen, en een suikerrijk klontje voor het paardconcept, individueel verpakt in plasticfolie. Want speeksel. Bacteriën. Je begrijpt het wel.

Mijn ouders dachten dat ik een modelkind was. Diep vanbinnen lachte ik. Mijn perfectie was mijn dekmantel. Ze hadden geen idee dat ik ’s nachts mijn zusje’s schoen had verplaatst – een fractie, net genoeg om het eruit te laten zien alsof ze zelf onzorgvuldig was geweest. Geen aandacht voor detail, dat zou haar cadeautjes kosten. Ze verdiende het, na die keer dat ze mijn verzameling muntjes had aangeraakt zonder handschoenen.

Die nacht wachtte ik op de Sint. Liggend op mijn buik op het koude laminaat, oor tegen de kier van de deur. Ik had een notitieblok bij me. Als ik hem hoorde, zou ik patronen noteren. Hoeveel stappen? Welk ritme? Hoe ging hij te werk?

Wat ik hoorde, was het geritsel van papier en het geërgerde gefluister van mijn ouders.

'Je zet die microscoop erin, punt uit,' siste moeder.

'Hij gedroeg zich als een dictator dit jaar,' mompelde vader.

'En? Hij doet alles perfect. Dat verdient een beloning.'

De volgende ochtend stond ik op met een strak gezicht. Alles was zoals gepland. Mijn schoen was gevuld met cadeaus – inclusief de microscoop. Mijn zusje huilde omdat ze “alleen maar een boek” had gekregen. Ik wist wat dat betekende: mijn sabotage had gewerkt.

Met een glimlach boog ik me over mijn nieuwe aanwinst, terwijl moeder over mijn hoofd aaide. 'Wat ben je toch een braaf kind, Tony,' zei ze zacht.

Vader kuchte, knorde, wreef over zijn buik alsof er een Piet groeide en liep kokhalzend naar het toilet.

Ik keek moeder aan, recht in de ogen. 'Ik doe mijn best,' zei ik en bleef haar in de ogen aankijken. Ze wist niet dat het paardensnoepje gif bevatte.

Sint zou het vast niet zelf opeten.

Toch, moeder?