Lid sinds

7 jaar 2 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

#439 Walk this way

Herschrijf

Haar arm heeft de mijne in een stevige houdgreep en ze leunt zwaar op mij. Ik voel schokkerige bewegingen.
Ik draai mijn hoofd naar rechts, geef een knipoog.
‘Je doet het goed Syl, je gaat met sprongen vooruit.’
Onder vuurrode konen van inspanning krullen haar mondhoeken tot een glimlach. Ze knikt, haar ogen glimmen van trots.

In onze verkeringstijd hadden we soms een melige bui als we in het park liepen of op het strand. Onze benen speelden dan soldaatje, elkaars middel hielden we stevig vast. Om de paar minuten stopten we voor een lange kus, daarna was het weer van ‘links – twee – drie – vier.’ Mensen bleven stilstaan als ze ons zagen, sommigen glimlachend, anderen hoofdschuddend.

Nu is het ‘boem – tsja – ka – boem.’ Het ritme is anders, ze heeft een verbeten trek om haar mond en ik hoor hoe ze neuriet.
Een vrouw komt ons tegemoet, een meisje van een jaar of zes aan de hand. Het kind staart, de moeder kijkt naar de grond.
‘Mama, zie je die mevrouw …’
De moeder geeft een ruk aan het kinderarmpje. ‘Ssst, Noortje, hou je mond. En niet zo gapen, dat is niet netjes.’
Sylvia’s glimlach verdwijnt, ze knijpt haar ogen dicht, het ritme hapert.
Ik pak haar hand. ‘Laat ze maar, schat. Concentreer je op
Walk this way, het ging net zo goed.’

Afgelopen zomer werd mijn lief van de fiets gereden door een jongen op een scooter. Hij ging er snel vandoor, zij bleef hulpeloos op straat liggen.
Een moeilijke periode met operaties en revalidatie volgde.
Geduldig leerde fysiotherapeut Kevin haar stapjes te zetten. Hij gebruikte muziek om haar er bovenop te helpen, met oefeningen op de maat van bekende popsongs.
Vorige week na de therapie zocht Sylvia
Walk this way van Run DMC op Spotify. ‘Volgens Kevin is dit een goed nummer om stabieler te leren lopen,’ zei ze opgetogen. Ze gaf mij een arm en onder het gedreun van de drums en het gesnerp van de gitaarsolo’s deden we samen loopoefeningen. Sylvia straalde. We herhaalden het iedere dag.


De vrouw en haar dochtertje zijn snel vergeten als we samen de pas erin zetten zoals Kevin het bedoelde. Ik kijk opzij, haar ogen glimmen weer en ze schreeuwt het uit: 'Walk this way!’
 

Eerste versie

Met haar arm in de mijne leunt ze zwaar op mij. Ik voel haar schokkerig bewegen.
Ik draai mijn hoofd naar rechts, geef haar een knipoog.
‘Je doet het goed Syl, je gaat met sprongen vooruit.’
Onder haar rode konen krullen haar mondhoeken tot een glimlach. Ze knikt, haar ogen glimmen van trots.

In onze verkeringstijd hadden we soms een melige bui als we in het park liepen of op het strand. Onze benen speelden dan soldaatje, elkaars middel hielden we stevig vast. Om de paar minuten stopten we voor een lange kus, daarna was het weer van ‘links – twee – drie – vier.’ Mensen bleven stilstaan als ze ons zagen, sommigen glimlachend, anderen hoofdschuddend.

Nu is het ‘Boem – tsja – ka – boem.’ Het ritme is anders, ze heeft een verbeten trek om haar mond en ik hoor haar neuriën.
Een vrouw komt ons tegemoet, een meisje van een jaar of zes aan haar hand. Het kind staart, de moeder kijkt naar de grond.
‘Mama, zie je die mevrouw …’
D
e moeder geeft een ruk aan het kinderarmpje. ‘Ssst, Noortje, hou je mond. En niet zo gapen, dat is niet netjes.’
Sylvia’s glimlach verdwijnt, ze knijpt haar ogen dicht, het ritme hapert.
Ik pak haar hand. ‘Laat ze maar, schat. Concentreer je op
Walk this way, het ging net zo goed.’

Afgelopen zomer werd mijn lief van haar fiets gereden door een jongen op een scooter. Hij ging er snel vandoor, zij bleef hulpeloos op straat liggen.
Er volgde een moeilijke periode met operaties en revalidatie.
Geduldig leerde haar fysiotherapeut Kevin haar stapjes te zetten. Hij gebruikte muziek om haar er bovenop te helpen, met oefeningen op de maat van bekende popsongs.
Vorige week na de therapie zocht Sylvia
Walk this way van Run DMC op Spotify. ‘Volgens Kevin is dit een goed nummer om stabieler te leren lopen,’ zei ze opgetogen. Ze gaf mij een arm en onder het gedreun van de drums en het gesnerp van de gitaarsolo’s deden we samen loopoefeningen. Sylvia straalde. We herhaalden het iedere dag.

