Lid sinds

2 jaar 5 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

#437 - Ogen, een kostbaar bezit (+ herschrijf)

 

 Een kostbaar bezit (V2)

'Ik heb u aangemeld, u kunt in de wachtkamer plaatsnemen.'
' Bedankt,' antwoord ik, nog iets buiten adem, net op tijd voor mijn controle-afspraak.
Ik zoek een stoel in de volle ruimte. Je ogen zijn je dierbaarste bezit, staat er op de poster tegenover mij. Is dat zo, vraag ik me af.  Nog met één voet in de pubertijd wilde ik liever geen bril.  Gelukkig kon ik het voor mij wazige nummerbord dat de rijexaminator aanwees wel lezen.Tien jaar later wist ik dat er blaadjes aan de bomen kwamen in de lente. Helaas zag ik de start van die groei niet, totdat zich wolken om de takken vormden waarvan ik besefte dat dat bladeren waren. Tijd voor de oogarts.

Een bril kwam op mijn neus. Het montuur uitzoeken was een ramp. Waarom liep ik te paraderen met een nieuwe zonnebril van de Hema en kon ik geen montuur van de opticien goedkeuren? Zoveel mogeljkheden! Mijmerend staar ik voor me uit. De gemiddelde leeftijd ligt hier boven de vijftig, naar beneden gebracht door een blond krullenbolletje van een jaar of acht aan de leestafel. Op zijn neus staat een parmantig brilletje, hij is er vroeg bij.

'Verschillende spreekuren', leest hij van het scherm.
'Mam, kijk daarom is het hier zo druk. Dokter Bloem werkt hier niet alleen.'
De vrouw die eerder richting behandelkamer liep, neemt weer plaats, nu tegenover mij. Ik kijk haar even aan, van deze afstand kan ik nog prima zien. Ze heeft mijn blik opgevangen en ziet die voor een uitnodiging aan. In plat Utrechts doet ze me haar verhaal, één grote klaagzang.
De blonde krullenbol zegt:
'Mam, die mevrouw met die mooie grote ogen, waarom moppert die zo?'

Ik glimlach, het jochie kijkt  de dame onbevangen in haar kostbaarste bezit.

 

 

Ogen, een kostbaar bezit (V1)

'Ik heb u aangemeld, u kunt in de wachtkamer plaatsnemen.'
Precies op tijd kwam ik binnen en zoek nu een stoel in de volle ruimte. Je ogen zijn je dierbaarste bezit, staat er op de poster tegenover mij. Is dat zo, vraag ik me af. Al vanaf mijn tienerjaren zorg ik slecht voor ze. Hetzelfde zag ik bij vrienden gebeuren. Zo rond je achttiende wordt het wat kritisch. Je wil toch slagen voor de ogentest bij je rijexaminator? Destijds is me dat gelukt, maar tien jaar later leken de lentes laat te beginnen. Achteraf besef ik dat dat kwam omdat ik de eerste blaadjes niet aan de bomen zag komen, ik zag ze pas tegen de tijd dat ze als een wolk om de takken hingen.

Een bril kwam in mijn bezit. Het montuur uitzoeken was een ramp. Waarom liep ik te paraderen met een nieuwe zonnebril van de Hema en kon ik geen montuur van de opticien goedkeuren? Somberend staar ik voor me uit. De gemiddelde leeftijd ligt hier boven de vijftig, naar beneden gebracht door een blond krullenbolletje van een jaar of acht aan de leestafel. Op zijn neus staat een parmantig brilletje, hij is er vroeg bij.

'Verschillende spreekuren', leest hij van het scherm.
'Mam, kijk daarom is het hier zo druk. Dokter Bloem werkt hier niet alleen.'
De vrouw die eerder richting behandelkamer liep, neemt weer plaats. Ik kijk haar vanuit mijn ooghoeken aan, van deze afstand kan ik nog prima zien. Ze heeft mijn blik opgevangen en ziet die voor een uitnodiging aan. In plat Utrechts doet ze me haar verhaal, één grote klaagzang.
De blonde krullenbol zegt:
'Mam, die mevrouw met die mooie grote ogen, waarom moppert die zo?'

Ik glimlach, het jochie staart de dame onbevangen in haar dierbaarste bezit.

 

 

Lid sinds

3 jaar 3 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Geslaagd stuk, naar mijn mening! Nou werkt mijn echtgenote op de oogpoli van een ziekenhuis, dat helpt mij misschien in het vatten van de thematiek. Bijzondere verhalen te over, dat verhoogt de herkenbaarheid.

graag gelezen!

Lid sinds

4 jaar 11 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Hoi Elrie, een mooi verhaal en in die zin graag gelezen.
Ik mis wel de opdracht in je verhaal. Je zou me nog meer in het verhaal trekken als je zou beschrijven wat je mist aan het slechter zien. Nu is het meer een constatering. Ik zie slecht, dus ik moet een bril. Misschien kon je vroeger genieten van een borduurwerkje, maar zie je de steken niet meer. Of zoiets. Dat je pas ontdekt dat het lente is als de bomen helemaal vol bladeren zijn, vind ik niet geloofwaardig. Er zijn meer voorbodes dat het lente is/ aan het worden is. Voor mijn gevoel sla je dan een paar stappen over. 

