# 514 Na Mijn Val - herziene versie #2
Herzien - versie #2l
Op een vrijdag, ik was zestig, viel ik hard. Mijn hond schoot achter mij langs en haalde mij onderuit. Ik ben even buiten westen geweest. Een ambulance bracht me naar het ziekenhuis. Er werd een scan gemaakt van mijn hoofd. Er was niets ernstig te zien. Aan het eind van de middag mocht ik naar huis.
“Dokter ik krijg meer hoofdpijn. Ik voel me misselijk.”
“U hebt een licht hersenschudding. Doet u maar een paar dagen rustig aan.”
Op zaterdag ging ik meer en dieper slapen. Onze huisarts kwam langs en zei dat ik een zware hersenschudding had. Hij schreef me bedrust in het donkere kamer voor met zo min mogelijk prikkels.
Na vier weken mocht ik voorzichtig opstaan om wat dagelijkse activiteiten op te pakken.
Dit ging echter niet vanzelf.
“Ik weeg vandaag het voer van de hond wel af. Dat doen we toch in drie porties?”
“Ja.”
“Hoeveel krijgt Flinn? Ik weet het niet meer.”
“Ben je dat vergeten? Zal ik je even helpen?”
“Ja. En nee, je hoeft me niet te helpen.” Boos en in de war stampte ik de keuken uit. Waarom lukte mij dit niet?
Een paar weken later gingen we winkelen in Utrecht. Ik wilde graag naar de Oude Gracht. Dit werd een regelrechte ramp.
“Ik ken de stad, maar weet nu niet waar we zijn.”
“Even een paar kleine straatjes door en dan zijn we er.”
Het was erg druk op de Gracht. De stoep was smal.
“Ik vind dit niet leuk. Niemand kijkt uit. Ze hebben alleen oog voor hun mobiel.”
Een fietser passeerde mij rakelings. Een auto toeterde. Ik liep tegen iemand aan. Ik werd verontwaardigd aangekeken.
“Alles komt op me af. Wat moet ik doen? Ik wil naar huis. Hoe kom ik bij het station?”
“Loop maar rustig met mij mee. Ik weet een rustige route.”
Opgelucht haalde ik adem toen we de drukte achter ons hadden gelaten.
Nerveus liep ik de spreekkamer van onze huisarts binnen.
“Gaat u zitten. Waar heeft u last van?”
“Als er iets onverwachts gebeurd raak ik in de war.”
“Zijn er meer dingen waar u van in de war raakt?”
“Op straat raak ik helemaal in de kluts kwijt, als mensen geen rekening met mij houden. Fietsers die overal rijden. Ik durf de hond niet alleen uit te laten. Ik ga niet zelf ergens heen.”
“Het lijkt op Niet Aangeboren Hersenletsel”, zei mijn huisarts.
Versie #1
Ik kon mezelf altijd goed redden. Op een vrijdag, ik was zestig, viel ik hard. Mijn hond schoot achter achter mij langs en haalde me onderuit. Ik ben even buiten westen geweest. Een ambulance bracht me naar het ziekenhuis. Gelukkig had ik niets gebroken. Er werd een scan gemaakt van mijn hoofd. Er was niets ernstigs te zien. Toen ik tegen het eind van de middag naar huis mocht, werd ik misselijk. De dokter zei dat ik een lichte hersenschudding had en een paar dagen rustig aan moest doen. Mijn partner bracht me naar huis.
Van de zaterdag kan ik me niet veel herinneren. Ik sliep veel en steeds dieper. Onze huisarts werd gebeld en deze zei dat ik een zware hersenschudding had. De dokter schreef me bedrust in het donker voor. Prikkels moest ik zoveel mogelijk vermijden. De herstelfase was begonnen. Mijn hoofdpijn en misselijkheid verdwenen langzaam. Na vier weken mocht ik voorzichtig opstaan om wat dagelijkse activiteiten op te pakken. Dit ging echter niet vanzelf. Ik merkte dat ik moeite had om me te concentreren. Lezen lukte niet. Ik had soms moeite met het vinden van de juiste woorden. Ik raakte in de war van de dingen die niet meer vanzelfsprekend waren. Hierdoor werd ik snel boos.
