#441 - Schaduwmens

Hallo Gladiool, Wat een aandoenlijk verhaal met een onverwacht schokkende afloop. 

Hoi Gladiool, wat een intrigerend verhaal. Wat ik lastig vond, is dat je het hebt over gezichten. Dat maakt het voor mij wat afstandelijk. Ik neem aan dat je aan een stem wel iemand kunt herkennen ook al zie je diegene niet zo scherp. 
Ik wil op het eind toch ook wel weten wie die geheimzinnige persoon is en waarom hij/zij deze wens uitspreekt. Ik heb nu niet echt een beeld van de persoon in het bed, wat er is gebeurd of wat hij heeft gedaan om zo'n laatste groet te krijgen.
Desalniettemin is het wel een boeiend relaas.

Praat over mij heen over uitgebleven herstel, volledige afwezigheid van activiteit en een dapper maar ook wijs besluit.  ---> Ik zou aan het begin van de zin nog "Hij" zetten, nu is de zin niet compleet. 

dat liever rekening gehouden wordt met minuten dan uren.  ---> "liever" is misplaatst in deze zin. Ik zou voor "eerder" kiezen. Mooier vind ik dan nog lezen:  ..., dat hij rekening houdt met minuten eerder dan uren.

De dokter is weg en ook de andere gezichten hebben zich na een poosje iets verwijderd, van heel dichtbij naar nog net aan de rand van mijn zicht. ---> "na een poosje" zou je weg kunnen laten. De dokter is weg, dus je noemt al een tijdsverloop. 

Het gezicht dat ik het vaakst gezien heb slaakt weer een kreet --> tussen heb en slaakt hoort een komma.

Het nieuwe gezicht kijkt me aan, gerichter dan wie ook sinds ik hier lig. Pakt mijn hoofd en brengt zijn mond naar mijn oor. ---> Ik zou hier één zin van maken.
Het nieuwe gezicht kijkt me aan, gerichter dan wie ook sinds ik hier lig, pakt mijn hoofd en brengt zijn mond naar mijn oor.

‘Fijne laatste reis, klootzak,’ hoor ik nog net voordat een constante toon alles overstemt. ---> In deze zin zou je nog kunnen overwegen om de volgorde te veranderen, maar dat is waar je de nadruk op wil leggen, op wat diegene zegt of dat constante toon.
Voordat een constante toon alles overstemt, hoor ik nog net: ​​​​​​​‘Fijne laatste reis, klootzak.’ 
 

Een mooie titel.

Mooi plot, dat ik niet aan zag komen. Het begin en het eind vind ik geslaagd. In het middenstuk haak ik bijna af. Fief geeft het ook al aan dat 'de gezichten' de lezer op afstand houden. Het wordt ook wat verwarrend met 'het nieuwe'. Dat slaat natuurlijk op 'het nieuwe gezicht', maar voor mij leest het wat taai. De derde alinea snap ik ook niet zo goed. Daarnaast hoe kan een gezicht een ander gezicht om de nek vliegen? Ik snap wat je bedoelt, maar ik krijg daar een gek beeld bij, dat me uit het verhaal haalt.

Kortom: Mooi verhaal, maar met wat puzzelen en iets meer duidelijkheid kan het een nog beter verhaal worden. (Een heel goed verhaal zelfs, want je plot is sterk.)

Hoi Gladiool,

Mijn bevindingen over je verhaal zijn een grote paradox. Ik kan er veel mee, maar ook vrijwel niets mee. 
Ik lees het plot nu als volgt:
Iemand ligt in coma en de hoop op herstel wordt zo goed als opgegeven. Daarom wordt aan de familie gevraagd of de behandeling kan worden stopgezet en bespreken zij al de mogelijke begrafenis. Dan komt er een mysterieus iemand binnen die later terugkomt om het comateuze personage te vermoorden. 

Zoals je waarschijnlijk wel ziet, ben ik dus ergens in het midden de draad van het plot kwijt. Ik denk dat dat komt omdat je -met uitzondering van het ziekenhuispersoneel-  bijna ieder ander personage als een/het gezicht introduceert. Daardoor wordt het lastig om de gezichten uit elkaar te houden en te bepalen wat de relaties onderling of die met je personages exact zijn. In het verlengde dus ook: waarom gebeurt er wat er gebeurt? Wat heeft je personage gedaan om moordlustige wraakzucht op te wekken? 

Ik vind je verhaal veelbelovend in het opzicht dat de comateuze toestand en de verwarring van je personage erg interessant zijn en ook de spanning van het verhaal verhogen. Maar de gezichten maken dat het verhaal helaas vooralsnog wat te verwarrend. 

Groet, 

Nadine

Bedankt voor de goeie feedback, iedereen! Het doel was om het zo ambigu mogelijk te maken, zodat je als lezer achteraf juist met de nodige vragen blijft zitten. Wel wilde ik dat overkwam dat de comateuze persoon geheugenverlies heeft (vandaar dat hij niemand herkent) en dat 'het nieuwe gezicht' een oplichter is die na het langzaam uitdoven van de comateuze persoon diens plek inneemt. Hoe en waarom precies leken me leuke vragen om de lezer mee achter te laten.

Maar verhalen die echt verwarring over het geschrevene opwekken, trek ik zelf ook niet zo goed, dus heel fijn dat jullie met frisse blik de pijnpunten aanwijzen. Dank!

ik hou soms van onduidelijk. Maar het is een precair iets. Iets te onduidelijk en de vragen belemmeren verder willen lezen.
Het einde vind ik heerlijk. Mijn grootste hobbel waren de gesmoorde kreten en de kluwen lijven. Dat kan ik echt op geen enkele manier plaatsen.
Ik denk dat je te groot hebt gedacht: een oplichter die een identiteit overneemt?, dat voelt zo onlogisch en ver.
Een comapatiënt die geen grip krijgt is interessant en mysterieus genoeg.