520 - mijn schrijfhuisje

Genietend neem ik een slok wijn uit het iets te volle glas. Het schuldgevoel dat ik thuis nog had, was tot bijna nul afgenomen. Robert zorgt voor de tweeling en ik kan hier schrijfmeters maken. Afgelopen maandag had ik me, met genoeg eten en drinken voor een week, opgesloten in een particuliere bungalow, verscholen tussen de duinen, op loopafstand van het strand.
De afgelegen plek van mijn schrijfhuisje, zoals ik het liefdevol was gaan noemen, zorgt ervoor dat mijn roman langzaam in een thriller verandert. Er komen personages om de hoek kijken die ik niet had kunnen voorzien en mijn hoofdpersonage is ineens verwikkeld in een moordzaak. Er zitten nog wat gaten tussen sommige scenes en het einde is ook nog niet duidelijk, maar het verhaal heeft body en ik voel aan alles dat ik op de goede weg ben. Tevreden drink ik mijn glas leeg en loop naar het keukentje om het direct af te wassen. Plotseling wordt er met de klink gerammeld. Verschrikt kijk ik naar de deur en daarna op mijn horloge. Half twaalf ’s nachts. De verhuurder heeft me verzekerd dat hij er zelf niet zou zijn. Daarbij, waarom zou hij dan niet aanbellen? Voor ik verder kan denken, hoor ik een luide bons. De klink rammelt nog steeds en het lijkt alsof iemand zijn hele gewicht tegen het hout aan gooit. Van schrik laat ik hat glas vallen. Het spat uit elkaar op de plavuizen vloer. Ik grijp me vast aan het aanrechtblad. Mijn zweterige handen krijgen nauwelijks grip en voorzichtig schuifel ik op mijn teenslippers richting de deur. Met trillende vingers controleer ik of deze afgesloten is.
Na nog een harde klap, alsof er iets zwaars omvalt, is het weer stil. Zo stil dat ik mijn eigen hartslag in mijn oren hoor ruisen. Wat wás dat? Een paar seconden, of zijn het minuten, staar ik besluiteloos naar de deur. Ik durf niet te gaan kijken en besluit in plaats daarvan in bed te gaan liggen. Net als vroeger biedt een deken nog altijd de beste bescherming bij nachtmerries of dingen die daarop lijken. Die scherven komen morgen wel.

Na een doorwaakte nacht gaat de volgende ochtend de bel. Ik open de deur op een kier. Twee agenten kijken me argwanend aan.
‘Mevrouw, mogen wij even binnenkomen?’
Ik haal de ketting uit het schuifje en open de deur nu helemaal. Als mijn blik over de twee vrouwen heen dwaalt, zie ik een donkere vlek op het stoepje voor het huis.
‘Wat is er aan de hand?’
‘Er is vannacht een persoon overleden. We hebben redenen om aan te nemen dat hij hier is geweest.’