(#0513) Avondrood, onze vriend is dood.

Hallo Isowit, het overlijden van een vriend is inspiratiebron voor vele gedichten.  Jammer genoeg krijg je mij niet echt mee in jouw gevoelens.  Het gespeel met klanken komt bij mij nogal verwarrend over.  De vorm is niet wat de coach gevraagd had.

Ik sluit me aan bij Emily. Het leest ook niet fijn. Wat helpt is om het eens hardop aan jezelf voor te lezen.

Het idee is mooi, het beschrijven van gemis en ondanks dat er iemand mist toch die verbinding voelen met elkaar, juist in het missen van de ander.

Het lees voor mij ook niet prettig, het ritme ontbreekt en het steeds herhalen van zij zei, hij zei etc. maakt het voor mij verwarrend.

isowit,

Dank voor je bijdrage, maar dit is niet wat ik met de opdracht voor ogen had. Veel van wat ik schreef bij de bijdrage van Trudy Pas is ook bij jou van toepassing, dus daar verwijs ik je graag heen.

De dichtcoach

Het klankspel vind ik een mooie poging. Je pakt er wel een 'zwaar thema' bij. Ik ben het eens met de coach, maar zie wel dat je een poging hebt gedaan om aan het rijmen te slaan. 😉 Het is zo veel lastiger dan velen doorheen en daarom blijft ook deze bijdrage een moedige poging. 

Een lastige opdracht was het zeker, maar in zijn onbeholpenheid ontroert dit gedicht mij wel. Met het risico de plank mis te slaan merk ik op dat het leest als een tekst van een vrij jong iemand. Of dat nu klopt of niet, het is altijd iets wat je in je voordeel kunt gebruiken.