#520 Het teken

 

‘Waarom heeft u de signalen genegeerd? Nu is het te laat!’

‘Laat is het zéker!’

‘U begrijpt het niet meneer.’

‘Wie bent u? Ik dacht dat er minstens brand was uitgebroken met alle stampij die u maakte.’

Een indringende verflucht drong mijn neus binnen.

De man die op dat krankzinnig nachtelijk uur onophoudelijk op mijn voordeur had gebonst zag er onberispelijk uit. Het was niet het ongure type mens dat je op een dergelijk tijdstip zou verwachten.

‘Het spijt me. U zult me later bedanken. Als u toch eens wist…’ De man nam vlug zijn hoed van zijn hoofd, knikte kort naar me voor hij verder sprak. ‘Mijn naam is Alfred Kando. Ik ben al eerder bij u aan uw deur geweest, telkens gaf u niet thuis.‘ De man draaide zich kort om en sleepte een emmer tot aan de voordeur. De emmer was half geopend. Er stak een verfroller uit.

‘Ik heb het niet op dienstverleners aan de deur. Het is al laat. Ik wil u vriendelijk verzoeken te gaan.’

‘Ik ben hier niet om u een dienst te verlenen.’

Met trillende hand wees hij naar de nok van het dak.

‘Het raam? Dat staat altijd open. Ik slaap graag in een goed geluchte kamer. Voor zoiets hoeft u mij toch niet wakker te maken.’ Op het moment dat ik deze laatste zin had uitgesproken zag ik dat het niet het raam was geweest waar de man naar gewezen had. Aan de bovenzijde van het raamkozijn was in grote slordige halen een rood vierkant geschilderd.

‘Bent u helemaal gék geworden!’

‘Integendeel, we hebben geen tijd te verliezen. Heeft u een ladder?’

‘Nee, die heb ik niet. Een beetje mijn huis besmeuren! Ga weg! Ophoepelen! Ik bel de politie!’

De man begon te huilen: ‘U begrijpt het niet, u heeft geen tijd te verliezen! Ze kunnen elk moment hier zijn! Dat vierkant moet weg anders bent u er morgenvroeg geweest.’

Hij duwde mij de emmer verf in handen en rende weg. Een grote klodder verf was op mijn pyama beland. In de verte blafte een hond. Ik keek de straat door. Een licht knipte aan. Het raam van mijn overbuurvrouw werd geopend.

‘Marcel, wat is dat voor een tumult? We proberen hier te slapen!’

Ik bestudeerde het raamkozijn boven haar om me ervan te vergewissen dat daar niet ook een groot rood vlak was aangebracht. Alleen mijn huis bleek deze speciale behandeling te hebben gekregen.

Het raam werd met een klap gesloten. De verf op mijn pyama was wit, niet rood. Had de man werkelijk willen verhinderen dat me iets naars kon overkomen? Ik besloot het zekere voor het onzekere te nemen, zocht in mijn schuur naar een ladder en maakte wit wat vlak daarvoor nog rood was.