Op een zaterdag reisde ik met de trein naar Utrecht. Onderweg was er een storing. De trein kon niet verder. Ik moest een andere route nemen. Verward keek ik om me heen. Ik kon mij niet oriënteren. Wist niet wat te doen. Iemand hielp me weer op weg. In Utrecht wilde ik winkelen langs de Oude Gracht. Dit werd een regelrechte ramp. De drukte zorgde voor veel prikkels. Mensen die alleen maar oog hadden voor hun mobiel. Mij lukte het niet om snel te reageren en ik liep een paar keer tegen iemand aan, die mij dan verontwaardigd aankeek. Paniek en verwarring maakten zich van mij meester. Ik ging zo snel mogelijk weer naar huis. Ik besloot om hulp te zoeken voor mijn problemen.
Het begon met een keukentafelgesprek. Ik kreeg een...coach die wekelijks langs kwam. Eén voor één werden mijn problemen in kaart gebracht. Voor veel zaken vonden we een oplossing. Mijn partner was begripvol en ondersteunend. Alleen ergens naar toe gaan bleef een probleem. Op straat raakte ik nog steeds in verwarring. In de loop van het traject werd het duidelijk. Ik had Niet Aangeboren Hersenletsel.
Hoi Job, je verhaal gaat…
Lid sinds
5 jaar 7 maandenRol
Hoi Job, je verhaal gaat voornamelijk over de oorzaak en de behandeling. De verwardheid zelf komt er wat ondergeschoven uit. Het is ook meer een beschrijving dan een verhaal. De beschrijving is daarentegen wel heel realistisch, heb je dit zelf meegemaakt?
Een...ambulance / dagelijkse...activiteiten / niet...oriënteren / een...coach ---> waarom het beletselteken bij deze zinnen? Als je het wil laten voordoen dat je niet op woorden kunt komen, zou ik dat in gesproken zinnen doen. In een verhaal leest het voor mij niet logisch.
Mijn partner heeft me naar huis gebracht. ---> actievere zinnen lezen beter. Mijn partner bracht me naar huis.
Ik kreeg bedrust in het donker voorgeschreven. --> Actiever: Hij schreef me bedrust in het donker voor.
Een voor een werden mijn problemen in kaart gebracht. ---> Eén voor één
Hallo Fief, bedankt voor je…
Lid sinds
4 maanden 2 wekenRol
Hallo Fief, bedankt voor je feedback. Ik heb de tekst weer handmatig ingevoerd. Mijn partner heeft me naar huis gebracht heb ik verkeerd overgenomen. De t.t. past niet in de tekst. Verder jouw suggesties overgenomen. Weer wat geleerd, met name met betrekking tot de ...
Kopiëren uit Word loopt niet lekker. Krijg een klein vlakje dat ik uit Word overneem en dan krijg ik de tekst met teveel wit regels die ik niet meer aan kan passen. Ik weet niet hoe ik dit op moet lossen.
Deze beschrijving is, aangepast, gebaseerd op wat mijn vrouw is overkomen. De beschrijvende stijl heb ik bewust gekozen. Zij is niet meer in staat om haar gevoelens onder woorden te brengen, alles is veel zakelijker geworden. Ook wilde ik de problemen die mensen met Niet Aangeboren Hersenletsel ervaren onder de aandacht brengen, omdat de diagnose soms erg lastig vast te stellen is.
Zakelijke schrijfstijl…
Lid sinds
1 jaar 3 maandenRol
Zakelijke schrijfstijl. Bedoeld of onbedoeld. Verhaal mist daardoor 'Schwung'. Het beschrijvend karakter maakt dat ik me niet kan inleven in de 'ik'. Als je de zakelijke uitleg combineert met voorbeelden, beleefd en uitgesproken vanuit de hoofdpersoon, komt de uitleg, de beleving sterker over. Laat de 'ik' spreken in anekdotes die je loskoppelt van de uitleg, zet ze tussen aanhalingstekens en/of gebruik daarbij witregels.
