#487 - Heidewandelingen

Een voetpad splitste zich af van de zandweg over de heide en verdween als een wild dier in het struikgewas. Daar, onder het dichte bladerdak, wandelden Mia en Elise, twee hartsvriendinnen. 

‘Je zou eens moeten horen wat Paul gisteren deed,’ begon Mia met een geërgerde zucht. ‘Ik was er bijna, en hup, meneer stak zijn duim in mijn poepegatje! Alweer!’ Ze keek pijnlijk.

Elise rolde met haar ogen. ‘Dat is niets. Erik parkeert dagelijks zijn vieze sokken op de salontafel. Ik sprak hem erop aan, zei hij dat het 'natuurlijke decoratie' was.’

Ze barstten in lachen uit, maar al snel ebde hun vrolijkheid weg. Het voetpad - in hoeverre je het nog een voetpad kon noemen - leek naar niks te leiden.

‘Weet je, Mia,’ zei Elise plots, ‘ik heb soms het gevoel dat we beter af zouden zijn zonder hen.’

Mia knikte instemmend. ‘Ik dacht precies hetzelfde! Stel je voor, geen rondslingerende sokken, geen pijn meer bij het zitten... gewoon wij twee, genietend van de rust.’

‘Wat als we dat nu eens echt doen?’ stelde Elise voor. ‘De mannen dumpen, samen een huisje kopen, hier in de buurt. Elke dag wandelen in dit prachtige bos.’ Het voetpad eindigde abrupt in groen niks. Ze draaiden zich om. In het struikgewas roefelde iets. Een wild dier?

Mia's ogen fonkelden. ‘Dat klinkt als een droom. Laten we dat doen!’

Ze wandelden terug, maakten plannen, lachten en fantaseerden over hun nieuwe leven. Op de parking kusten ze elkaar iets langer dan normaal. Mia onderbrak de kus en opende het portier van haar Polo.

‘Stel je hun gezichten voor als we hen dit vertellen! Het zou de ultieme grap zijn.’

Elise keek haar verbaasd aan. ‘Wacht, je bedoelt... dit was allemaal een grap?’

Mia knikte, nog steeds lachend. ‘Natuurlijk mallerd. Ik zou Pauls duim te hard missen! Maar stel je voor, hun gezichten!’

Elise keek zeven tellen groen, gromde driemaal, herpakte zich, schudde bruinlachend haar hoofd en zei: ‘In dat geval, geef hem een manicure cadeau voor jullie jubileum.’