Lid sinds

15 jaar 9 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

437- de kleine dingen

 

Op mysterieuze en miraculeuze wijze kust de lente voorzichtig het nieuwe jaar. Door het openschuiven van de gordijnen zie ik in mijn slaapkamer minuscuul kleine stofdeeltjes dansen, die gekleurd door het tedere ochtendlicht, alle tinten van de regenboog vertonen.  Het valt mij op hoe lang en ragfijn de glinsterend snorharen van mijn kater zijn, die spinnend van welbehagen de nacht  op het voeteneind van mijn bed heeft doorgebracht. De elzenkatjes van de boom voor mijn raam wuiven mij met hun fragiele lijfjes een goede morgen toe. De ekster die regelmatig op het dak van ons huis bivakkeert, hipt enthousiast op het terras, op zoek naar lekkere hapjes. En kijk, hij heeft een partner mee. Ik zag het koppel gisteren al minnekozend tussen de elzenkatjes.

In een stukje blauw van de hemel zie ik hun soortgenoten uitgelaten heen en weer vliegen. Zouden zij op deze manier hun vreugde om de komende lente vieren? Mijn blikveld op de wereld is gekrompen. Mijn benen willen niet meer mee. Ik zou uit bed willen springen en de lente omarmen. Wandelen door grote, donkere bossen en fietsen langs lange groene velden. De leeuwerik horen zingen. Een eekhoorn zien vluchten, snel en lenig omhoog langs de stam van een berkenboom. ‘Het zijn de kleine dingen die het doen’, placht mijn moeder te zeggen wanneer ik in mijn jeugdige overmoed wel eens teveel van het leven verlangde.

Ik heb geleerd naar de kleine dingen te kijken. Ik ben blij met de dansende stofdeeltjes, de elzenkatjes en de hippende ekster. Maar een weemoedigheid zoals vandaag kan me wel eens overvallen. De deur zwaait open. Mijn partner zet mij in de rolstoel.

‘Het zijn de kleine dingen, die het hem doen’, zegt hij en rolt mij enthousiast de wereld en de lente in.

 

 

 

 

Lid sinds

2 jaar 5 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Het zijn de kleine dingen,die jij op een manier beschrijft, zodat het groots wordt. Prachtig, graag gelezen.

Lid sinds

3 jaar 3 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Ik kan er niets aan doen: ik ben fan. Prachtige taal, mooie observaties met oog voor detail. Net als ik denk dat de opdracht van deze week niet aan bod komt, zegt je laatste zin alles over wat écht klein geluk is - zonder dat daar verder aanvullende woorden voor nodig zijn. Respect en lof!

Aan het einde spreek je over zwaarmoedigheid, waarmee de hoofdpersoon overvallen is. Uit je tekst spreekt eerder weemoed. Zolang iemand in staat is om, ondanks de eigen tekortkomingen, zoveel moois in de kleine dingen te zien is zwaarmoedigheid ver weg.

Lid sinds

3 jaar 9 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Hoi Marijcke, 

Als we iedere dag zo zouden mogen ontwaken... Wat prachtig geschreven! 
Je hebt een hele mooie balans gevonden tussen poëtisch woordgebruik: wuiven mij met hun fragiele lijfjes  en een beeldend woord als minnekozend  en wat relatief meer 'alledaagse zinnen' als: In een stukje blauw van de hemel zie ik hun soortgenoten uitgelaten heen en weer vliegen.
Poëtische zinnen kunnen op den duur te vermoeiend gaan lezen. Dan kan het lijken alsof de schrijver het 'erom doet.' Maar omdat je zo'n mooie balans hebt gevonden, is dat niet het geval èn lezen je uitgesproken poëtische zinnen des te mooier. 

Je sluit af met een prachtig slot, niet alleen qua taalgebruik, maar ook om ongedwongen te verklaren waarom juist jouw personage iemand is die op al deze details let en ze zo weet te waarderen. 

Heilzaam, ontroerend, prachtig! 

Groet, 

Nadine

 

Lid sinds

15 jaar 9 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Dag ManMetPen, heel erg veel dank voor je mooie reactie. Ik bloos ervan. :)

Heb je gezien dat ik je tip in de tekst aangepast hebt? Het is inderdaad beter. Waar voor ook mijn beste dank.