Lid sinds

16 jaar 5 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

#526 Leren lopen zonder vallen

3 oktober 2024 - 20:31

 

Er leefde eens een kleine jongen die niet mocht vallen.

Vanaf de dag dat hij begon te kruipen werden door de bezorgde ouders, zijn beentjes aan elkaar geknoopt. Zij  hadden geleerd dat vallen pijnlijk is en het opstaan nog veel pijnlijker. Dat wilden ze hem besparen. 

‘s Nachts kregen zijn beentjes de vrijheid, maar de kanten van zijn bedje waren zo hoog dat hij er niet uit kon klimmen.

Zo leefde Hansje lang in een kleine benauwende wereld.

Geen klimmen in hoge bomen voor hem. Geen zwempartijen in een golvende zee. Geen schelpjes zoeken op het strand of diepe putten graven. Geen ontdekkingsreizen in die avontuurlijke wereld. Geen kattenkwaad uithalen met vriendjes. Niet met de blote voetjes in de regenplassen stampen. Het vallen moest totaal uitgesloten zijn.

Er waren wel de boswandelingen op vaders sterke schouders. Er was het koesteren op moeders veilige schoot. 

Hansje zat uren voor het venster. Er waren de mooi gekleurde bloemen. Hansje kende ze allemaal bij naam, maar kon ze niet plukken

Er waren de vogels die in het gazon hipten, op zoek naar wormen en met hun gevuld buikje, hun vleugels spreidden om naar hun verborgen nesten te vliegen.

 

Op een dag werd Hansje in een rolstoel naar school gereden. 

Hij leerde schrijven en rekenen. Aardrijkskunde en geschiedenis.

Hij leerde dat China een land is met een andere cultuur. Dat er in Indonesië werkende vulkanen zijn. Dat oceanen onmetelijk diep en bergen onmetelijk hoog zijn. Dat vliegtuigen en schepen mensen naar die verre landen brengen.

Hij leerde tijdens de pauzes toekijken bij de speelsheid van zijn klasgenootjes.

Er was één belangrijke zaak. De jongen leerde niet lopen.

Tot Hansje leerde dat er meisjes waren.

Hij werd verliefd. Hij wilde ze kussen

Het kon hem niets schelen dat hij zou vallen.

 

Er leefde eens een kleine jongen die niet mocht vallen.

Vanaf de dag dat hij begon te kruipen werden door de bezorgde ouders, zijn beentjes aan elkaar geknoopt. Zij  hadden geleerd dat vallen pijnlijk is en het opstaan nog veel pijnlijker. Dat wilden ze hem besparen. 

‘s Nachts kregen zijn beentjes de vrijheid, maar de kanten van zijn bedje waren zo hoog dat hij er niet uit kon klimmen.

Zo leefde Hansje lang in een kleine benauwende wereld.

Geen klimmen in hoge bomen voor hem. Geen zwempartijen in een golvende zee. Geen schelpjes zoeken op het strand of diepe putten graven. Geen ontdekkingsreizen in die avontuurlijke wereld. Geen kattenkwaad uithalen met vriendjes. Niet met de blote voetjes in de regenplassen stampen. Het vallen moest totaal uitgesloten zijn.

Er waren wel de boswandelingen op vaders sterke schouders. Er was het koesteren op moeders veilige schoot. 

Hansje zat uren voor het venster. Er waren de mooi gekleurde bloemen. Hansje kende ze allemaal bij naam, maar kon ze niet plukken

Er waren de vogels die in het gazon hipten, op zoek naar wormen en met hun gevuld buikje, hun vleugels spreidden om naar hun verborgen nesten te vliegen.

 

Op een dag werd Hansje in een rolstoel naar school gereden. 

Hij leerde schrijven en rekenen. Aardrijkskunde en geschiedenis.

Hij leerde dat China een land is met een andere cultuur. Dat er in Indonesië werkende vulkanen zijn. Dat oceanen onmetelijk diep en bergen onmetelijk hoog zijn. Dat vliegtuigen en schepen mensen naar die verre landen brengen.

Hij leerde tijdens de pauzes toekijken bij de speelsheid van zijn klasgenootjes.

Er was één belangrijke zaak. De jongen leerde niet lopen.

Tot Hansje leerde dat er meisjes waren.

Hij werd verliefd. Hij wilde ze kussen

Het kon hem niets schelen dat hij zou vallen.

 

 

 

Lid sinds

3 maanden 1 week

Rol

  • Gewone gebruiker
4 oktober 2024 - 20:35

Het concept is leuk, als een soort sprookje, en ook goed uitgewerkt. De boodschap erachter is me ook duidelijk, maar ergens blijft het net teveel aan de oppervlakte, misschien omdat het meer een kort verhaal is waarbij de personages minder uitgewerkt zijn? Desalniettemin graag gelezen.

Lid sinds

13 jaar 9 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
5 oktober 2024 - 15:52

Een leuke keuze om het verhaal in de vorm van een sprookje te gieten. Hierbij mijn notities: Ik twijfel of de komma nodig is na: bezorgde ouders, 

Het koesteren van iets ken ik, maar in deze constellatie ken ik het niet: het koesteren op moeders veilige schoot. Misschien dat het Vlaams taalgebruik is? Dat wij het in Nederland knuffelen noemen? 

