#527 Lin Rouge

Lin Rouge

Vannacht onthul ik mijn statement. Op vastgenaaide lakens heb ik mijn muze geschilderd. Renée, la Néerlandaise.
L'amour c'est quand le désir d'être desiré vous prend si fort que vous sentez que vous pourriez mourir, merkte Henri de Toulouse-Lautrec al op:
Liefde is als het verlangen om verlangd te worden, je zo sterk pakt dat je eraan kunt sterven.
Vannacht durf ik eraan te sterven, maar liever nog hoop ik haar voor eeuwig in mijn armen te kunnen sluiten.
De boulevard de Clichy ligt er verlaten bij. Zelfs hier in Parijs zijn er momenten dat de mensen zich niet op straat vertonen. Af en toe raast een taxi onder mij langs. Ze rijden hier zo regelmatig, dat ze niet meer naar boven kijken.
Eerst zal ik de wieken van de moulin zo zetten, dat de uiterste punten een vierkant vormen. Daarna zal ik de haken bevestigen en tot slot het laken ontvouwen en deze aan de in het stof gedreven ogen vasthaken.
‘Renée,’ verzucht ik.
Demain elle ouvrira le journal om ‘s avonds met eigen ogen mijn kunstwerk te aanschouwen. Haar lange benen in de hoogte, haar boezem en haar stralende équipement, maar vooral haar stralende lach vanonder de imposante veelkleurige verentooi.
Voorzichtig grijp ik de onderste wiek vast. Met moeite komt er beweging in. Bij het eerste kraakgeluid, stop ik even. Dan zet ik opnieuw kracht.
Ik kijk naar boven en zie hoe het wiekenkruis langzaam naar voren helt en plots van de roede loslaat.
Ik spring opzij, grijp mijn pakket, spring naar beneden en ren naar huis. Daar pak ik de fles Absint en schenk een glas vol, dat ik in één teug leegdrink.
De volgende dag word ik met hoofdpijn wakker. De krant ligt al uren op de mat. 
Jeudi, 25 avril 2024, vermeldt Le Parisien.
Op de voorpagina een foto van de ravage en de overblijvende letters: Lin Rouge. 
Een oorzaak blijft onbekend.