#485 Escaleren

Bevroren achter mijn toetsenbord zie ik 124 ongelezen e-mails. Met een droge mond zie ik er twee bijkomen. Ik slik, maar dat doet pijn aan mijn keel.
‘Hoe ga ik dat ooit afkrijgen?’
Mijn vijfde koffie van deze ochtend vindt zijn weg over mijn tong. Het bittere vocht heeft geen enkel effect. Dit is geen vermoeidheid. Het is een uitgeput, verloren gevoel.

In de slotscene van een epische film, ben ik een onbelangrijke soldaat. Op de top van een berg sta ik uit te hijgen. In het grassige dal beneden mij, hebben de helden van de film zich verzameld. Ze geven hun paarden de sporen. In volle galop, samen met tienduizenden bondgenoten achter zich, rennen zij op mij af. Hun zwaarden houden zij triomfantelijk in de lucht.
De strijd is verloren. Zij zullen mij, de laatste soldaat, overweldigen.
Aftiteling.
Ik begraaf mijn gezicht in mijn palmen.

‘Misschien moet je minder stressen.’ Jasper legt een hand op mijn schouder. ‘Weet je.’ Tussen zijn snijtand en zijn kies peutert hij met een tandenstoker. ‘We werken bij een duurzaamheidsadviesbureau. Het is niet alsof een patiënt aan kanker sterft als je wat minder hard werkt.’
‘Even niet, Jasper,’ antwoord ik. ‘Zeggen dat mijn werk er niet toe doet, geeft me gek genoeg geen beter gevoel nu.’

Met een plof landt hij op mijn bureau. Zijn benen bungelen in de lucht, als bij een kind met alle tijd van de wereld. Hij zuigt op de tandenstoker alsof het een lolly is.
‘Je bent gefrustreerd,’ zegt hij.
‘Je bent een genie,’ antwoord ik.
‘Charlotte…’. Hij smakt, alsof hij de smaak van mijn naam probeert te proeven. ‘Als het niet meer gaat, moet je escaleren.’

Hoe maak ik hem duidelijk dat mijn hoofd nu geen advies kan hebben? Ik besluit maar helemaal niets te zeggen.

‘Ik zal het toelichten,’ zegt Jasper. De tandenstoker schiet hij van een behoorlijke afstand precies in het midden van mijn prullenbak. ‘No rim,’ mompelt hij tevreden, voordat hij aan zijn toelichting begint. 
‘Als je teveel werkt hebt, kan je het allemaal wel doen, maar dan bewijs je ook dat het niet teveel werk was. Je moet escaleren! Je kent de term toch?’

Ik knik maar. Zou een zesde kop koffie mij gaan helpen?

Jasper knikt tevreden terug. ‘Juist! Alles in de soep laten lopen.’
Hij werpt een blik op mijn mailbox. ‘Oh! Dat deed je al!’
Hij hopt van mijn bureau en loopt kalmpjes verder.

Mijn hart knijpt pijnlijk samen. Ik krijg nauwelijks adem. Het leger heeft mij bereikt.