Lid sinds

2 jaar 7 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

#514 (N)iemand

10 juli 2024 - 15:47

Ik schrik op.
“Wie belt er?”
Niemand antwoordt. Natuurlijk, want er is niemand om te zeggen dat iemand gebeld heeft. Zal ik zelf gaan kijken?  Ik moet wel. Er is niemand anders. Ik kom recht uit mijn zetel en besef dat het geen zin heeft naar de deur te lopen. Daar zal niemand zijn, net zoals hier niemand is. Ik heb het mij vast ingebeeld.

Ik zit neer en hoor opnieuw dat geklingel. Is het wel de deurbel? Het is net of er iemand in mijn hoofd zit met een klok in de hand. Vroeger klonk die bel toch anders? In feite weet ik het niet meer zo goed. Door de voortdurende blokkade in mijn hoofd moet ik toegeven dat ik niet zo op het geluid van dat ding gelet heb alvorens iemand opendeed.

Er zit niets anders op dan naar de deur te gaan. Die is trouwens niet zo ver verwijderd van mijn zetel. Ik sta zó in de smalle gang, waar ook de steile trap is die naar de bovenverdieping leidt. Waarom opende ik vroeger nooit de deur als iemand aanbelde? Ik zou er altijd als eerste geweest zijn. Als iemand naar de deur liep, kwam die vaak van de trap naar beneden gedonderd of uit de achterkeuken aangesneld. Nooit heb ik beseft dat de schel zulk een leven maakte. 

Wie zou er trouwens aan die klok hangen? De postbode vast niet. Hij stopt alles in de brievenbus aan het tuinhek bij de oprit van het huis. De klep van de brievenbus is in het muurtje ingebouwd waaraan het tuinhek hangt. Achteraan het muurtje zit een deurtje zonder slot. Daarin worden grote omslagen of kleine pakjes gedeponeerd. Neen, de postbode komt heus niet tot aan het huis, tenzij het hoogdringend is. Lang geleden waagde hij het om rond Nieuwjaar tot aan het huis te komen in de hoop een borreltje te versieren of een fooi te krijgen. Dat heeft geduurd tot hij de krenterigheid door had van de bewoners van deze plek. Wie woonde hier vroeger nog?

Ik open de deur en merk dat het sneeuwt. In deze tijd van het jaar? In de sneeuw staan voetstappen. Iemand in een rood pak loopt naar het tuinhek Hij heeft een koebel in de hand. Voor het hek staat een slee met twee rendieren.

Hoezo? Is het al Kerstmis? Is er (n)iemand die dit weet? 

Lid sinds

1 jaar 2 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
11 juli 2024 - 7:24

In dit schrijven dwaalt kou en verlatenheid. Gelukkig troost de hoofdpersoon zichzelf met verwarring en verklaring zoeken. Vroeg of laat treffen ze elkaar. Ongetwijfeld. Dan zullen ze elkaar warm omhelzen. 

'Van zodra ik neerzit ...' vind ik een kromme zin. Leest niet lekker.

In de tekst zit soms wat veel herhaling van schrijven. Verder een prima verhaal.

Lid sinds

2 jaar 7 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
11 juli 2024 - 10:25

Rob, bedankt, ik heb het zinnetje recht getrokken. De herhaling verwijst naar het onophoudelijke 'malen' in het hoofd van de hp. 

Lid sinds

8 jaar

Rol

  • Gewone gebruiker
11 juli 2024 - 13:27

De verwarring van de hoofdpersoon spreekt uit het hele stuk. Je verwerkt er een paar mooie, gedetailleerde terugblikken naar het verleden in.

Het begin vind ik niet zo sterk. Misschien dat je wat meer kan beschrijven wat er gebeurt of ervaren wordt in plaats van te vertellen dat de hoofdpersoon schrikt. 

Lid sinds

4 jaar 7 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
16 juli 2024 - 9:39

 

Dag Schmetterling,

Bedankt voor je verhaal. Ik vind dat je je heel goed hebt verplaatst in de hoofdpersoon. Wel mag er van mij iets meer vaart in het verhaal komen. Ik lees eigenlijk dezelfde dingen in een andere vorm. In een kort verhaal is het goed om een reeks gebeurtenissen te beschrijven die voor progressie in het verhaal zorgen. Nu gaan we telkens van A naar B. De hoofdpersoon stelt zichzelf allerlei vragen die ook heel grappig zijn, alleen ik zie geen progressie in het verhaal. Wel blijf ik lezen vanwege de humoristische tinten.

Vooral het einde vind ik goed, daarmee isoleer je de hoofdpersoon en beschrijf je een uniek, beeldend, aspect.