#453 De willekeur van het leven.

Mooi beschreven hoe de oneerlijkheid van het leven zwaar op iemand kan drukken, vooral een lotgenoot.

Mijn tranen van blijdschap verloren het van een knagende gevoel van binnen. >> knagende > knagend

De verpleegkundige slaat een arm om me heen : Wat fijn dat het zo goed met je gaat.” >> hier missen aanhalingstekens en het gesprokene mag op een nieuwe regel.

Dank je voor je feedback. Ik heb meteen mijn slordigheidjes verbeterd. 

Goed gedaan, zeker wat betreft die vermenging van rouw en een soort misplaatst schuldgevoel. Je krijgt mij daarin wel mee.

Ik denk dat sommige stukken iets actiever geschreven kunnen worden. Het begin bijvoorbeeld. Een suggestie (maar wantrouw suggesties altijd en maak je eigen keus  + sorry voor de witregels, ik typ vanaf mijn mobieltje):

Een paar maanden geleden zaten we samen in de wachtkamer. De liftdeur ging open en ik stapte snel achteruit. 

'Ik moet je wat vertellen,' zei je met een strak gezicht.

'Wat een heerlijk zonnetje, vind je niet?' reageerde ik en voelde hoe het zweet  uitbrak.

Mooi verhaal, maar in de laatste regels het lijkt me onwaarschijnlijk dat de HP over de rouwenveloppe heen stapt. Het is aannemelijker dat de HP haast heeft, toch even snel de enveloppe openmaakt, schrikt en met een bezwaard gemoed naar het ziekenhuis gaat. 

@Hadeke: ik vind het een goede suggestie om die 2 zinnen zo te herschrijven. Zeker omdat nu alleen de zin van de verpleegkundige actief is. Dus dank je wel.

@MarianneO.: dank je voor je feedback. Ik begrijp wat je bedoelt, het is ook een beetje raar, maar ik heb de HP juist over de rouw envelop laten stappen. Ze weet immers al dat de ‘je’ van het verhaal overleden is. Uit ‘schuldgevoel’ wil ze het alleen nog even niet zwart-op-wit zien.

Hoi Curtis, afscheid van een lotgenoot en het schuldgevoel dat het jou wel goed gaat. Mooi thema. Ik ben het eens met de opmerking dat de tekst sterker kan. In de reacties hierboven zie ik al de nodige suggesties.
 

Dank je Fief. Ik heb de tekst iets actiever gemaakt en daarmee hopelijk ook wat sterker.

Hallo Curtis, je idee is goed, maar ik denk dat de uitwerking nog beter kan, zodat ik als lezer meer meeleef met je HP, bij voorbeeld door de relatie tussen de twee personen dieper uit te werken
Er staan een paar onduidelijkheden in je verhaal:
je zit in een wachtkamer en de liftdeur gaat op, de lift staat toch niet in de wachtkamer? We zaten – ik stapte
laatste paragraaf: de brief op de mat: is dit bij de HP thuis of in het ziekenhuis? Door de verpleegster in de volgende zin lijkt het of dit in het ziekenhuis is.
Ik snap de zin “Je was er klaar mee” in deze context niet echt (kan aan mij liggen).
Voor de rest graag gelezen.

Dank voor je feedback Emily, ik heb de lift er maar helemaal uitgehaald, te ingewikkeld idd. 

Dag Curtis, 

Bedankt voor je inzending. Een goed en interessant onderwerp voor een verhaal. Ik vind dat je het verhaal wel iets verder uit mag werken. De emoties van het hoofdpersonage zijn nu nog wat oppervlakkig. Ik denk dat het een goed idee is als je het hoofdpersonage confronteert met een actieve gebeurtenis. 

Ook heb ik mijn twijfels over het perspectief. Ik denk dat een ik-vorm hier beter aanslaat. Ik snap niet zo goed wat het jij-perspectief hier toevoegt, naar mijn idee leidt het alleen maar af en komen de gevoelens van rouw minder binnen.

Ik hoop dat je er iets aan hebt!

Hoi Curtis, kijk even naar de gesproken zinnen in de eerste alinea. Zoals het er nu staat, klopt het niet. De juiste notatie is:
 “Daar zijn we weer.” Je zuchtte diep. “Ik word hier zo moe van.”  of:
 “Daar zijn we weer”, zuchtte je diep. “Ik word hier zo moe van.”   of:
 “Daar zijn we weer.” Je zuchtte diep: “Ik word hier zo moe van.” 

@Anna: dank voor je feedback. Ik kan er zeker wat mee. Ik begrijp alleen niet helemaal wat je bedoelt met de jij-vorm veranderen in de ik-vorm. De HP staat nu ook in de ik-vorm. De jij-vorm is de persoon die is overleden. Ik heb de jij-vorm gekozen, omdat ik de zij-vorm te afstandelijk vond.

@Fief: dank je wel! Ik heb het meteen aangepast.

In de ik-vorm kan het personage aangeduid worden met zij. Naar mijn idee zorgt dat niet voor afstand. 

De jij-vorm is een vorm waarin het (in dit geval) overleden personage wordt aangesproken, als een soort brief leest het nu. Dat vind ik persoonlijk onnatuurlijk overkomen, aangezien het personage als het ware tegen iemand praat die dood is. In sommige teksten vind ik dat goed werken, maar dat heb ik nog niet erg vaak voorbij zien komen.

@Anna: dank je voor je uitleg! Ik begrijp nu wat je bedoelt. Zo had ik het nog niet bekeken.