Rob bedankt voor de feedback…
Lid sinds
4 maanden 2 wekenRol
Rob bedankt voor de feedback. Na zoveel jaar zakelijk schrijven vind ik dit een mooie uitdaging. Ik zal eens kijken of dit mij lukt binnen het gegeven aantal woorden. Lijkt me een leuke, maar lastige puzzel. Is voor mij een goede schrijfoefening.
De boodschap is mooi: de…
Lid sinds
8 jaar 1 maandRol
De boodschap is mooi: de onbekendheid en soms laat gediagnosticeerde problemen van NAH.
In de uitvoering neem je me niet echt mee. Het voelt wat afstandelijk, zakelijk, zoals eerder al gezegd is. Ik ga niet echt mee in het gevoel van de hoofdpersoon.
Dreaming, ik snap jullie…
Lid sinds
4 maanden 2 wekenRol
Dreaming, ik snap jullie feedback. Ik ben bezig om mijn verhaal te herzien. Haal dit verhaal dan weg en zet de herziene versie. Ben dan benieuwd naar de feedback.
Hoi Job Ik ben benieuwd naar…
Lid sinds
11 maanden 3 wekenRol
Hoi Job Ik ben benieuwd naar je herziene versie. Ik zou versie #1 eronder laten staan en in de titel herziene versie #2 schrijven. Zodat de lezers er wat van kan leren. Groet Sandra
Hoi Job, de verwardheid komt…
Lid sinds
5 jaar 7 maandenRol
Hoi Job, de verwardheid komt er voor mij nu wel beter uit. De zinnen waarin je het beschrijft, zouden voor mij wel langer mogen. Of in ieder geval meer variëren met langere zinnen. Er zit voor mij nu geen fijne leesflow in.
“Vertel mij eens wat je moeilijk vind.” ---> vindt
kwam er ieder twee weken --> iedere
“Wat vind je nog meer lastig.” --> dit is een vragende zin, er moet dus een vraagteken achter.
“Volgens mij heb je last van Niet Aangeboren Hersenletsel”, zei mijn begeleidster. ---> ik vind het allereerst ongeloofwaardig dat een begeleidster dit tegen iemand zegt. Als ze het al vermoedt, zal ze dit eerst met de behandelaar bespreken. Als de laatste alinea in de vorm van een gesprek is met een arts, zou het geloofwaardiger zijn. Daarnaast zeg je dan niet dat iemand "last heeft van een NAH", iemand heeft een NAH, je hebt last van de gevolgen en symptomen daarvan.
Hallo Fief, bedankt voor je…
Lid sinds
4 maanden 2 wekenRol
Hallo Fief, bedankt voor je feedback. Ik ben blij dat je de tekst zo beter vindt. Ik heb de taalfouten eruit gehaald. Ik moet wennen aan het beperkte aantal woorden dat je kunt gebruiken. Ik kan de laatste alinea nog wel aanpassen om het geloofwaardiger te maken. Maar in dit geval was het een begeleidster van Hersenz die ervaring heeft met mensen met Niet Aangeboren Hersenletsel. Ik snap wel dat een arts geloofwaardiger overkomt.
Het is me gelukt om de laatst alinea aan te passen.
Hoi Job, Heftig verhaal…
Lid sinds
4 jaar 8 maandenRol
Hoi Job,
Heftig verhaal. Ik leef mee met het hoofdpersonage, maar ik vind het af en toe iets te ‘uitleggerig’. Stellingen over de toekomst, het weinig gebruiken van show, don’t tell (wat zeker niet per definitie slecht is, maar hier vind ik het vertellende aspect iets te veel). Ook zou ik voorzichtig met de woorden en beschrijvingen in het verhaal. Wat is echt nodig? Is het hele gesprek met de dokter nodig, of kan dat ingekort worden, zodat het meer een ‘schok’ is?
Hallo Anna. Bedankt voor je…
Lid sinds
4 maanden 2 wekenRol
Hallo Anna. Bedankt voor je feedback. Ik heb er weer een leerpunt bij: show, don't tell. Ik ben nog op zoek naar de juiste schrijfstijl. Dit is mijn tweede verhaal en van de week schrijf ik mijn derde. De feedback in het forum is voor mij zeer nuttig.