De vrouw en haar dochtertje zijn snel vergeten als we samen de pas erin zetten zoals Kevin het bedoelde. Ik kijk opzij, haar ogen glimmen weer en ze schreeuwt het uit: ‘Walk this way.’  

Lid sinds

2 jaar 5 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Wat een mooi verhaal waarin je zowel het verleden, het heden en door de revalidatie,met behulp van de muziek,  een 'walk this way' hoopvolle toekomst laat voelen. 

Lid sinds

2 jaar 6 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Goed verhaal Ton, ik zie haar geworstel voor me. De liefde voor haar, het drama dat hun geluk niet in de weg staat. En op een subtiele manier ontroerend.

GG

Grtz,
Taco

Lid sinds

4 jaar 11 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Mooi gedaan, Ton. Wel een bijzonder nummer dat je gekozen hebt. Liefdevol beschreven, met ontroering gelezen.

Het woordje "haar" komt wel veel voor. Daar ontkom je niet aan, maar door sommige zinnen iets anders te formuleren, kun je het wel minderen. Maar dat is een kwestie van smaak.

Lid sinds

7 jaar 2 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Hoi Fief, dankjewel voor je reactie. De titel heeft een dubbele betekenis; enerzijds 'deze manier' van lopen en anderzijds 'deze kant uit' lopen. Dat heeft Kevin toch maar mooi bedacht! ;-)
Ook hartelijk dank voor je opmerking over het vele 'haar.' Je hebt gelijk, ik heb de tondeuse gepakt en van de 17 haartjes zijn er nu nog 10 over. Tegelijkertijd snoeide ik wat aanhalingstekens, die overbodig zijn bij het noemen van een cursief geschreven titel van een song, waar deze niet wordt uitgesproken. 

Lid sinds

15 jaar 9 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Wat een mooi verhaal, Ton. Is het jullie echt overkomen of is het je fantasie. Ik hoop het laatste. Revalideren is uiterst moeilijk. Ik ben er al jaren mee bezig, geen ongeluk, maar 'rare' voeten en benen. Vanmorgen een tiental minuten naast de rolstoel gelopen (met een verzorgster naast me) en ja,  kinderen kunnen kijken op een manier...Ik geef ze altijd een glimlach, een knipoog en als het kan een hand en doorgaans kijken ze lachend terug.

Hoe is het met de tomaten? :))

 

Lid sinds

2 jaar 10 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Tweede versie ontroert me, Ton. Graag gelezen. Eigenlijk zitten er best veel beschrijvende zinnen in de tekst en het siert t verhaal. Mooi intiem beschreven!

Lid sinds

11 jaar 5 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
  • Pluslid

Tja, met zo'n titel heb je me meteen al gewonnen. 😀

Maar ook het vervolg mag er zijn. Twee dingen halen me er een heel (heel, heel, heel) klein beetje uit:

1. Walk this way is bedoeld om luid af te spelen en ik ga uit van een koptelefoon. (Hoewel een gettoblaster nog passender zou zijn.) Dat maakt de gesproken zinnen wat vreemd. Die zouden ze naar elkaar moeten schreeuwen voor mijn gevoel.

2. Het tempo van je verhaal is rustig en dat past op zich bij de setting, maar niet bij het nummer.

Maar vooral: fijn geschreven, graag gelezen!

Lid sinds

7 jaar 2 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Hoi Marijcke, dank voor je reactie, ik las die met een glimlach. Dit verhaal is puur voortgekomen uit mijn fantasie; gezien de opdracht dacht ik aan 'strompelen' of anderszins gebrekkig lopen, van daar uit ontwikkelde zich dit verhaal.
(De tomaten staan er goed bij, gezellig tussen de paprika's, komkommers en chrysanten)

 

Lid sinds

7 jaar 2 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Hoi Hadeke, dankjewel voor je reactie. Ik snap je aarzeling wel een beetje, aan de andere kant zie ik bij deze revalidatie geen plaats voor een evergreen als An der schönen, blauen Donau; Sylvia heeft vechtlust en doorzettingsvermogen waarmee ze de tegenslagen, weliswaar met de hulp van Kevin en haar partner, weet te overwinnen. Aan het eind schreeuwt ze het dan ook uit. 

Lid sinds

1 jaar 5 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Mooi pakkend verhaal waarin heden en verleden beiden een grote rol spelen. Ook het idee om therapie te combineren met muziek. Prima insteek van de opdracht. 

Lid sinds

7 jaar 2 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Hoi Schrijvenisfijn, dankjewel voor je fijne reactie. De credits voor de muziek geef ik door aan Kevin ;-)

Lid sinds

17 jaar 7 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Zo kan het ook, verleden en heden met uitzicht op de toekomst. Mooi de manier van lopen beeldend gemaakt. Ik zie het voor me hoe ze samenwerken. Mooi ook de typering van de personages door middel van het lopen en het samenwerken daarbij.