#514 De nachtelijke wegrenner

De weg naar dromenland is afgesneden. De kruidenthee heeft geen effect gehad. Rillingen, kleine schokjes schieten van hoofd naar enkels. Langzaam begint het waterbed zich van me te ontdoen. Alles moet nu voorzichtig gebeuren. Marga zou het niet verdienen dat ik haar wakker zou maken. Ze heeft recht op slaap, na alle energie die ik haar gekost heb.

De enige weg is de trap af, naar buiten. Weg uit het huis, waar ik mijn plaats niet waard ben. Laf weglopend voor alle schade die ik heb aangericht. Geen jas aantrekkend, want ik heb de snijdende wind verdiend. Laat die maar hard tegen de groene pyjama blazen en me een longonsteking doen bezorgen.

Nachtelijk rennen is de beste manier om me tot leven te wekken. Beter dan die kloteseroxat, die alles wegneemt. Je met alle emoties die in je zitten opslokt, en een zombieversie van jezelf weer uitspuugt. Stoppen was geen optie, psychiater zei doorgaan. Psychiater Morssel heeft altijd goede adviezen. Adviezen die ik mezelf niet kon geven, omdat ik daar te zwak voor was. Misschien moet ik doorrennen naar haar huis, om te vertellen dat ze me gered heeft. Nee, ik ben al de meest veeleisende patient die ze ooit gehad heeft. Ook zij heeft recht op slaap. Iedereen heeft recht op slaap, behalve ik.

Ze heeft echt een stuk achter me aangelopen. Blauwe zomerjas in de aanslag. Uithijgend, maar toch de vriendelijke, begipvolle blik. Ooit zal ze waarschijnlijk ook wel beseffen dat ik haar niks teruggeef voor alle moeite die ze doet.
'Morgen gaan we maar even terug naar Morssel. Maar eerst wat slaap inhalen.'
Marga's woorden zouden warm aan moeten voelen, maar dit is een gevoel dat ik niet meer beheers.
'Ik wil echt die pillen niet meer,' mompel ik als een kleuter die de voorgeschotelde spruitjes aan de kant schuift. Stiekem kijk ik uit naar de kilte van de slaapkamer. De gevangenis van het bed zal aanvoelen als de perfecte straf voor mijn idiote vrijheidsuitingen.