Lid sinds

11 maanden 3 weken

Rol

  • Gewone gebruiker

#501 - 3098 V2

10 april 2024 - 10:46

V2

Zonder mijn hoofd te bewegen, draaien mijn katachtige oren naar voren om te horen hoe actief de dieren aan de rand van het moeras zijn. Zo te horen is het nog rustig. Gelukkig, want de baby in mijn buik heeft honger. 

Het zal niet lang meer duren voordat ze haar hoofdje buiten mijn buikbuidel zal steken. Haar lijfje zal dan nog veilig in mijn buik blijven tot haar immuunsysteem, benen en staart sterk genoeg zijn. Hoe onvoorstelbaar is het dat vrouwen duizenden jaar geleden nog het hoofdje door het geboortekanaal moesten persen. 

Ik spring op, glij het moeras in en zwem met twaalf krachtige staartslagen het 3 kilometer brede moeras over. Als ik mijn prooi in beeld krijg, duik ik onder water waar mijn dubbele bloedsomloop ervoor zorgt dat ik alle tijd heb om mijn prooi te benaderen. Het is een perfecte aanval, het beestje heeft amper door dat het zijn laatste adem heeft uitgeblazen. 

Op het moment dat ik met de buit naar mijn plek wil terugkeren, word ik met hevige buikkramp wakker. Van schrik wil ik opspringen maar mis de krachtige hulp van mijn staart en kom niet verder dan een moeizame halve draai. Ik probeer mijn oren te spitsen maar er gebeurt niets. 

Verward betast ik mijn buik die dikker en ronder is dan voorheen. Verstijft realiseer ik mij dat het hoofdje niet via de opening in mijn buikbuidel gedag komt zeggen maar dat ik op het punt sta op een barbaarse manier een kind te baren. 

In één klap ben ik niet meer in het jaar 3098 en in een roes vang ik: ‘Je mag persen.’ op. Met een dierlijke oerkracht pers ik het hoofdje naar buiten. Een glibberig roze lijfje floept er achteraan. Ik glimlach het hulpeloze meisje heeft geen staart maar wel licht puntige oortjes. 

 

V1

Bij het wakker worden kan ik aan de donkere tint van mijn huid zien dat de zonkracht vandaag 12 gaat worden. Gisteren was mijn huid lichter van kleur maar toen was het zwaar bewolkt met zonnekracht 7 geweest. Zonder mijn hoofd te bewegen, draaien mijn katachtige oren naar voren om te horen hoe actief de dieren aan de rand van het moeras zijn. Zo te horen is het nog rustig. Gelukkig, want de baby in mijn buik heeft honger. 

Het zal niet lang meer duren voordat ze haar hoofdje buiten mijn buikbuidel zal steken. Haar lijfje zal dan nog veilig in mijn buik blijven tot haar immuunsysteem, benen en staart sterk genoeg zijn. Hoe onvoorstelbaar is het dat vrouwen duizenden jaar geleden nog het hoofdje door het geboortekanaal moesten persen. 

Ik spring op, glij het moeras in en zwem met twaalf krachtige staartslagen het drie kilometer brede moeras over. Als ik een lammetje in beeld krijg, duik ik onder water waar mijn dubbele bloedsomloop ervoor zorgt dat ik alle tijd heb om mijn prooi te benaderen. Het is een perfecte aanval, het beestje heeft amper door dat het zijn laatste adem heeft uitgeblazen. 

De tocht over land terug naar mijn schaduwrijke slaapplek duurt langer dan gedacht. Ik ben gelukkig voor zeven uur, nog voordat de zon haar volle kracht bereikt, thuis en bereid het lamsvlees boven een vuurtje. De huid hang ik te drogen voor een cape voor de baby. Haar huidje zal kort na de geboorte nog niet sterk genoeg zijn zich aan te passen aan de steeds krachtiger wordende zonnestralen. 

Nu mijn hartslag na deze activiteit weer daalt, steekt mijn baby voor het eerst haar hoofdje hongerig naar buiten. ‘Goedemorgen kleintje, welkom in het jaar 3098.' fluister ik, terwijl ik haar voorzichtig een stukje lamsvlees geef. 

Gi

Lid sinds

8 jaar 1 maand

Rol

  • Gewone gebruiker
10 april 2024 - 11:37

Een prettig om lezen verhaaltje, Sandra. De vegetariërs en veganisten onder ons zullen niet gelukkig zijn dat de mens terug een jager is geworden, die vlees van andere dieren eet en dat zelfs meteen vanaf zijn geboorte. Is het lammetje opgevoerd omwille van de paastijd? 

Lid sinds

11 maanden 3 weken

Rol

  • Gewone gebruiker
10 april 2024 - 11:45

Sorry aan de vegetariërs en veganisten. Het is gelukkig maar fictie (hoewel zo'n buidelgeboorte mij niet slecht in de oren klinkt). Ik heb voor het lammetje gekozen omdat deze qua formaat beter in het verhaal past dan een koe. En omdat lamsvlees gebruikelijker eten is dan geitenvlees of zoiets. De hoofdpersoon wil immers haar baby beschermen met iets van leder.

Dank voor het lezen en je compliment. 

Lid sinds

11 maanden 3 weken

Rol

  • Gewone gebruiker
10 april 2024 - 19:29

John Doe, Klopt. Ik vind zelf ook dat ik de opdracht van insect naar mens niet goed heb weergegeven. Ik ben in een hybride insect/mens wezen blijven hangen zonder een echte Verwandlung.

