#441 - Alleen zijn met mezelf

Hoi Elrie,

Wat mooi! Dit leest als een mindfullnessoefening met een korte onderbreking. Erg ontspannen, lieflijk en in het moment. Een moment dat je niet graag verstoort ziet door een voorbijganger. Des te mooier dat die óók op hetzelfde uit is. deze man naast me begrijpt me, we zijn samen een vormt daarbij een fantastisch slot. 

Gezien de enorme rust die je personage ervaart en opzoekt, mis ik nog een beetje wat daar dan aanleiding voor heeft gegeven. Je noemt expliciet dat er nog een oude vaat staat en de douche nog geen bezoeker heeft gehad en dat niets op dat moment in het verhaal je personage rust kan geven . Als je daar (qua woordenaantal) relatief veel aandacht aan besteedt, dan leg je er ook een bepaald gewicht op, en die oorzaak van dat gewicht is nu ietsje minder te herleiden. 

De onrust komt door het werk, maar wat is daar dan gebeurd? Je hebt een nare week, en een nare week. 
Is het gewoon ontzettend druk geweest? Is een geliefde collega onverwacht ontslagen? Is er misschien iemand overleden? Wat maakt dat jouw personage zo graag nú weg wil en ook al een hele avond - naar het schijnt-  in een soort shock heeft verkeerd?
Dan zou je de onverwachte gast eventueel nog kunnen omschrijven: is hij het vriendelijke gezicht na een week vol woedende managers? Heeft hij trekjes van de overleden patiënt, alleen is deze man dan gelukkig, waar de patiënt in doodsangst verkeerde? 

Ik verzin hier nu een complete geschiedenis bij: zo bont hoeft het wat betreft uitwerking niet meteen te worden. Dat is meer iets voor in het achterhoofd of je opschrijfboekje. Maar een korte zin met iets als: na een week vol paniek...  of die blik van doodsangst.... geef je net iets meer context. Daarmee wordt het ook 'logischer' dat deze onverwachte gast zó welkom is en krijgt die meerwaarde ten opzichte van een week rust na een gemiddelde week met een bijbehorende drukteroutine. 

Het woordenaantal van mijn uitleg doet het anders lijken, maar het bovenstaande vind ik maar een klein aandachtspuntje. Het verhaal zelf is heerlijk rustig in zijn tempo, het is mooi, heilzaam... gewoon prachtig! 

Heel mooi geschreven, goed gedaan! 

Groet, 

Nadine


 

Hoi Elrie,

Mooi verhaal. Onverwachte en mooie ontknoping, dat ze juist samen met iemand anders tot rust komt. Voor mij was er voldoende informatie over het personage en waarom ze rust wil.

Groet, Margriet

Hoi Elrie, het is mooi geschreven, maar voor mij iets te mindfull.  

Dank Nadine voor je mooie woorden en de tijd die je nam om mij e.e.a te verduidelijken. Super!

Dank ook Margriet en Fief. Begrijp wat je bedoelt Fief, kwestie van smaak.

Elrie, ik treed Fief en Margriet bij, iets te non-event om me echt te grijpen. Maar dat ligt aan ondergeschrevene.

Het verhaal straalt rust uit, die tegen het einde verstoort lijkt te worden, maar uiteindelijk toch niet. Dat vind ik wel leuk.

Voor mij gaat het wel wat lang door met het uittekenen van het verlangen naar die rust. Ik denk dat het met wat schrappen, wat puntiger kan.

Het bankje lokt, ik zou kiezen voor 'lonkt'. Omdat bij lokken het bankje bijna levend lijkt, wat bij lonken niet zo is.

Met rust gelezen. 😉

Hoi Hadeke, Leuk dat je mijn stukje in rust las. Ik voel zelf weinig verschil tussen ' lokt en lonkt'. Bij lonkt denk ik meteen aan Sonnevelds woorden: ' Zij kon het lonken niet laten.' 

Zeker je eigen keuzes maken, dat maakt jou de schrijver.