Lang geleden was  ik als waterklerk aan de slag in een belangrijke haven van het land. Voor wie niet weet wat deze job inhield: van zodra een schip in de haven aanmeerde, kwam naast de havenpolitie en douane ook de waterklerk aan boord. Als agent voor de rederij bezorgde hij aan de gezagvoerder naast alle papierwerk en inklaringsdocumenten aangaande de lading ook het geld om de bemanning uit te betalen samen met de correspondentie.  

Dat de havens van Rotterdam en Antwerpen momenteel  in het nieuws komen door drugstrafiek kan mij amper boeien. Reeds in die tijd voerde de havenpolitie razzia’s uit met name op de mineraalschepen uit Zuid Amerika of Afrika. De smokkel van allerlei spullen vierde hoogtij. Met mijn eigen ogen zag ik hoe douanebeambten werden omgekocht om een oogje dicht te doen bij het controleren van ingevoerde goederen. Ook ik deelde in de gulheid en kreeg soms  een slofje sigaretten cadeau.

Niet enkel bezocht ik de zeereuzen, ook de minuscule bootjes die vanuit de Engelse Thames overvoeren naar het vasteland moest ik aandoen. Omdat ze volgeladen toekwamen, lag het dek bij aankomst diep onder de rand van de havenmuur. Langs een ijzeren staaftrapje moest ik dan op het schip raken. Op deze kleine schepen bestond de bemanning meestal uit amper drie personen, de kapitein, de bootsman en een matroos.

Aan boord bevond zich de bejaarde moeder van de kapitein. Via het staaftrapje had ik haar aan wal geholpen. Als dank troonde hij mij mee naar zijn kajuit en bekende niet alle goederen braaf te hebben aangegeven. Met de wijsvinger op de mond (mondje dicht!) hief hij zijn matras op waaronder over de hele breedte en lengte gesmokkelde flessen ‘Four Roses Bourbon whisky’ gestapeld lagen. Ik kreeg een exemplaar.

Deze schipper sliep voorwaar op rozen!