Lid sinds

7 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

#528 In vuur en vlam

16 oktober 2024 - 15:00

 

2e versie, na feedback (heel graag hoor ik wat jullie ervan vinden):

Sara, het vriendinnetje van mijn zusje, bleef logeren. Ik vond haar stiekem heel erg leuk. Mijn ouders waren bij de buren op bezoek en wij moesten gaan slapen. Daar hadden de meiden natuurlijk nog helemaal geen zin in. Ik hoorde geklop op mijn slaapkamerdeur.   
‘Job, mogen we op jouw kamer een film kijken?’ Mijn kamer was de enige met een televisie, met een ingebouwde videospeler. Ik liet ze kiezen uit de videobanden die ik had liggen.  
We zaten naast elkaar op mijn bed, met de rug tegen de muur. Sara was naast me gaan zitten. Was dat een signaal? Vond ze mij ook leuk? Ik wilde mijn best doen voor haar, dus ik haalde beneden een zak chips en een fles cola. Ik ging net snel terug naar boven toen ik bedacht dat mama eens had gezegd dat ze kaarsjes zo romantisch vond. Ik moest even zoeken, achterin de keukenla lagen er nog een paar. Had ik die waxinelichtjes maar nooit gepakt. 

‘Kijk eens wat ik geregeld heb? De filmavond kan beginnen!’ Ik gaf de chips en cola aan Sara, zette de waxinelichtjes op mijn bureau en stak ze aan. Wat zou ik graag willen dat ik ze ergens anders had gezet!
‘Gezellig zo,’ zei Sara, terwijl ze lief naar me lachte. Mijn hart bonsde in mijn keel, de vlammen sloegen uit in mijn gezicht. Lag het er niet te dik bovenop, die kaarsjes?  
 
Ik voelde me ongemakkelijk naast Sara. Tot ik voelde hoe Sara haar hand op mijn hand legde. Lois had niks door, of deed alsof, ze was verdiept in de film waar ik niks van meekreeg. Tegen het einde lag Sara's hoofd op mijn schouder. Ik voelde me fantastisch, helaas duurde de film maar anderhalf uur.   

De meiden gingen terug naar hun eigen kamer. Ik bleef achter, dromend van Sara, en deed de gordijnen dicht. Waarom blies ik de stomme waxinelichtjes niet uit? Die vraag kwelt me mijn leven lang. Ik kon alleen maar aan Sara denken met mijn puberhoofd. Ik ging naar de wc, ik hoopte haar tegen te komen op de overloop. Was ik maar niet blijven dralen, in de hoop dat ze nog kwam. Ik zal het mezelf altijd blijven verwijten.
Want terug op mijn kamer zag ik dat de gordijnen hadden vlamgevat, mijn kamer stond in de hens. Ik raakte in paniek en verstijfde. Was ik maar meteen in actie gekomen, misschien had ik het vuur nog kunnen doven. Had ik maar meteen ‘Brand!’ geschreeuwd, de meiden gewaarschuwd of om hulp geroepen. Ik deed het allemaal te laat. Op diverse momenten had ik een andere beslissing kunnen nemen. Ik vervloek mezelf om mijn tekortschieten. Mijn keuzes, mijn handelen en mijn gebrek aan handelen hebben Lois en Sara het leven gekost. 

 

 

1e versie:
Sara, het vriendinnetje van mijn zusje, bleef logeren. Ik vond haar stiekem heel erg leuk. Mijn ouders waren bij de buren op bezoek en wij moesten gaan slapen. Daar hadden de meiden natuurlijk nog helemaal geen zin in. Ik hoorde geklop op mijn slaapkamerdeur, deed open en liet de meiden binnen.  
‘Job, mogen we op jouw kamer een film kijken?’ Mijn kamer was de enige met een televisie. Het was een kleintje, met een ingebouwde videospeler. Ik liet ze kiezen uit de videobanden die ik had liggen.   

