#506 Geheim

--- Herschrijf ----

Het is al drie weken een geheim en toch ook weer niet. Ik heb het zelf bungelend aan mijn stuur mee naar huis genomen, maar dat is hij alweer vergeten. Nu staat in het rechterdeel van zijn slaapkamerkast op de tweede plank een klein tasje versierd met bloemen en stickers.
‘Je weet niet waar het verstopt ligt, hé mama?’
Ik weet het wel. Natuurlijk weet ik het wel, maar ik glimlach en zeg van niet.
Hij kruipt ‘s ochtends bij mij in bed en komt dicht tegen mij aan liggen.
‘Ik heb een geheimpje voor je.’ Zijn ogen glimmen.
‘Ik ben wel heel benieuwd,’ zeg ik, terwijl ik allang weet wat het geheim inhoudt.
'Ik ga het niet vertellen.’ Hij lacht ondeugend.
We hebben het over leuke geheimen, geheimen waar je blij van wordt. We hebben het ook over geheimen die niet leuk zijn en waar je buikpijn van krijgt. Buikpijngeheimen die je altijd moet vertellen, ook als iemand zegt dat dat niet mag. Hij knikt en zegt dat hij het begrijpt.
‘Maar dit is een heel leuk geheim hoor, mama,’ roept hij hard en springt uit bed om zich aan te kleden.
’s Avonds eten we pannenkoeken. Hij eet er twee met stroop en een met suiker. Het is zo’n anderhalve pannenkoek te veel voor zo’n klein mannetje.
‘Heb ik nu ook een buikpijngeheim?’ vraagt hij.
‘Nee,’ verzeker ik hem, ‘je hebt nu een pannenkoekenbuik, dat is iets anders.’ 
Hij haalt opgelucht adem en lacht.

Na een week vergeet hij dat hij een geheim heeft. Hij vraagt niet meer of ik weet waar het verstopt ligt. Ook zegt hij niet meer dat hij een geheimpje voor mij heeft. Het is prima zo, hij is nog maar vijf. Op zaterdagavond stop ik hem in.
‘Je mag morgenochtend je geheim verklappen.’
Ik zie de paniek in zijn ogen en ik weet dat hij vergeten is waar het verstopt ligt.
‘De rechterdeur van de slaapkamerkast op de tweede plank,’ fluister ik in zijn oor.
Ik geef hem een knipoog en een kus. De volgende ochtend kruipt hij bij mij in bed met een tasje versierd met bloemen en stickers.
‘Weet je waarom ik jou nou zo lief vind mama?’ vraagt hij, terwijl ik het tasje open en mijn cadeautje eruit haal, 'omdat jij altijd alles kan vinden.’

---- origineel ----

Het is al drie weken een geheim en toch ook weer niet. Ik heb het zelf bungelend aan mijn stuur mee naar huis genomen, maar dat is hij alweer vergeten. Nu staat in het rechterdeel van zijn slaapkamerkast op de tweede plank een klein tasje versierd met bloemen en stickers. Hij denkt dat ik niet weet waar het verstopt is en ik laat het zo. Hij kruipt elke ochtend bij mij in bed en zegt dat hij een geheimpje voor mij heeft en dan glimmen zijn ogen. We hebben het over leuke geheimen. Geheimen waar je blij van wordt. Geheimen waar je een ander blij mee maakt. We hebben het ook over geheimen die niet leuk zijn en waar je buikpijn van krijgt. Buikpijngeheimen die je altijd moet vertellen, ook als iemand zegt dat dat niet mag. Hij knikt en zegt dat hij het begrijpt. Hij verzekert mij dat dit een heel leuk geheim is. ’s Avonds eet hij te veel pannenkoeken met stroop. Hij vraagt of hij nu een buikpijngeheim heeft. Ik glimlach en zeg van niet. Hij haalt opgelucht adem en lacht, want hij wil zijn geheim nog niet vertellen.

Na een week vergeet hij dat hij een geheim heeft. Hij vraagt niet meer of ik weet waar het verstopt ligt. Ook zegt hij niet meer dat hij een geheimpje voor mij heeft. Het is prima zo, hij is nog maar vijf. Op zaterdagavond stop ik hem in. Ik vertel dat hij morgen zijn geheimpje mag verklappen. Ik zie de paniek in zijn ogen en ik weet dat hij vergeten is waar het verstopt ligt.

‘De rechterdeur van de slaapkamerkast op de tweede plank,’ fluister ik in zijn oor.

Ik geef hem een knipoog en een kus. De volgende ochtend kruipt hij in bed met een tasje versierd met bloemen en stickers.

‘Weet je waarom ik jou nou zo lief vind mama?’ vraagt hij, terwijl ik het tasje open en mijn cadeautje eruit haal.

‘Omdat jij altijd alles kan vinden,’ zegt hij en lacht heel hard om zijn eigen grap.