#481 Lang niet gezien: Tea Time
Tea time
Zonder dat hij het zag aankomen, zat hij plots in het Savoy Hotel in Londen en schoof aan voor de wereldberoemde Afternoon tea. Terwijl hij eigenlijk nooit thee dronk. Arthur keek uit over de Thames en kreeg een perfect uitgebalanceerde earl grey geserveerd. Muffins met bosbessenjam, clotted cream, sandwiches met zalm. Hij had al weken niet gegeten, probeerde niet te schrokken. Toen kwam zij binnen, schreed naar zijn tafel, keek koket over haar waaier en kirde: ‘Arthur?’
Hij schrok, keek nog eens goed en vloog terug naar 1944. ‘Geraldine, ben jij dat??’ Hij wist dat ze het was, maar stelde toch die onzinnige vraag. Nou ja, zo onzinnig was het niet. Lang geleden stond hij aan haar sterfbed in het St Mary’s. De tuberculose vrat haar longen uit haar lijf. Ze kon zingen, ze kon dansen, dronk een tempelier onder tafel, maar die dag was er niets meer over van die glorieuze schone die de harten van veel Londenaren brak.
Twee dagen later vertrok hij naar het front. Hij hunkerde naar haar in koude loopgraven. Wierp een blik op haar foto in het medaillon. Omarmde haar in gedachten, maar vond een strozak en een staalharde stengun.
Toch was ze het werkelijk. ‘Ik kom hier drie keer per week, maar heb nooit iemand alle etagères leeg zien eten. Ah, er is nog één gevuld eitje.’ Ze plukte het met pink omhoog van de schotel, propte het ei in één keer in haar mond en plofte ongevraagd neer op een stoel. ‘Hoe is het met je sinds de laatste keer?’
Ooit was ze mooi. Hij keek zonder gêne naar haar sliertige haar, haar magere polsen, de donkere kringen om haar ogen. Die jurk, die kon echt niet in het Savoy. ‘Gaat het wel goed met je, Geraldine?’
‘Arthur, het gaat perfect. Ik ben hier nu al jaren en maak me nergens zorgen over. Ik had het niet verwacht, maar het is goed zoals het is.’
‘More tea?’, vroeg de ober. Een morsige kraaiachtige man met haakneus. Vaalvette pandjesjas, voddig overhemd en maar één arm.
Arthur wilde opstaan. Was dit wel het Savoy? Hij duwde zijn stoel naar achteren. Dat ging stroef, hij trok het servet van zijn schoot en schrok. Hij had nog maar één been. De stomp bloedde, maar niemand reageerde.
Er klonk muziek: ‘We’ll meet again, don’t know where, don’t know when...’
Geraldine stond op. ‘Kom, we gaan dansen.’
Hoi Rien, Ik haal er een…
Lid sinds
5 jaar 8 maandenRol
Hoi Rien, Ik haal er een tijdreiziger uit, maar verder kan ik niet goed in het verhaal komen.
De verdeling van de tekst en de opbouw van de zinnen verdienen ook wel wat aandacht. Het leest fijner als je gesproken zinnen op een nieuwe regel begint en buitenlandse woorden worden doorgaans cursief geschreven.
Earl Grey is volgens mij een merk en moet daarom met hoofdletters.
Voor je eigen titel mag je de titel van de opdracht weglaten. Nummer verwijst al naar de opdracht.
Dank Fief, Earl Grey is een…
Lid sinds
1 jaar 1 maandRol
Dank Fief,
Earl Grey is een soort thee, geen merk. Geen idee wat de regels daar voor zijn.
Het is in dit verhaal geen tijdreiziger, maar een ontmoeting in het hiernamaals. Verschillende lezers hebben dat er direct uitgehaald.
groet,
Rien
Verschillende lezers hebben…
Lid sinds
5 jaar 8 maandenRol
Ik heb hier nog geen reacties van andere lezers gezien. Ik haal in ieder geval nergens uit de tekst dat het zich in het hiernamaals afspeelt, maar dat zal mijn manco wel zijn. Ik ben benieuwd naar de reacties van de anderen.
Hoi Rien, Het idee van een…
Lid sinds
4 jaar 6 maandenRol
Hoi Rien,
Het idee van een hiernamaals waarin iedereen eruit ziet zoals toen diegene stierf is erg mooi bedacht. De aanloop ernaar is wel wat aan de lange kant, want dat komt echt in de laatste zinnen:
‘Arthur, het gaat perfect. Ik ben hier nu al jaren en maak me nergens zorgen over. Ik had het niet verwacht, maar het is goed zoals het is.’ Op zichzelf is daar niets mis mee, maar met zo'n thema mag je daar wel iets eerder hints naar geven. Ik heb het idee dat je mooie symbolieken en andere thema's hier laat liggen omwille van de spanningsboog naar de onthulling op het einde. Dat hoeft niet, die dingen kunnen ook hand in hand gaan.
Desondanks is je stijl wel vlot genoeg om gedurende het verhaal interessant te blijven. Goed gedaan.
Lees ook eens 'Vijf ontmoetingen in de hemel' van Mitch Albom, of heb je dat misschien al gedaan? ;)
Groet,
Nadine
Ha Nadine, Dank voor je…
Lid sinds
1 jaar 1 maandRol
Ha Nadine,
Dank voor je reactie. Ik ben altijd bang dat ik in het begin teveel weggeef zodat de clou te snel bekend is. Anderen hebben wel eens in die zin gereageerd; op andere verhalen natuurlijk. Voor mij is het sterfbed bijvoorbeeld al een hint.
Maar ik ga er nog eens mee aan de slag om voorzichtig al iets weg te geven. Het is ook een beetje mijn op Roald Dahl geïnspireerde stijl, ook hij gaf/geeft ook pas heel laat weg waar het verhaal om draait.
Dat boek ga ik eens opzoeken
Beste groet,
Rien