We zaten naast elkaar op mijn bed, met de rug tegen de muur. Sara was naast me gaan zitten, met Lois aan de andere kant naast haar. Was dat een signaal? Vond ze mij ook leuk? Ik wilde mijn best doen voor Sara, dus ik haalde beneden een zak chips en een fles cola. Ik wilde net snel terug naar boven, het voelde toch wel erg stiekem wat ik deed, toen ik bedacht dat mama eens had gezegd dat ze kaarsjes zo romantisch vond. Ik moest even zoeken, achterin de keukenla lagen er nog een paar.  
‘Kijk eens wat ik geregeld heb? De filmavond kan beginnen!’ Ik gaf de chips en cola aan Sara, zette een rijtje waxinelichtjes op mijn bureau en stak ze aan.  
‘Gezellig zo,’ zei Sara, terwijl ze lief naar me lachte. Mijn hart bonsde in mijn keel, de vlammen sloegen uit in mijn gezicht. Lag het er niet te dik bovenop, die kaarsjes?  
Ik voelde me ongemakkelijk naast Sara. Tot ik voelde hoe Sara haar hand op mijn hand legde. Lois had niks door, of deed alsof, ze was verdiept in de film waar ik niks van meekreeg. Tegen de tijd dat de film was afgelopen, lag Sara's hoofd op mijn schouder. Ik voelde me fantastisch, helaas duurde de film maar anderhalf uur.  

De meiden gingen terug naar hun eigen kamer. Ik bleef achter, dromend van Sara, en deed de gordijnen dicht. Ik ging naar de wc in de hoop haar tegen te komen op de overloop. Natuurlijk gebeurde dat niet. Ik bleef nog wat dralen, misschien had ze me gehoord en kwam ze ook nog even. Ook dat gebeurde niet.  

Vanaf toen is mijn herinnering een waas. De gordijnen hadden vlamgevat, mijn kamer stond in de hens. Ik raakte in paniek en verstijfde. 
De brandweer had een flinke klus aan het blussen, de schade was enorm. De materiele schade was echter niet het ergste. Sara en Lois hadden te laat door dat ze in gevaar waren en hebben het helaas niet overleefd.  

Wat ik anders gedaan had als ik het over kon doen? Die vraag kwelt me mijn leven lang. Ik kan het verleden niet veranderen. Al wil ik dat nog zo graag. 

 

 

Lid sinds

4 maanden 1 week

Rol

  • Gewone gebruiker
  • Pluslid
16 oktober 2024 - 15:46

Dramatisch verhaal over een eerste verliefdheid, met een zeer pijnlijke emotionele gebeurtenis voor Job aan het eind van je verhaal. 

Je verhaal  graag gelezen.

Lid sinds

7 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
16 oktober 2024 - 20:43

Dank je, Job. 
Overigens bedenk ik me nu dat ik eerst de al geschreven verhalen heb gelezen en vervolgens zelf aan het schrijven ben geslagen. Dat naam Job zal onbewust zijn blijven hangen waardoor mijn hoofdpersoon deze naam kreeg. Excuus.

Lid sinds

3 maanden 1 week

Rol

  • Gewone gebruiker
16 oktober 2024 - 23:43

Die televisies met videospeler!!! Wat een blast from the past. Die waren echt de bom! 

Leuk verhaal, persoonlijk vond ik het einde wat te heftig in verhouding met de toon van de rest vh verhaal. Ik snap dat dit opzettelijk is gedaan en het is goed gedaan, maar het had van mij minder dramatisch gemogen. 

Het leest makkelijk en fijn. Goed geschreven. 

 

 

Lid sinds

4 maanden 1 week

Rol

  • Gewone gebruiker
  • Pluslid
17 oktober 2024 - 10:13

Laura, excuses voor het gebruik van mijn naam is niet nodig. Heeft mij niet gestoord en vind ik de naam wel passen bij je hoofdpersoon. 

Lid sinds

3 maanden 4 weken

Rol

  • Gewone gebruiker
18 oktober 2024 - 9:07

Oe, ik dacht al bij die kaarsjes, dat gaat vast mis..Zo gruwelijk mis als hier staat beschreven hoopte ik uiteraard niet. Eens met Robin, die opbouw had voor mij iets milder gekund, of misschien had er iets van wissel tussen heden en verleden kunnen zitten (de hp vraagt zich bijvoorbeeld al eerder af 'wat als ik...') waardoor je als lezer al een beetje voorbereid raakt op het nare einde en alsnog meeleeft met de ontluikende liefde. Mooi beschreven scene waarin de prille spanning tussen de hp en Sara voelbaar is. 

