#528 Eén bezoekje maar

Toen ik geslaagd was voor mijn middelbare school en het zomervakantie was, fietste ik op een zonnige woensdagmiddag naar het volgende dorp om bij oud klasgenootje Lucy op bezoek te gaan. Met Lucy was het contact serieuzer en op de een of andere manier dieper dan met andere meiden. 

Een beetje bleekjes deed ze de deur voor me open. We zaten te chillen op haar kamer en praatten over de vervolgopleidingen die we hadden gekozen. Beneden in de woonkamer draaiden we populaire muziek waar we een poosje op dansten. Bewonderend gaf ze me een compliment dat ik de teksten, die ik luidkeels meezong, zo goed kende. Haar broer, die niet roodharig was zoals Lucy maar donkerbruin haar had, vond het fijn dat we het zo gezellig hadden met zijn tweeën. Tijdens de maaltijd was het gezellig met de ouders erbij.

Na het eten pakte ik mijn fiets om weer naar huis te gaan en nam afscheid met de woorden: ‘We moeten nog eens afspreken deze vakantie.’

‘Dat zou erg leuk zijn,’ vond ook Lucy.

Ik reed naar huis, maar vergat eigenlijk dat ik die belofte had gedaan. Tot twee weken later een witte envelop met grijze rand op de deurmat viel en tot mijn schrik las dat Lucy was overleden.

Tijdens de begrafenis was de hele examenklas aanwezig. Het was raar om als tiener in donkere kleding op een snikhete zonnige zomerdag naar een begrafenis van een leeftijdsgenoot te gaan. Daar hoorde ik daar dat Lucy aan leukemie was overleden, iets wat ik nooit had geweten.

En toen kwam het condoleren. Ik stond in de rij en vroeg me af wat ik in hemelsnaam als troost kon zeggen. Schoorvoetend naderde ik hen. Haar broer herkende me en zei dat Lucy mijn bezoek erg had gewaardeerd.

Toen stond ik voor de moeder. Ze keek me aan en omhelsde me met de woorden: ‘Bedankt dat je er voor haar bent geweest.’

Ik mompelde dat het maar één keer was geweest, maar de moeder antwoordde met: ‘Voor jou leek het klein, maar het werd enorm door Lucy en ons gewaardeerd.’

Die woorden zijn me altijd bijgebleven en daar ben ik dankbaar voor. Heel lang heb ik spijt gevoeld dat ik niet vaker bij Lucy ben geweest die zomer, maar ik heb ervan geleerd dat ook een enkel bezoekje zomaar voor een ander een groot geschenk kan zijn. Ik probeer nog steeds kleine dingen voor anderen te doen.