Waarschijnlijk omdat ik de lichamelijke functies van mijn hoofdpersoon best wel cool vind. Ik zal kijken of ik nog wat aan de tekst kan sleutelen. 

Lid sinds

8 maanden 3 weken

Rol

  • Gewone gebruiker
10 april 2024 - 19:42

Hoi Zijvanhetkasteel! Ik wilde hetzelfde zeggen. Jouw verhaal doet mij eerder denken aan een geëvolueerd mens dat zich heeft aangepast aan de klimaatveranderingen. Dat vind ik een heel cool verhaal. Vooral buidelbaren zie ik wel zitten, blijkbaar ben ik in de verkeerde tijd geboren. Achja, dat zal men waarschijnlijk 500 jaar geleden ook gezegd hebben als ze toen hadden geweten hoe het nu is.

Ik denk misschien te veel door, maar: als de mens dusdanig geëvolueerd is tot een katachtige die kan buidelbaren en supersonisch snel zwemmen, waarom is een lam dan nog steeds een lam? Zo'n wollen vacht lijkt mij toch ook niet gunstig op een oververhitte aardbol.

Lid sinds

11 maanden 3 weken

Rol

  • Gewone gebruiker
10 april 2024 - 20:38

KingCharles helemaal mee eens. Ik ben in mijn verhaal doorgeslagen in mijn hybride mens. Ik vond het zelf wel absurd Kafka maar inderdaad niet volgens de opdracht. 

Je zet me schaakmat met het schaap, niet goed over nagedacht.

Dank voor je leuke aanvulling in de rubriek onderlinge communicatie. 

Ik ga herschrijven aan een V2.   

Lid sinds

12 jaar

Rol

  • Gewone gebruiker
  • Pluslid
10 april 2024 - 22:58

Inderdaad niet echt het thema, maar wel een leuk verhaal. Het kan denk nog iets scherper. Ondanks het lam dat gevangen en gedood wordt, blijft het wat lief, zonder uitschieters. Daardoor mis ik wat dynamiek. Wel mooi geschreven. 

Lid sinds

11 maanden 3 weken

Rol

  • Gewone gebruiker
11 april 2024 - 9:23

Ik heb geprobeerd het verhaal meer naar het thema te buigen. Nog steeds geen spectaculaire Verwandlung maar wel dichterbij. Johan ik vind mezelf ook een schrijfster van brave verhaaltjes. Ik ga mezelf nog veel moeten uitdagen.

Lid sinds

7 maanden 1 week

Rol

  • Gewone gebruiker
11 april 2024 - 15:31

Je oorspronkelijke versie had ik al eerder gelezen. Nu voldoet het inderdaad meer aan de opdracht. Leuk om te lezen, je oorspronkelijke versie trouwens ook. Ik denk dat na 'glimlacht' een . komt en er een nieuwe zin begint?

Lid sinds

8 maanden 3 weken

Rol

  • Gewone gebruiker
11 april 2024 - 21:31

Het lijkt nu inderdaad meer op de opdracht, hoewel ik je eerste versie zeker absurd Kafka vond! Ik vind beide versies mooi.

De laatste zin in je tweede versie loopt nu niet helemaal lekker. Ik zou hem opdelen in twee zinnen: ik glimlach. Het meisje heeft geen staart, maar ...

En ... graag gedaan!

Lid sinds

5 jaar 7 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
15 april 2024 - 1:05

Hoi Sandra, ik heb alleen de tweede versie aandachtig gelezen. Het idee dat je terug in de tijd gaat, vind ik origineel. Toch zie ik dat niet geloofwaardig terug in je verhaal. Op het ene moment ben je nog aan het zwemmen en dan ineens word je wakker wakker met buikkrampen in een andere tijd. De overgang komt voor mij te abrupt.

Gelukkig, want de baby in mijn buik heeft honger.  ---> het is niet per se fout, maar het woordje "want" kun je in 9 van de 10 gevallen weglaten. 

Haar lijfje zal dan nog veilig in mijn buik blijven ---> dit leest voor mij raar. Het lijkt nu alsof de baby half in de buidel en half in de buik zit. In de buidel is het naar mijn idee al uit de buik.

3 kilometer --> drie kilometer

Verstijft realiseer ik mij dat het hoofdje niet via de opening in mijn buikbuidel gedag komt zeggen maar dat ik op het punt sta op een barbaarse manier een kind te baren.  ---> achter zeggen hoort een komma.

... in een roes vang ik: ‘Je mag persen.’ op.  ---> misschien beter leesbaar en een mooiere zin: ... in een roes vang ik op: ‘Je mag persen.’   Anders mag in ieder geval de punt na persen weg.

Ik glimlach het hulpeloze meisje heeft   ---> achter glimlach zou ik voor de leesbaarheid een komma zetten of, zoals King Charles opmerkt, er twee zinnen van maken.

Lid sinds

18 jaar 2 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
15 april 2024 - 14:33

Mooi verhaal en eerlijk gezegd vind ik de opdracht een prikkel om een mooi verhaal te schrijven, ook als het afwijkt van de letterlijke opdracht. Dit is zo'n verhaal, heerlijk fantasierijk. Ik ben even in een compleet andere wereld verzeild. Ook fijn het perspectief van een moeder. Dat je de fantasie geloofwaardig maakt voor een groot deel - het schaap is al genoemd - is echt knap!