#520 De werkelijkheid van een ander universum

De dauwdruppels in het gras kietelen mijn hielen. De klassieke muziek vanaf het festivalterrein lijkt van ver te komen. In mijn oren dreunen de technobeats nog na. Fuck de afsluitende 'uitzwaaimuziek'. En fuck vooral Kimberley, die altijd zomaar verdwijnt zonder iets te laten weten. Volgens mij doet ze het gewoon expres.

Ook in het donker na meerdere Rose's, is het niet moeilijk de koepeltent te vinden. Op een heuveltje onder de grote boom, waar verder zich geen tent noch caravan durft te wagen. Voor de rest van de week ben ik Remi. Onbereikbaar voor vooral Kimberley, tenzij ik haar nodig heb. Maar ook voor Mark, en zeker ook voor die twee in combinatie. Als je je afvraagt hoe Ken in Ken kan veranderen en Barbie in Barbie, zou je eens een onderzoek naar de communicatie tussen die twee moeten uitvoeren. Voor mij nu eventjes geen slechte aflevering van de Muppet Show in mijn heilige tent.

Het lekke luchtbed vervangen door een dikke blauwe yogamat. Extra deken mee, voor als het flink zou afkoelen. Zelfs het vliegtuigkussen voor wat extra neksteun. Samsung gevuld met meditatieve muziek, Spirits of Africa of zoiets. The power of now op de e-reader. Pagina's swipend is het net alsof ik Eckhart Tolle's zenvolle klanken hoor uitspreken die de djembe's van de Samsung aanvullen. Natuur vult de mens aan, de mens in al haar kleurrijke uitspattingen.

Gestamp. Het geluid van opspringende plassen. Gekerm zo ijzig, dat het van mijn vingertoppen tot diep in de tenen nagalmt. Heb ik geslapen? Het tijdstip op de Samsung zegt van wel, maar het voelt niet als ontwaken.
'Janey zit hier, ik weet het zeker.'
De stem klinkt zacht, maar is goed te verstaan. Slechte fluisterpoging, waardoor het ook direct duidelijk is wie dit is.
'Leuk geprobeerd, Mark.'
Gevloek van een andere stem, een heel wat diepere. Lijkt aardig op die van Brian, maar dat is onmogelijk. Brian en Mark samen bij mijn tent is niet iets wat in dit universum voorkomt.
'Dit is echt niet normaal Janey. Echt, dit moet je gewoon weten.'
'Dat kan toch ook wel op een gewoon tijdstip, Mark...'
Mijn vingers trillen als ik de tent openrits. Brian kan nog wel eens weird gaan doen als hij te veel XTC opheeft, maar dit is Brian niet...toch?
'Nee echt joh, ben ik op Mars beland of zo?'
Het liefst zou ik Kimberley in een kloonmachine stoppen en haar in minstens tienvoud te voorschijn toveren. Een legertje Kimberley's zijn de enigen die enigszins in staat zouden moeten zijn me uit te leggen wat hier aan de hand is.
'Zullen we haar gewoon met rust laten? Volgens mij wil ze morgenvroeg wel graag naar die ene workshop.'
Brian lijkt een poging te doen Mark indringend aan te kijken, maar dit lukt hem maar matig. Toch haalt mijn wannabe-vriend de schouders op en glimlacht naar me. Een glimlach die ik als 'charmant' zou beschouwen, wanneer ik Mark niet zou kennen.
'Misschien moeten wij inderdaad met onze zaken op een andere plek verder dealen. Slaap lekker Janey. Sorry, dat we je hebben gestoord.'
Alle vezels in mijn lijf willen ze terugroepen, wanneer ze de heuvel aflopen. De gedachte overvalt me dat ik ze in mijn tent had kunnen krijgen, waarna ze aan weerskanten van me hadden kunnen liggen. In mijn fantasie tover ik er Kimberley ook nog bij die knielend met een veertje mijn voeten kietelt. Dit doet zelfs mijn sidderende lichaam ook nog opwarmen. Ben ik nu officieel gek aan het worden? Als ik de tent weer dichtrits, bezorgt het verdwijnen van het buitenlicht me electrische schokken in mijn benen. Dit kan geen droom zijn. Dit is de werkelijkheid van een ander universum.