#524 – Dolletjes

Een mannenstem klinkt onderaan de trap. ‘Schat!’
Lang geleden dat hij me schat noemde. Meestal bewaart hij die koosnaam om me te verrassen met iets waar ik niet op zit te wachten.
‘Schatje, ik wil je iets laten zien.’
O jee, schatje nog wel.

‘Een sloepje?’ reageer ik weinig enthousiast, maar Theo grijnst van oor tot oor.
‘Die kon ik voor weinig overnemen van Sjaak.’
‘Oh, nee! Toch niet dat oranje gedrocht?’
Hij glundert zo mogelijk nog meer. ‘Het was een koopje, echt, en hij loopt … uh, vaart als een zonnetje.’
‘En waar laat je dat schandaal?’
‘Er was nog plaats aan de steiger hier vlakbij. Kom, dan kun je hem zien.’

Met tegenzin volg ik hem naar de bootsteiger, zo’n honderd meter van ons vandaan. Het oranje gevaarte valt direct op.
‘Laten we een tochtje maken.’
‘Ik weet het niet, hoor. Blijft dat ding wel drijven?’
‘Kom op, waar is je gevoel voor avontuur?’
Onwennig stap ik in het wiebelende gevaarte en zet me neer op een van de bankjes. Theo doet verwoede pogingen de motor aan de praat te krijgen. Nee, hij vaart als een zonnetje …
Na een paar keer proberen, lukt het hem eindelijk de motor te starten. In een rustig tempo stuurt hij de boot stroomafwaarts richting Den Bosch.

De wind waait zachtjes door mijn haren, ik merk dat ik me ontspan. De waterhoentjes en eenden lijken zich niets aan te trekken van het oranje ding dat voorbij geprutteld komt. In de verte zie ik een reiger langs de waterkant.
Dan zet Theo de motor uit en op de stroming dobberen we langzaam verder. De omgeving is prachtig vanaf het water en de stilte heeft iets rustgevends. Fietsers zwaaien naar ons en verderop horen we het geraas van de auto’s op het viaduct over de A2.
‘Wat dacht je van een drankje in de stad voor we weer terugvaren?’
‘Daar zeg ik geen nee tegen.’

Na een lekker wijntje en een verrukkelijk kaasplankje keren we weer terug naar de boot, het oranje begint al te wennen. Ik neem weer plaats op het bankje en Theo stroopt zijn mouwen op om de motor te starten. In plaats van gepruttel klinkt er een zware hoestaanval en dan … niets.
Met een zucht gaat hij zitten.
‘Schatje …,’ begint hij, met een schuine blik naar de roeispanen, ‘ik denk dat ik eerst het brandstofniveau had moeten checken.’