#521 (On)mogelijkheid

Anneke, enerzijds lieflijk in de beschrijving van het gezinnetje, anderzijds bijna rauw realistisch over het (on)gewenste blonde spookje. Niet iedereen houdt ervan, maar ik heb het wel voor de lange uitgesponnen zinnen. ZGG.

Mooi geschreven. Het leven kan ons onverwacht plaatsen voor moeilijke keuzes.

Hoi Anneke, 

Dit verhaal zet je meteen op scherp: de vrolijkheid na een positieve zwangerschapstest is een veelgebruikte trope. Ook de trope van een tiener die absoluut (nog) niet zwanger wil zijn en daarom de test met angst en beven afwacht is zeer bekend. 

Omdat jouw personage daar in zekere zin precies tussenin zit - een liefhebbende moeder, maar ook een wiens gezin compleet is-  is dus het 'ontdekken' waard voor de lezer. Het verhaal gaat niet mee in wat je als lezer denkt aan te zien komen. Des te mooier leest deze rauwe tekst als een waarheid die misschien niet zo vaak verteld wordt, maar wel degelijk gerechtvaardigd en op zijn plaats kan zijn. 

Heel mooi geschreven, goed gedaan! 

Groet, 

Nadine

Nadine heeft alles gezegd dat ik ook zou willen zeggen. Dank voor het laten lezen van jouw verhaal.

Dank voor jullie positieve reacties, fijn om te lezen.
@Nadine, de term 'trope'  was mij nog vreemd, leuk om even opgezocht te hebben, mooie term.

Wederom gaaf gedaan en mooi afgerond. 

"Ik kijk naar de logeerkamer die nooit wordt gebruikt. Een vierde kindje zou in ons huis passen. Maar in ons leven? "

Deze zin vind ik heel sterk. Het verteld ons dat er al drie kinderen zijn EN dat er een keuze is gebaseerd op wensen, niet op praktische bezwaren. Ook prettig dat de partner het HP steunt. Geniaal ingespeeld op de opdracht als je het mij vraagt. 

Rauw ja. Eens met Robin over die zin. Och, alles is dan eigenlijk in die paar reacties al gezegd. Dus dit alleen maar om te zeggen dat ik het met bewondering heb gelezen. Raak hoor.

Mooi verhaal, de emoties raken me. Deze zinnen waren voor mij het mooist:

- Tussen ons in hangen ongezegde beelden in de lucht. Het voortdurende zorgen, het opzij zetten van eigen behoeftes, de allesoverheersende, voortdurend aanwezige vermoeidheid die emoties afstompt, zinnen niet afmaakt en ons heeft doen drijven op een eigen eiland waarop we ieder overleefden. Eindelijk hebben we de zeeën van luiers, slaapgebrek en babygehuil overgestoken en dan nu.. 

- Ik kijk hem aan en schud mijn hoofd. Hij kust mijn voorhoofd en omhelst me stevig. 

Robin, Raymond en Deb, dank dat jullie het verhaal hebben gelezen en voor jullie mooie, positieve commentaren!

Wat heb je dit prachtig geschreven Anneke. Het verhaal raakt me extra omdat ik voor mijn beide ouders zo onverwacht in hun leven kwam (mijn moeder was zelfs gesterilliseerd, we kwamen met zijn tweeen, mijn ouders hadden al drie kinderen waarvan de jongste 9 jaar was, de oudste 16) 

Hi Emmy, het leven neemt soms onverwachte wendingen en toch mooi dat jij uit zo’n wending bent voortgekomen. Ik kreeg onverwacht een zusje toen ik 14 was en nu ik zelf drie kindjes heb denk ik wel eens ‘stel je voor dat nu per ongeluk..’ en zie daar dit verhaal (hoewel ik geen idee heb hoe het bij mezelf zou eindigen). Dank voor je persoonlijke commentaar!