#482 De achterkant van de medaille

Hoi Schmetterling, het is mij niet helemaal duidelijk wat je probeert te vertellen. Ik heb het vermoeden dat het om misbruik gaat, maar wat de acties van de broeder zijn, blijft vaag. Ook wat de rol van de moeder daarin is. Ik haal er ook niet uit of de ik-persoon  slachtoffer is. Waarom zou de moeder ervoor zorgen dat de ik-persoon bij de broeder in de klas komt?

Ik voel zijn hand op mijn knie. Zij gaat langzaam omhoog .. ---> het leest wat vreemd om "zij" te lezen als het zijn hand is. De hand is zowel mannelijk als vrouwelijk. Mooier lijkt me dan: "Hij gaat langzaam omhoog ..." 

Normaal ging ik samen met mijn beste vriendje naar de klas met een meester. Zij werd door mijn moeders voorspraak ingeruild voor de andere met de broeder als titularis. ---> in deze zinnen is het voor mij niet helemaal duidelijk wie de "zij" is. Als het om het vriendje gaat, zou ik vriendinnetje schrijven. Als het de meester betreft, zou ik er juf van maken.

Mede door het vele nablijven en bordvegen werd ik de primus van de klas, hetgeen de perfecte keuze van moeder (voor haar) bevestigde. ---> wie is de "haar" tussen haakjes? Of bedoel je hier: ..., wat voor mijn moeder de bevestiging was dat ze de perfecte keuze had gemaakt.

Dank voor de reactie, Fief.
De hand----> m/v ik verkies v
De klas----> zij 
Haar=de moeder, ik bedoel inderdaad wat je aanhaalt
Het gaat niet echt om misbruik in de enge betekenis van het woord maar om de handtastelijkheden van de geestelijken. Het kind ervaart dit niet als onaangenaam, wel integendeel. Pas veel later, als hij groot is beseft hij hoe onbetamelijk het gedrag van de broeder was. De moeder dweept met geestelijken, waarom? We kunnen het haar niet meer vragen, maar zij had gewoon liever dat haar zoon door een broeder werd onderwezen. Over zijn grijpgrage vingers was ze uiteraard niet op de hoogte, anders zou ze wel ingegrepen hebben. 

S., de naïviteit van de ouders was groot in die tijd. In het katholieke Vlaanderen van destijds werd de clerus op handen gedragen. Het tij is enigszins gekeerd omdat ouders van nu zich herkennen in deze 'verdrongen' situaties uit hun jeugd.  Het instituut de kerk betaalt nu terecht het gelag, maar ik vrees dat het fenomeen zich tegenwoordig heeft verplaatst naar sport- en jeugdclubs. Daar dringt zich ook een grote schoonmaak op. 

Iets wat alombekend en alomtegenwoordig was, was normaal. Nu gelukkig niet meer. Er is een nieuw bewustzijn.. 

Het leest als een getuigenis, minder als een verhaal, in die zin, ik zou niet weten hoe ik dit moet navertellen (in die zin: wat wil je precies vertellen?)

GG!

Dag Schmetterling,

Bedankt voor je verhaal. Ik vind het een gruwelijk, suggestief verhaal (in de goede zin). Voor mij is het vrij duidelijk waar je op doelt als schrijver en welk idee je naar boven wilt brengen. Waar ik minder goed achter kom, is de rol van de moeder. Ik weet niet zo goed hoe ik die moet interpreteren: zelf dacht ik dat zij eventueel op de hoogte zou zijn van de daden van de geestelijken. Misschien is het handig om haar rol les te verduidelijken, of om deze weg te laten als het niet essentieel is.

De perspectiefwisseling (belevende-ik naar navertellende-ik), vind ik verwarrend. Misschien zou je dit de hoofdpersoon in een dagboek terug kunnen laten lezen of iets dergelijks?

Ik zou de zin ‘Neen, zijn…die rand’ schrappen. Het voegt niet zoveel toe en als je dat weglaat blijft er nog iets oningevuld voor de lezer. Dat creëert extra spanning.

Tony, alomtegenwoordig akkoord, maar alom bekend was het niet, althans niet bij hen die ertegen moesten ingaan. Zoals ik al in de reactie aan Fief schreef heeft het fenomeen zich tegenwoordig verplaatst. Ik weet niet wat je precies bedoelt met het tweede deel van jouw reactie.

Dank je Anna voor de feedback. Zoals ik al liet doorschijnen aan Fief heeft de moeder niet echt een rol in dit verhaal, maar mede door haar 'onwetendheid' wordt niet opgetreden tegen de mannen met losse handjes. 
De suggestie van het dagboek vind ik hier niet werken omdat dit het soort informatie is die je m.i. niet in een dagboek noteert.
In mijn optiek creëert de zin die je wilt schrappen juist de spanning om verder te lezen.