#509 Van moeder op dochter

“Mevrouw  Hendriks, Jean Lacroix, journalist van La Gazette de Lillois, hebt u even tijd voor mij?”
“Een Franstalige die zo goed Nederlands spreekt is bij mij altijd welkom. Wat wilt u graag weten, jongeman?”
“U heeft net uw stem uitgebracht. Ik ga niet zo indiscreet zijn om u te vragen naar wie uw voorkeur uitging, alhoewel u dat in de kiescampagne duidelijk heeft doen blijken. Wat staat er vandaag nog op het programma? Gaat u het halen, de peilingen waren niet erg gunstig?”

Wat denkt dat journalistje wel? Dat ik hem ga verklappen wat ik straks ga doen? Geen haar op mijn hoofd dat eraan denkt het te onthullen. Ik wil hem natuurlijk wel te woord staan. Het ziet er trouwens niet alleen een sympathieke bink uit, maar hij is ook knap. La Gazette de Lillois? Nooit van gehoord, zal wellicht een lokaal krantje zijn uit dat klein nest net over de taalgrens.

“Natuurlijk haal ik het. Zoals u weet is mijn geslacht al jaren actief in de politiek. In ons land bestaan er heuse dynastieën. Meestal gaan die over vaders en zonen, maar in mijn geval zijn het de vrouwen die de plak zwaaien. Mijn grootmoeder was een van de eerste vrouwelijke ministers in dit land en mijn moeder is al jaren senator. Het is traditie dat wij op de dag van de verkiezingen elkaar zien bij mijn bomma om op TV de uitslag te volgen.”
“Mag ik vragen waar die belangrijke politieke samenkomst plaats heeft.  Is dat misschien in het dorpje in de Vlaamse Ardennen, waar uw moeder ooit eerste schepen was?”
“Nee, dat is aardig geprobeerd, maar de plek waar we elkaar zien, ga ik niet verklappen. Had u nog andere vragen, want nu moet ik dringend naar het partijbureau?”
“Ik wil u niet verder ophouden, Mevrouw, bedankt voor het gesprek en alle succes toegewenst straks bij de resultaten.”
“Dank u, jongeheer, hoe was de naam alweer?”
“Lacroix, mevrouw, Jean Lacroix.”

Zo, de pers kan mij voor de rest van de dag gestolen worden. Die meneer Lacroix denkt toch niet dat ik nu naar het partijbureau trek of straks echt naar mijn moeder ga, laat staan naar mijn grootmoeder, de feeks.  Zij had beloofd mij te introduceren bij haar vroegere kabinetschef, die nu veel kans maakt op een ministerportefeuille, maar neen.
“Die jongen heeft het veel te druk om zich in te laten met een jonge griet als jij”, snauwde ze. Dat alles omdat Willy, mijn nieuwe vriend haar niet aanstaat. Even checken.

“Willy, je neemt niet op. Ik veronderstel dat je nog op weg bent naar het stemlokaal? Je hebt toch het bolletje achter mijn naam aangevinkt, hé? Gaan we dan straks naar de wellness?  Lekker de stress van de afgelopen weken uitzweten. Ik bel je terug om af te spreken want nu zet ik even mijn telefoon uit.“

In het avondnieuws hoor ik: de partij van Leonie, telg uit de bekende familie Hendriks-Smits, heeft een historische nederlaag geleden.