#478 Dochterlief

Prachtig, klein leed én klein geluk. Mooi geschreven, graag gelezen!

Hoi Raymond, ik vind het ook een mooi verhaal, hoewel ik bij de laatste twee alinea's ook wel een ongemakkelijk gevoel had. Verder graag gelezen.

Voor mijn gevoel zou het in de tegenwoordige tijd nog beter overkomen, maar dat is wellicht een kwestie van smaak.

Naast haar op haar bed had ik geprobeerd een gesprek te voeren. Maar  haar gesloten brein en harde oordeel alsof ze haar moeder was, triggerden mij keihard. We hadden schreeuwend tegenover elkaar gestaan ...   --> persoonlijk vind ik "had geprobeerd", "hadden gestaan" niet lekker lezen.  Actiever leest het:
Naast haar op haar bed probeerde ik een gesprek te voeren. Maar haar gesloten brein en harde oordeel alsof ze haar moeder was, triggerden mij keihard. We stonden schreeuwend tegenover elkaar ...

De zin "Naast haar op haar bed ... " hoort voor mijn gevoel op een nieuwe regel.

Ipad --> iPad

dat van mij 3 meter verderop ---> 3 zou ik drie maken. De rest van de getallen in het verhaal schrijf je ook voluit. Misschien ook 15 jaar dan ook voluit.

Dank Martin. We delen liefde voor onze dochters, zo blijkt in deze opdracht, volgens mij :)

@Fief: dank voor je opmerkingen. Kleine wijzigingen: check. Met die voltooid verleden tijd heb ik ook wel gezocht om de tijdsindeling goed te krijgen. Snap dat je de voorkeur geeft aan actiever, ik zal eens puzzelen.

Ik deel de eerste opmerking van Fief. 

Verder prettig gelezen. Ik ben nog niet in die fase gelukkig maar ik kan me voorstellen dat het zo kan gaan. 

@fief ik denk dat ik het gevoel van ongemak dat je bij het slot kreeg begrijp. Een kort moment bekroop mij dat ook, totdat ik doorkreeg wat Raymond met dat gedeelte doet. Kinderen hebben op een gegeven moment een omslag in wel/niet fysiek - een spontane knuffel, lekker tegen je pa aanhangen op de bank, in de puberteit verdwijnt dat als bij toverslag. Soms voelen ze zo ver van je weg, zoals die ruzie ook laat zien. Door aan het eind juist dat element op te voeren, benadrukt hij de unieke, intieme band tussen vader en dochter, althans, zo lees ik het. Ik zal je zeggen dat ik er zelfs door ontroerd werd, waardoor ik geeneens iets zei over verleden/tegenwoordige tijd (waar je helemaal gelijk in hebt). En dan, aan het eind, toch weer die afstand, maar dan zo geformuleerd dat het helemaal oké is.

Met dat er aan de tekst best wat te verbeteren is, vind ik dit een staaltje schrijverschap van de bovenste plank. Echt heel goed gedaan, Raymond!

Hoi Martin, zoals jij het uitlegt, begreep ik het verhaal ook, ik sluit me er ook helemaal bij aan. Toch gaf het me tegelijkertijd een dubbel gevoel. Ik vond het net iets te sensueel beschreven. 

Ik heb de tijden even veranderd en hoewel het nu wat onwennig leest voor mij, merk ik dat mijn tijden niet nodig waren. Goed gezien dus.

Over ongemakkelijk en sensueel zeg ik maar niets. Prijzenswaardig dat Martin er een mooie korte uitleg aan heeft gewijd, waarvoor zeer dank.

Raymond, zou je de nieuwe versie met ons willen delen?

Mooi intieme scène. Ik merk door de woordkeus ook wel wat ongemak: pas bij 'onderbeen' is dat weg.

Ze strekte haar voeten uit. De fluffy pantoffels raakten mijn bovenbeen en klommen er langzaam tegenop. Ze gleden door en na twintig lange seconden lagen haar benen op die van mij. Eerst lag mijn hand op haar zachte pyjamabroek, toen schoof ik de wijde pijp weg van haar enkel en streelde die.

"Heb ik veel haar op mijn benen? Ik heb echt veel haar op mijn benen, volgens mij."

Ik gleed omhoog en voelde...

Tja, zo uit de persoonlijke context getild en met enige liefdesscènes ervoor en erna gedacht, zie ik ook wel wat jullie bedoelen :)

Dag Raymond

Wat een lief verhaal dat niet enkel erg realistisch aanvoelt, maar ook het kleine geluk mooi tot uiting brengt.

Enkele kleine punten van commentaar, voor een volgend verhaal: probeer de passieve zinnen weg te halen, dat kan je doen door woorden als 'was', 'waren', had'... Vanaf deze zin: Ze strekte haar voeten uit. pas je het vanzelf toe en voel je dan ook dat er wat meer vaart in komt?

Probeer volgend keer ook de bladspiegel wat in het oog te houden, dat leest prettiger.

Maar ik heb je verhaal graag gelezen!

Johanna

Tja, vijftienjarige meiden met oordoppen in én een eigen wil. Wie zou ze niet soms achter het behang willen plakken en tegelijkertijd liefdevol willen omarmen. De bovenbeen kwestie, gaf mij ook kort een licht ongemak, maar door het vervolg en de context snapte en voelde ik de oprechtheid wel. 

Graag gelezen. 

Je schetst een uniek moment van klein geluk, in dat opzicht deed je het prima. Ik ben het eens met de coach dat je nog wat kan sleutelen, waardoor dit werk van prachtig naar subliem kan gaan.

En dat je durft spelen met het ongemak, maakt het alleen maar 'echter'. Knap gedaan.

GG!