#440 - Er om kunnen lachen

Jos knipoogde naar de blonde serveerster die hun tafeltje passeerde.

‘Klootzak,’ zei Sonja. ‘Kan je je zelfs niet inhouden als je met mij dineert?’

Jos liet Sonja’s handen los in een impuls. Hij had dit avondje tot in de perfectie gepland: Sonja opgehaald in een zwarte limousine met getinte ruiten en een boeket rode rozen op zijn kruis. Sonja stevig opgewarmd in de dertig minuten durende rit naar de Italiaan. De gamba’s in pikante saus als voorgerecht en kreeft met spaghetti als hoofdgerecht. De eerste fles Brunello vervangen door een tweede zonder dat Sonja droog kwam te staan. Tot in de perfectie uitgevoerd.

Hij tikte met zijn vingers op zijn servet, zijn gehuurde colbert raakte de rand van de tafel en zijn das hing waar daarnet de kreeft stond.

‘Liefje,’ zei hij en trippelde met zijn vingers richting haar hand. Ze verborg haar handen in haar schoot. ‘Zo meteen komt de moelleux.’

‘Alles wat blond is, wil je bespringen?’

‘Ik heb jou toch?’ Jos dacht aan wat zijn moedertje zei bij de juwelier. 'Ben je zeker, jongen? Sonja is geen boerendochter...'

‘Die limo, de rozen, dat kostuum.’ Sonja dirigeerde haar wijsvinger langs zijn das. ’Je draagt nooit een kostuum, en nu plots wel? Je bestelt gamba’s en kreeft alsof je een drugsdealer bent. En twee flessen Brunello!’

Jos keek naar de fles Brunello, naar zijn lege glas en naar het halfvolle glas van Sonja. Er zat nog een bodempje in de fles. Hij kon een slok gebruiken, dacht hij, maar durfde de fles niet aan te raken.

‘Wat denk je dat ik dacht, Jos?’ Sonja foetelde aan een knoopje van haar gouden jurk. 

Jos schokschouderde. Wat staat die jurk haar goed, dacht Jos, Sonja is een modelletje op het autosalon. ‘Je houdt toch van moelleux?’ stotterde hij.

‘Wat maakt dat klotedessert uit? Jos, ik wacht al te lang. Tijdens de kreeft was perfect geweest, maar nee, niks. Ik denk dat je het niet meent, ik verdoe mijn tijd.’

Het blonde serveerstertje excuseerde zich en zette voor Sonja’s neus een zilveren bord met een zwart cakeje dat druppels chocolade als lava erupteerde. De serveerster knipoogde naar Jos. Hij bloosde. Sonja lachte grijs. ‘Wat een miniscuul dessertje! Doet me aan wat anders denken!’ 

‘Schatje,’ probeerde Jos.

‘Zwijg!’ Sonja nam het cakeje tussen wijsvinger en duim, keek eerst minachtend naar het minidessertje, dan met dezelfde blik naar Jos en dropte het in haar opengesperde mond.

Jos schoof zijn stoel naar achteren en hurkte neer op één knie, keek naar de hemel, sloot zijn ogen en vroeg: ‘Sonjaatje, wil je met me trouwen?’

Lang verhaal kort, de ring vonden ze daags erna na dissectie van wat Sonja’s lichaam van gamba’s en kreeft overliet. 

Jos kon er om lachen. 

Sonja niet.