Lid sinds

4 jaar 2 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

#494 Water in het park

22 februari 2024 - 19:14

De golven trotseren de sprong over de stenen. Langzaamaan wint hun moed terrein. Alsof ze zich verenigen om met witte koppen over het asfalt te spoelen. De wind trekt aan mijn haren. Het stoort me niet. Met vastberaden passen loopt ik verder over het geasfalteerde pad. Tussen de oprijzende wortels in het pad ontstaan plassen. De spatjes die ik veroorzaak door er doorheen te stampen, doorweken mijn broek. De lucht is grauw, net zo grijs als mijn gedachten. Beetje bij beetje dragen de terugtrekkende golven mijn woede weg. Die ruimte wordt ingenomen door de miezerende regen die tussen de kale bomen neerdaalt. De zwarte stenen glinsteren door het stromende water. Ik adem de friszoete lucht in. Het onstuimige water brengt rust in mijn binnenste. Het geruis van de storm overstemt mijn gedachten. Gedeeltes van het groen naast me zijn onder water gelopen. De wortels nemen het zoete water dankbaar op, wachtend op de lente.

Gi

Lid sinds

8 jaar 1 maand

Rol

  • Gewone gebruiker
23 februari 2024 - 8:58

Mooi, Maartje, de lezer wandelt letterlijk mee en wacht samen met jou op de lente. 

Lid sinds

8 jaar

Rol

  • Gewone gebruiker
23 februari 2024 - 9:58

Ha Maartje, mooi natuurbeeld met personificatie van het water. Ik voel het stormen. 

Als je nog verbetering wilt, zou je kunnen letten op woordvariatie:

 

Met vastberaden passen loopt ik verder over het geasfalteerde pad. Tussen de oprijzende wortels in het pad ontstaan plassen. De spatjes die ik veroorzaak door er doorheen te stampen, doorweken mijn broek.

 

Lid sinds

5 jaar 7 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
23 februari 2024 - 10:36

Hoi Maartje, ik vind het een mooi geschreven tekst, maar voor mij iets te zwaarmoedig. 

Aansluitend op de opmerking van Kruidnagel over woordvariatie:
friszoete lucht, zoete water, 
De lucht is grauw, net zo grijs 

Beetje bij beetje dragen de terugtrekkende golven mijn woede weg. Die ruimte wordt ingenomen door de miezerende regen die tussen de kale bomen neerdaalt.  --->  dit is mooi omschreven, maar ik kan het niet goed plaatsen. De woede verdwijnt langzaam, maar de ruimte wordt ingenomen door miezerende regen? Ik begrijp wat je bedoelt te zeggen (denk ik), maar het leest wat vreemd.

Gi

Lid sinds

8 jaar 1 maand

Rol

  • Gewone gebruiker
23 februari 2024 - 11:17

Klopt KN, een alliteratie is het niet en ook geen tautologie of pleonasme. Zullen we het gewoon 'herhaling' noemen? Repetitio is de poëtische term waar Musonius zou mee uitpakken, denk ik. 

Lid sinds

4 jaar 7 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
24 februari 2024 - 13:57

Hoi Maartje, 

Ik vind het een goede beschrijving, al vind ik (dat is ook persoonlijk) dat je altijd erg moet oppassen met personificatie. Daar slaan schrijvers (voornamelijk dichters) nog wel eens in door, en dat kan heel mooi zijn, maar ook té worden.

Je hebt goed gebruik gemaakt van verschillende sensaties en zintuigelijke ervaringen, en het kleine beetje verhalende in de beschrijving heb je perfect verwerkt. Woede, gedachten, die de natuurlijk wegmaken. Heel mooi. 

Lid sinds

4 jaar 2 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
25 februari 2024 - 13:13

Wauw, bedankt voor de positieve reacties! 

Bedankt Kruidnagel voor de tip, ik zal er bij het schrijven van een volgend stukje op letten!

Ook bedankt Anna, personificatie is inderdaad iets waar ik nog wel eens wat te enthousiast mee aan de haal kan gaan.

Nogmaals dank allemaal!

Lid sinds

4 jaar 1 maand

Rol

  • Gewone gebruiker
25 februari 2024 - 13:20

Hoi Maartje,

graag gelezen hoe je woorden van stevig (trotseren, verenigen, vastberaden passen, stampen) overgaan in kalm (neerdaalt, glinsterend, friszoet).