Je hebt met pakkende voorbeelden duidelijk gemaakt hoe zijn blikveld breder werd op school. Verder vraag ik mij af of hij moest leren toekijken. Het observeren was hem door het eerdere al niet mogen lopen bekend. 

 

Lid sinds

3 jaar 10 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
6 oktober 2024 - 16:30

Ik kan het niet helpen, ik ben fan. Mooi bedacht, mooi uitgewerkt, en dan: de liefde... Driehonderd woorden is misschien te krap om optimaal de diepte te bereiken, maar ook als schets (met mooie beelden erin!) lees ik dit heel graag.

Martin

Lid sinds

16 jaar 5 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
7 oktober 2024 - 17:16

Dank beste mensen om een reactie te sturen. Dat is altijd leuk en ik  leer van de verschillende reacties. Ik besef ten volle dat het verhaal misschien te langdradig is, maar kon het toch niet laten. Het voelde zo aan.

Dank u ManMetPen, dat gij fan van zijt van de schrijfstijl. Ik zal mijn buikgevoel blijven volgen.

 

 

Lid sinds

16 jaar 5 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
7 oktober 2024 - 17:31

Hallto Emmyvanswaai, dankjewel voor de uitgebreide reactie en het compliment. Ik hou zeker rekening met de suggesties en heb weer bijgeleerd. En dat is dus de bedoeling, hè? Ik denk dat knuffelen of koesteren beiden hier op hun plaats zijn. Maar voor mij klinkt koesteren iets warmer.

Lid sinds

9 jaar 9 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
7 oktober 2024 - 17:39

Nog even ter verduidelijking. Ik heet geen Rob hoor. Maar ik reageerde op Rob. Zal er voortaan een @ voor zetten. Zo heb ik ook weer iets geleerd.

Lid sinds

18 jaar 2 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
7 oktober 2024 - 22:00

Weer een verhaal van je dat mij aan het denken zet, Marijke. Aan hoe ver ouders kunnen gaan om een kind te beschermen voor het leven. Dit past erg goed bij het thema neurodiversiteit. In hoeverre kan de wereld veilig zijn en aangepast? Daar zijn grenzen aan. Ooit hoorde ik in een radioprogramma een vrouw zeggen dat ze heeft geleerd dat haar kinderen zowel de rozen als de doornen zullen tegenkomen. Ik denk dat ouders dat herkennen, dat je je kinderen geen slechte ervaringen kunt besparen en dat het onwenselijk is om je kind in een rolstoel te plaatsen.

Gi

Lid sinds

8 jaar 1 maand

Rol

  • Gewone gebruiker
10 oktober 2024 - 15:11

Rob, Marycke was (denk ik) ooit een coach op dit forum maar bij de eerste opdracht tien jaar geleden gebruikte ze die naam ook al als gewone gebruiker, dus misschien kan ze meer uitleg geven. Wat mij opvalt is dat ze tien jaar geleden haar stukje meermaals achter elkaar op het forum plaatste en dat is ze nog steeds niet afgeleerd zoals je kan merken. Anderzijds verstoren late reacties telkens de logische volgorde van de ingezonden stukjes en kan je voor dergelijke vragen beter een vraag stellen via 'contact' bij de naam van de schrijver (zoals ik trouwens bij jouw deed enige tijd terug ivm bibs in NL) Groet. Gi 

Marycke, sorry dat ik in jouw plaats antwoordt. Maar ik stuurde je al een mail ivm de dubbele plaatsing, enz..Groetjes. Gi. 

Lid sinds

16 jaar 5 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
11 oktober 2024 - 15:16

Beste Rob, enkele jaren geleden was ik, na eerst gewoon lid, enkele tijd coach, het geen ik heel leuk vond. Gezondheidsredenen deden mij ermee stoppen en ja, ik was toen al een beetje oud om prima met de computer te om gaan en nu ben ik nog een stukje ouder, maar weet je, ik schrijf zo graag en lees zo graag de commentaren op onze inzendingen. Ik zal mijn best doen om het dubbel plakken te vermijden. Sorry daarvoor. :))

Lid sinds

16 jaar 5 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
11 oktober 2024 - 15:21

Hallo Gi, het is je vergeven. Men moet iets meer geduld hebben met oudere mensen, die nog wel graag schrijven, maar deze digitale wereld niet altijd meer zo goed kunnen volgen. De dag dat ik niet meer kan schrijven ligt niet meer zo ver af.

Ik loop naar de 90.

Gi

Lid sinds

8 jaar 1 maand

Rol

  • Gewone gebruiker
11 oktober 2024 - 17:08

Geen probleem, Marijcke wat dat geduld betreft en wat kranig dat je nog schrijft en leest. Ik had het dan toch bij het goede eind dat je ooit een tijdje coach was. Blijf nog maar lang bij ons en al benieuwd naar je volgende bijdragen.