#516 Een gure winter

 

Vorige week geschreven, maar te laat met plaatsen. Hopelijk mag het nog? (nieuw hier)

------

‘De nieuwe schoonmaakster was er maandag nog.’ Grietje tuurt door de deuropening naar de neerdwarrelende sneeuwvlokken. Lichtjes sieren de straten.

‘Sorry, ik moet nu echt terug naar de keuken. Laten we volgende week koffie drinken bij u thuis. Ik neem kerstkransjes mee.’

‘Het is een lief mens hoor, maar weet je wat ze doet? Ze maakt eerst het toilet schoon en daarna pas de keuken.’

Er komt een borrelend geluid uit de keuken. Hanne duwt de deur alvast een stukje dicht. Grietje maakt geen aanstalten om te vertrekken.

‘Voordat die nieuwe er was kwam Inez altijd schoonmaken. Die deed haar werk tenminste goed. Ineens was ze er niet meer en werd ze vervangen. En niemand vertelt mij iets hè.’

Inez. Hanne staart langs Grietje door de deuropening naar buiten. Een koude windvlaag glijdt langs haar verbleekte gezicht. Grietje vervolgt haar verhaal.

‘Waarom krijg ik ineens een nieuwe?’

‘Eh… Ja, dat is een goede vraag. Ik zou het eerlijk gezegd ook niet weten.’

‘Inez vertelde de vorige keer nog over De Vuurvlinder en de gymlessen van Theo Offenbach. Jammer dat het schooltje er niet meer is, hè?’

Hanne’s pupillen verwijden en haar blik verschuift van de besneeuwde auto’s naar Grietje. Koude rillingen trekken over haar rug. Die van dezelfde soort als vijfentwintig jaar geleden. Als van de ijskoude tegels van de kleedkamer. Als door meneer Offenbach. Ze trekt de deur langzaam weer open.

‘Over De Vuurvlinder? Wat vertelde ze dan precies?’

‘Theo woont sinds een maand op nummer vijf. Toen Inez zag dat “T.H. Offenbach” aan haar lijst met schoonmaakadressen was toegevoegd vroeg ze aan mij of ik hem ken.’

Gedachten schieten door Hanne’s hoofd. Inez heeft destijds alles gezien. Sindsdien spreken ze elkaar niet meer. Hanne voelt zich licht worden in haar hoofd. Met moeite weet ze er nog wat woorden uit te persen.

‘Wat is zijn voornaam?’

‘Dat vroeg Inez dus ook. Hij stelde zich aan mij voor als Theodorus Hendrick Offenbach, maar ik mocht gewoon Theo zeggen. Inez vertelde daarna dus dat hij van die leuke gymlessen bedacht. Met zwerfbal of zoiets. Je weet wel, van Harry Potter.’

Dat is een leugen, maar ze is Inez dankbaar. De geur van verbrand kalf vult de kamers van het huis.

‘Je moet snel naar de keuken. Volgende week koffie bij mij thuis. Dag hoor.’

‘Ja… Ja. De keuken.’ Ze doet de deur dicht en op slot.