#533 In memoriam

Vandaag, een jaar na haar overlijden, loop ik vanaf het hotel door het slaperige dorpje Pamukkale naar de toegang tot de kalkterrassen waar mijn oma vaak over heeft verteld. Ze reisde als jonge vrouw alleen door Turkije. “Echt eens heen gaan,” zei ze vaak, met een lief kneepje in mijn hand.
Zweetdruppels glijden over mijn rug terwijl ik de route omhoog bewandel. Ik kom langs een andere, hoger gelegen entree en realiseer me daar dat ik op een grotere toeristische trekpleister beland ben dan ik dacht. Als een sliert mieren komen vakantiegangers er uit toerbussen gestroomd en beginnen zich eveneens een weg naar boven te slingeren. Zonnebrand en zweet, geklets en gelach en een gevoel van ergernis dringen bij zich aan me op. Ik voel me misplaatst op mijn stevige wandelschoenen tussen de toeristen die op slippers aan hun veel kortere beklimming beginnen.
Met een rood hoofd van de inspannende wandeling zie ik de eerste kalkterrassen. Het strakblauwe water dat erin staat, glinstert me letterlijk oogverblindend tegemoet en ik graai mijn zonnebril tevoorschijn.
De ervaring van mijn oma indachtig probeer ik verwoed iedereen weg te denken, als iets in mijn ooghoek de aandacht trekt; op de rand van een van de bassins zit een vrouw met een gouden bikini aan in een wulpse pose. Even verderop staat een jongeman met een telefoon foto’s van haar te maken. Verwonderd kijk ik naar dit schouwspel midden in het natuurverschijnsel, als ik nog een vrouw zie: in hotpants en crop top staat ze met haar handen hoog tegen de witte wand, draait haar billen en gezicht naar een camera, doet één voet omhoog en tuit haar lippen, terwijl een vriendin haar vastlegt op beeld. Na een tijdje wisselen ze van rol en werpt de vriendin zich tegen het kalksteen. Hoe lang hebben zij voor de spiegel staan oefenen alvorens deze werelderfgoedplek te bezoeken? Stelletjes maken selfies, kleding gaat uit en telefoons zijn overal.
Ik hoop dat het verderop iets rustiger is en loop verder. Om de eerste bocht echter stuit ik op een bruidspaar, de bruid met glinsterend voorhoofd van het zweet en de bruidegom met natte plekken in de oksels. Erachter een stoet bruidsgasten en, uiteraard, een fotograaf.
Naar welk bijzonder verschijnsel kijk ik eigenlijk?
Mijn nageslacht krijgt een andere verhaal van een overweldigende ervaring dan ik heb gekregen. In stille verbijstering verlaat ik de plek.