#491 - Viking Splash Tour

‘Ik doe het niet,’ zei Silly met een stem zo toonvast als de jongste Borsato na vijf glazen Jägermeister. Best vriezerig koud voor de tijd van het jaar, dacht hij, keek om zich heen en zag - tot zijn afschuw - dat de Liffey geen aanzet gaf tot bereidheid om te beginnen bevriezen. ‘Je weet wat ik van die Grand Canal Basin vind!’

Nina tokkelde met haar roze gelakte nagels wat hoger op Silly’s dijbeen, waardoor de tokkelingen door de grijze jeans van Silly’s dijbeen trilden. Silly voelde het wel, maar besloot er voorlopig niet op in te gaan en door te razen.

‘Het enige 'Grand' aan dat dwaas ding is de grandioze manier waarop het mijn verwachtingen zal verdrinken. Het is alsof iemand dacht: “Hoe kunnen we een plas water minder uitnodigend maken dan een Franse urinoir?”’ Silly duwde Nina’s troetelende vingers van zijn jeans, had daar meteen spijt van, greep naar haar hand en kneep er kortstondig in. ’Een of andere trut moet geroepen hebben: “Oh, ik weet het, laten we er een tour doorheen leiden!” Echt, als ik een vis was, zou ik liever op de barbecue braden dan daar moeten zwemmen.’

Nina glimlachte haar gebleachte tanden bloot, de piercing met karaatfonkeljuweel in haar tong weerspiegelde iets van licht, welk licht het was, wist Silly niet. Dublin leek wel getekend met grijs krijt op een grijs canvas. Alles grijs, slechts kunstig verbroken door die prachtige roze prinsessenjurk waar Nina zich sinds mensenheugenis - of beter gezegd, sinds niemand haar nog Jos noemde - dagelijks in hulde. Silly wilde ook opvallen! Kleur! Stijl!

‘Je moet het doen, je weet wat vader beloofde.’

‘Vader,’ fluisterde Silly, ‘die lul is de reden dat iedereen me Silly The Seagull noemt. Enkel grijs en witte kleren kocht hij voor mij, ik wilde kleur, schat, kleur!’

Nina streek kort met haar linkerhand over haar roze prinsessenkleed alsof ze er wat kleur wilde afhalen en streelde dan met datzelfde hand het grijze jeanshemdje van Silly, merkte dat de grijze jeansstof, grijs bleef en keek hem beteuterd aan. Silly knikte als een meeuw. Hij dacht aan zijn onhandige, wiebelige loopje op het strand, altijd fladderend van de ene plek naar de andere zonder duidelijk doel. Silly The Seagull… Hij trok zijn schouders op.

‘Precies!’ zei ze alsof ze net de universele formule vond die de verschillende quantummechanicatheorieën met elkaar verzoende, zodat conflicterende professoren in elkaars armen konden duiken, de broeken afrukken en de hele nacht mannenliefde vieren. Die paar vrouwelijke quantummechanicaprofessoren werden natuurlijk niet uitgesloten. ‘Net de reden dat je moét… Geeft vader je paarse prinsessenjurk en kunnen we in Amsterdam paraderen, baby.’ 

Silly voelde hoe Nina’s blik diep in zijn ogen priemde als was ze een metaaldetectoroperator die zocht naar een verloren verlovingsring van een amateursurfer die vergat zijn nieuw aangemeten edelmetaal veilig op te bergen alvorens de golven in te duiken. Pas verloofd en nu al aan het falen? Nina en hij zouden surfen op de geile Amsterdamse blikken. Hij zag het zo voor zich: Nina op haar Ierse bootnaaldhakken, twintig centimeter groter, en hij, ingesnoerd door een korset, in een paars prinsessenjurkje. De warmte van de blikken en de opgewonden opwerpingen van de onbekende omstanders zouden zijn opgesnorde zaakje verhitten, zijn met paars gestifte lippen op Nina’s lippen doen duwen en samen zouden ze tongzoenen en de mengeling van hun speeksel - alleen die unieke mix - zou een explosie teweeg brengen waardoor Amsterdam in een nieuw parallel universum springt, zeemeeuwen niet meer bestaan en Vikings slechts abonnementhouders van een mobiele telecomoperator zijn.

‘Ik haat Vikings,’ zuchtte Silly. 

Op dat moment, net toen de droom van de paarse prinsessenjurk binnen handbereik leek, kwam er een onverwachte bezoeker aanvliegen. Het was geen alledaagse zeemeeuw, maar een raaf, met veren zo zwart als Kanye West. De raaf keek Silly aan met een blik die dieper leek te snijden dan de kille Ierse wind.

‘De Vikings,’ kraste de raaf, ‘waren niet de barbaren die je vreest. Ze waren ontdekkers, dromers, dichters en, bovenal, veranderaars van hun eigen lot.’

Silly keek verward naar Nina, die net zo verbaasd leek door de sprekende raaf. De raaf spreidde zijn vleugels en vloog weg.

‘Vader toont zich steeds bijzonderder,’ mompelde Nina.

‘Misschien,’ zei Silly, ‘is het krijgen van mijn paarse prinsessenjurk niet belangrijk.’ Hij zuchtte diep en staarde opnieuw naar Nina, niet echt naar haar, eerder naar haar roze prinsessenjurk. ‘Misschien,’ zei hij, ‘is het tijd om mijn eigen Vikingboot te roeien. Niet letterlijk, natuurlijk. Misschien... misschien moet ik leren om mijn eigen expedities te leiden, om te ontdekken wie ik werkelijk ben, ongeacht welke kleur ik draag.’

Nina knikte, een glimlach speelde rond haar roze lippen. ‘En ik weet waar je dat kan doen...'

---

Het was die dag dat tot diep in de nacht een duo in The George elke Viking hartelijk bedankte, de jeansbroek van Silly nooit meer teruggevonden werd en Nina’s roze prinsessenjurk op de toiletvloer nog weinig met prinsessen van doen had.

‘The Viking Splash Tour?’ zei u?

Vader had er pret in.