Lid sinds

3 jaar 10 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

#527 - Fluitje

8 oktober 2024 - 21:26

 

In de schemer van de avond staan ze op de Rue Tholozé, vlak bij de ingang van de pizzeria.
“Lieverd, luister naar me.” Zijn stem klinkt zacht, smekend, verontschuldigend.
Vera schudt haar hoofd. “Laten we gaan, Bart. Ik wil naar huis.”
Bart krabt op zijn achterhoofd en kijkt de straat uit. “Da’s een eind rijden.”
“Doe niet zo flauw.” Vera veegt een traan van haar wang. “Naar het pension.”
“Ja maar, we zullen toch moeten eten.”
“Dat klopt. Hier!” Vera wijst naar de ingang van het geelgeverfde restaurant. “Trattoria Tentazioni.” Uit de deur komt een van de obers naar buiten. Naast de deur steekt hij een sigaret op.
Bart zucht. “Schatje, er zijn meer pizzeria’s.”
“Wat kan mij dat schelen? Trat-to-ria Ten-ta-zioni! Weet je nog? Of heb je dat deel van je hersens ook al weggezopen?”
“Nou nou…”
“Ik had één wens voor dit weekend, Bart. Eéntje maar. Na tien jaar is dat toch niet te veel gevraagd?”
Bart kijkt naar de grond. “Veer…”
“Niks Veer. Zelfs dit verkloot je.” De boosheid wint het steeds meer van de tranen.
“Ze waren ook wel een beetje streng.”
“Vind je? Je boerde in zijn gezicht.”
“Ja jeetje, dat deed ik ook niet expres…”
“En je zei ‘fils de pute’ tegen hem.”
“Ik wilde een fluitje, een klein pilsje… weet ik veel hoe je dat zegt in het Frans.”
“Een pils de flûte, of zoiets?” Vera lacht schamper. “Je zei hoerenzoon.”
De ober stapt naar voren. “Mevrouw, als u er nog zin in heeft, komt u dan binnen. U eet op onze kosten.”
Vera kijkt hem verrast aan. “Nou, graag!”
Bart hapt naar adem. “Maar Veer, ’t is onze tiende trouwdag!”
Ze kijkt over haar schouder naar Bart, haar blik is vastberaden. “Onze laatste trouwdag.” Zonder verder een woord te zeggen loopt ze naar binnen.

 

Lid sinds

12 jaar

Rol

  • Gewone gebruiker
  • Pluslid
12 oktober 2024 - 10:46

Pijnlijk, maar wel mooi opgeschreven.

Een paar dingen houden me na lezen wel bezig: Ik mis wat meer indicaties dat we hier met een al langer lopend slecht huwelijk te maken hebben. Daardoor komt de laatste zin toch wat verrassend binnen. ('Zelfs dit verkloot je,' is wel zo'n indicatie, maar ik zou iets meer willen zien.) Daarnaast lijkt het of Bart een dronken/ aangeschoten bui geboerd heeft en de ober beledigd. Voor mij past dat bij een avond stappen en niet bij etenstijd. Tot slot wordt een gratis maaltijd aangeboden, maar ik voel de aanleiding niet zo.

Toch, ondanks dat, graag gelezen en duidelijk dat Parijs niet altijd de stad der liefde is 

Lid sinds

3 jaar 10 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
12 oktober 2024 - 14:31

@Hadeke ik had 'm geplaatst en eigenlijk al snel 'spijt' (groot woord). Ben er zelf dus ook niet tevreden over. Maar goed, voor nu is het wat het is.

Lid sinds

12 jaar

Rol

  • Gewone gebruiker
  • Pluslid
12 oktober 2024 - 15:23

Het leuke van deze site is, dat kwaliteit niet doorslaggevend is. Alle stukjes zijn sowieso bijdragen om van te leren. Voor zowel schrijver als lezer.

Lid sinds

18 jaar 2 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
14 oktober 2024 - 12:30

Wat ik goed aan dit verhaal vind is dat ik beeld heb, even het gevoel heb in Parijs te zijn en dat je het in een scène hebt gegoten. Kan me wel vinden in de opmerkingen van Hadeke maar ik denk dat een halve zin meer aan het begin die iets suggereert over een slecht huwelijk genoeg is omdat later toch meer hints zijn dat er alcoholisme is, verwijten en ontevredenheid. Ook voor mij valt het een beetje uit de lucht dat ze een gratis maaltijd aangeboden krijgt. Ook hierbij kan een halve zin (geen uitleg) voldoende remedie zijn. Verder kun je kijken naar hoe je de spanning steeds groter maakt. Daarbij kunnen toevoegingen zoals het steeds luider gaan praten of iets dergelijks helpen. Ook dat hoeven geen grote veranderingen aan je tekst te zijn.

Lid sinds

13 jaar 9 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
14 oktober 2024 - 13:36

Het alcoholprobleem heb je heel helder weergegeven. Af en toe kunnen er woorden weggelaten worden. (de en, bij en je zei fil etc. Ik vraag me wel af of hij in die staat van zijn al kan reflecteren op het feit dat hij iets niet expres deed.