Lid sinds

12 jaar

Rol

  • Gewone gebruiker
  • Pluslid
18 oktober 2024 - 10:42

Mooi gedaan. Graag gelezen.

Ik vond het eind ook wat rauw op mijn dak vallen. Daarnaast denk ik dat je wat veel 'info dumpt', waar de lezer de zaken zelf wel snapt. Bijvoorbeeld bij:

Ik hoorde geklop op mijn slaapkamerdeur, deed open en liet de meiden binnen.  

‘Job, mogen we op jouw kamer een film kijken?’ Mijn kamer was de enige met een televisie. Het was een kleintje, met een ingebouwde videospeler. Ik liet ze kiezen uit de videobanden die ik had liggen. 

Je kunt dat denk ik comprimeren:

Ik hoorde geklop.

'Mogen we bij jou een filmpje kijken?'

'Natuurlijk,' zei ik en wees naar de stapel video's die voor mijn televisie met ingebouwde speler lag.

En dan op je eigen wijze (en zonder de onbedoelde witregels 😀). Op deze manier weet ik ook wel dat 'je' de deur opendoet en dat de meiden binnenkomen. Dat ze speciaal naar jouw slaapkamer komen geeft daarnaast al aan dat in ieder geval hun slaapplek geen tv met video heeft. 

Ik zie dat op wat meer plekken in dit verhaal terug.

Toch blijft mijn eerste opmerking bovenaan deze reactie het meest belangrijk. 😉

 

Lid sinds

3 jaar 10 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
18 oktober 2024 - 15:11

Ach toch, wat mooi en pijnlijk. De anekdote op zich was al sterk genoeg geweest voor mij, klein en herkenbaar leed, gevolgd door paniek en toestanden van de brand. De dood van de twee meiden wordt voor mij té plompverloren gebracht - of het verhaal moet er meer naar opbouwen, of het moet (mag) eruit.

Neemt niet weg dat ik het met plezier heb gelezen!

Martin

Lid sinds

7 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
18 oktober 2024 - 21:30

Hartelijk dank voor de waardevolle feedback Robin, Anneke, Hadeke en Martin, daar kan ik wat mee. Subtieler zijn dus. Ik ga ermee aan de slag. Mijn oorspronkelijke versie was rond de 750 woorden, dus ik heb veel geschrapt, het wordt even zoeken hoe ik de bom wat minder heftig kan laten landen. Of misschien haal ik de bom er wel helemaal uit. Ik heb de neiging (teveel) drama toe te voegen (omdat ik bang ben dat het anders niet interessant is). Ik ga ermee stoeien.

Lid sinds

5 jaar 10 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
19 oktober 2024 - 21:45

dag Laura

Ik heb natuurlijk eerst versie 2 gelezen en ik vind je verhaal wel sterk hoor. Je bouwt het misschien iets té expliciet op, je weet immers als lezer al snel dat er iets gaat gebeuren met die kaarsen, maar vanuit het idee 'zandloper stoppen en terugkijken' naar begrijp ik wel dat je het op deze manier hebt gedaan.

Het is een dramatisch einde, daarmee heb ik geen enkel probleem. Ik zou hier en daar wel ingrijpen in de introductie, die kan korter en krachtiger en dat zou je tekst nog beter maken.

Graag gelezen

 

Johanna

 

 

 

 

   

Lid sinds

4 jaar 1 maand

Rol

  • Gewone gebruiker
20 oktober 2024 - 19:13

Spannend verhaal dat zeker tot verder lezen uitnodigt. Toch zie ik wel wat verbeterpunten. Veel is al gezegd. Persoonlijk zou ik ervoor kiezen het verhaal te beginnen met ‘Job, mogen we op jouw kamer een film kijken?’ en de infodump waarmee het nu begint meer door het verhaal te weven. Het slot vind ik te 'vet', ik had het mooier gevonden als je aan de fantasie van de lezer had overgelaten wat de ernst was.
Literair-prozaïsche vertaling van teenage tearjerkers als Manuela, Patsy, Johnny remember me, etc.