Opdracht #486 - Ertegen opzien

De verjaardag van Jet,

Op de Canarische eilanden zou het minder pijnlijk zijn, had Wies gedacht.  Maar afstand bleek niet te helpen. Morgen werd hun kleinkind 2 jaar, eigenlijk iets om naar uit te kijken, maar Wies zag er als een berg tegenop, want zij en haar man zijn niet uitgenodigd.

Ze begrijpt het nog steeds niet. Het contact met haar dochter, hun enig kind,  was altijd goed geweest. Zelfs in de puberteit waren er geen grote problemen.  Middelbare school doorlopen, een mooie studie gevolgd, een leuke baan. En opeens was daar Bart; de ideale schoonzoon, altijd vriendelijk, attent en behulpzaam.  Een lieve vrolijke jongen, waar ze snel een goede band mee opbouwden. Het stel trouwde, en het jonge gezin werd uitgebreid met een heerlijk meisje; Jet.  Een vaste oppasdag was vanzelfsprekend geweest. Ze genoot ervan.  

Helaas kwam er abrupt een einde aan al dat geluk, toen Bart zijn ouders verongelukten. Een drama!  Wies en haar man waren ontzet en vol medeleven.  Zij hielpen waar ze konden, en dat werd gewaardeerd. De band met het gezin werd er nog sterker door.

Nu ze erop terugkeek waren de eerste barstjes ontstaan toen Jet ‘’opa en oma’’ ging zeggen, kort na haar eerste verjaardag. Wies herinnerde zich nog goed hoe het kleintje vanaf de schoot van haar moeder de kring rondkeek, en wijzend met haar kleine vingertje zei: ‘’Papa, mama, oepa, oema..’’  Het gezicht van haar schoonzoon vertrok van een trotse glimlach in een akelige grimas. Hij liep de kamer uit, stampte de trap op, en smeet boven een deur met een enorme dreun dicht.

Bij de volgende ontmoeting deed hij zich er met een ‘’Sorry, het was druk op de zaak’’, van af, maar hij was vanaf dat moment overduidelijk afstandelijker geworden.  Ook haar dochter werd minder toeschietelijk, stuurde bijna geen appjes meer, en was kortaf bij brengen en halen van het kind.  Aan het eind van een van de vaste oppasdagen, in de hectiek van ouders die thuiskomen, eten koken en een hongerig, vermoeid en dreinend kind, zei haar dochter:  

‘’Mam, we kiezen er toch voor om Jet een dag extra naar de crèche te doen. De continuïteit is belangrijk voor een kind. Jullie kunnen dan hand en span diensten verrichten, in plaats van jullie vaste oppasdag’’.  Protesteren had niet geholpen, het feit lag.

Van de hand en span diensten kwam weinig, of eigenlijk niets. Wel vernam Wies via-via dat de kleine meid regelmatig bij Bart zijn zus was, en er soms zelf  logeerde.  Wies en haar man zagen het jonge gezin bijna niet meer, iets afspreken ging moeizaam, en vaak werd de afspraak kort van te voren geannuleerd.

Bij een van de schaarse bezoekjes, hadden ze het eruit gegooid. Dat ze de kleine meid erg misten, dat ze het gevoel hadden niet meer echt welkom te zijn.  Dat maakte het nog erger,  er kwam een bak vol verwijten: Wies bemoeide zich veel te veel met het jonge gezin, was niet consequent genoeg in de opvoeding van Jet, haar man verwende het kind, en ze hielden zich beide niet aan de regels die ze afgesproken hadden. Bart deed het woord, hun dochter zat erbij en beaamde alles met knikjes. Uiteindelijk had Wies aan haar dochter gevraagd:

‘’En jij, wat vind jij er van?''

Hun dochter had, zonder haar aan te kijken, geantwoord:

‘’Ik sta achter Bart. En ja. alles wat hij zegt is waar, zo zie ik het ook. Misschien is het beter als jullie nu gaan’’.

Dagen, weken gingen voorbij zonder levensteken. Op telefoontjes en appjes werd niet gereageerd. Ze had het gezin via een kaart uitgenodigd voor het kersdiner. Geen respons. Ook op hun verjaardagen geen enkel bericht.

En nu op de tweede verjaardag van hun kleinkind, zitten ze hier, op een vrijwel verlaten strand. Het is bewolkt, en het ziet er naar uit  dat de zon vandaag geen kans meer krijgt. De zonnebrillen liggen zonder functie in het zand.

Even verder op, naast twee stretchers met lezende mensen, speelt een klein meisje in het zand.  Ze heeft een eigenwijs en wiebelend staartje op haar hoofd, en is druk in de weer met taartvormpjes. Wies kan niet anders dan er naar kijken. Opeens roept het meisje met een hoge stem:

‘’Oma en opa! Ik heb taartjes voor jullie gebakken!’’ Onmiddellijk richten de twee mensen zich op. Ze buigen zich naar het kind, en strekken hun armen met open hand uit om de hoopjes zand verheugd in ontvangst te nemen.

Wies graait naar haar zonnebril, en verbergt snel haar ogen achter de donkere glazen.