#506 De moederkloek

Modderfiguren dagen in de geschiedenis  al te veel op. Wie op zoek gaat naar moederfiguren is daarentegen snel uitgeteld. Moeder Theresa kreeg  een Nobelprijs  en werd door Rome zelfs heilig verklaard, maar biologisch was ze geen moeder.
Ergens in de vijftiger jaren van vorige eeuw kozen studentenkringen een marraine (meter). Dikwijls was dat de uitbaatster van het lokaal waar ze vergaderden (en dronken). 
Zeer waarschijnlijk kwam de bazin van het onooglijke studentencafétje zo aan haar naam. Iedereen noemde haar Marraine, maar zelf zei ze dat ze de moeder van alle Vlaamse studenten was.  In die hoedanigheid deed ze soms rare uitspraken zoals:
“Vrouwen lopen hier aan de universiteit enkel rond om een man te versieren  die het later ver gaat schoppen.”
“Mevrouw, waarom is het rolluik hier gesloten en waarom staan hier geen stoelen?” vraag ik bij mijn eerste nachtelijk bezoek aan haar etablissement.
“Menneke, aan jouw vraag merk ik dat je nog een schachtje bent. Zeg eerst maar wat je wilt drinken.”
“Een pintje van ’t vat graag.”
“Het vat is leeg, het zal dus uit de fles zijn. Mijn blaffetuur blijft dicht omdat de studenten tijdens een betoging  een kassei door mijn ruit hebben gegooid. De stoelen zijn één voor één meegenomen door sukkelaars die zegden dat ze op hun kot door hun stoel waren gezakt van het vele blokken. Het zijn varkens, maar ik zie ze graag.”
Het café opende pas om tien uur ’s avonds, daglicht was dus niet vandoen. Het bleef open tot vijf uur ’s morgens als de laatste brassers hun roes gingen uitslapen. Zoals het een echte moeder betaamt (dixit de studenten), maakte Marraine vanaf middernacht uitsmijters klaar.
Achter haar toog had ze de allure van een vrouwelijke clochard, maar foto’s aan de muur getuigden van andere tijden. Vroegere  studenten die het dus inderdaad ver geschopt hadden, waren inmiddels belangrijke figuren uit de politiek of de economie. In chique soireekledij pronkte Marraine meermaals als eregenodigde op galadiners naast premiers, ministers en ceo’s.
De praeses van onze club zei: “Het summum van een studentenbal is de aanwezigheid van Marraine. Ze zal een uitnodiging enkel aanvaarden als die door het presidium persoonlijk wordt overhandigd.”
Boze tongen en zij die het konden weten, beweerden dat Marraine een villa bezat in het mondaine Knokke. Waarom ze op hoge leeftijd haar miserabel zaakje bleef uitbaten?  “Een moederkloek blijft op haar jongen(s) passen”,  antwoordde ze dan.