Je ogen zijn je dierbaarste bezit ---> je dierbaarste of kostbaarste bezit? Dierbaar heeft een andere lading, naar mijn idee, het heeft meer met gevoel te maken. Je kunt je ogen niet missen, dan lijkt kostbaar me een beter woord.

 

Lid sinds

3 jaar 9 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Hoi Elrie, 

Ik vind je einde heel erg mooi, maar ik mis de echte aanloop ernaar. Je hoofdpersonage lijkt vooral met zichzelf in de weg te zitten vanwege de leeftijd van een gemiddelde brillendrager, maar niet zozeer met het eigen uiterlijk. 
Ja, het is wennen aan een montuur en er is niet per se een mooie te vinden. Maar ik vind het stapje van: "Ik vind geen bril die bij mijn stijl past" net iets te groot voor de aanname dat je personage zich ook meteen lelijk lijkt te vinden. 
Die aanname heb ik in ieder geval gedaan, omdat de opmerking van het jongetje anders geen glimlach zou ontlokken na een verhaal wat vooral ingaat op slecht zicht, saaie brillen en mopperende dames. 

Dat laat me een beetje twijfelen over wat voor je personage nou zo knaagt Het minder kunnen zien of zich een grijze muis voelen (om verschillende redenen). Het mag allebei, je hoeft niet te schrijven over het gemis van goed, puur omdat een bril centraal staat. Maar maak het voor het personage zelf iets persoonlijk, iets belangrijker. Nu is het een beetje alsof iemand op een afstandje naar diens eigen leven kijkt, terwijl diegene wel door een opmerking van iemand anders wordt geraakt. 

Je symboliek van brillen, zien en het dierbaarste bezit (en dat kunnen waarnemen) vind ik wel erg mooi gekozen. 
Je hebt dus in de basis iets moois te pakken. Het heeft naar mijn idee alleen een net iets andere uitwerking nodig. 

Groet, 

Nadine

Lid sinds

2 jaar 5 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

@ManMetPen, dank voor je fijne reactie.

@Fief, ook veel dank aan jou. Je hebt volkomen gelijk dat de lente zich op velerlei manieren aankondigt, ik koos ervoor andere zintuigen dan de ogen niet in dit korte stukje te betrekken. Iets wat kostbaar is en zo is herkent lijkt mij ook dierbaar.

@Nadine, dank voor je opbouwende reactie waar ik veel van leer. Ik had willen schetsen dat wachten voor ouderen in een oogkliniek niet het leukste op aarde is. De hp mijmert wat over haar ogen en wat ze daar al mee meegemaakt heeft, voor mij was dat niet persé negatief. Een opmerking van een kind die alleen het mooie ziet, dat is zo simpel maar ook zo vertederend. 

Lid sinds

1 jaar 5 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Precies op tijd kom ik binnen, denk aan het perspectief. Hoezo, precies op tijd? Ik zou gaan voor kostbaarste bezit. Ga mee met de bovenstaande opmerkingen. Het is niet helemaal duidelijk in het verhaal wat ze komt doen en bij wie. Is ze bij een oogarts of een opticien? Verder graag gelezen. 

 

Lid sinds

1 jaar 2 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Beste Elrie, deze wachtkamerscene zie ik voor me (jawel, dankzij mijn bril kan ik je verhaal lezen). Je beschrijft het natuurgetrouw en levendig. Alleen heb ik geen beeld bij de passage over het slecht voor je ogen zorgen vanaf je tienerjaren en hetzelfde wat bij vrienden gebeurde en het kritisch worden rond je achttiende.

De groeten van Chezz

Lid sinds

2 jaar 5 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Hoi Chezz, dank voor je reactie. Je hebt gelijk dat dat moeilijk te volgen is, moet ik weglaten of verduidelijken. Ik heb denk ik te snel ingeleverd, had beter eerst meer kunnen schrappen en in het hoofd van de lezer moeten kruipen. De passage over achttienjarige is gebaseerd wat ik zelf mee heb gemaakt daarom leek het me wel duidelijk...niet dus.

Lid sinds

3 jaar 6 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Liefelijk stukje dat doet denken aan ingezonden anekdotes in kranten. Wel wat aan de lange kant en de stijl vond ik voor dit verhaal te geforceerd literair. Ik denk dat een wat nuchtere spreektaal beter bij dit verhaal past, dus als je het zou opschrijven zoals je dit aan een vriend(in) of buur zou vertellen, denk ik dat het meer tot zijn recht komt.

Lid sinds

7 jaar 2 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Hoi Elrie, ik vind het een aandoenlijk verhaaltje waarin het jochie aan het einde de show steelt in een volle wachtkamer. De aangesprokene zal zich dit ongetwijfeld herinneren als een ongeluksmomentje ...
Bij één passage bleef ik even haken in je tekst; 'Ik kijk haar vanuit mijn ooghoeken aan, van deze afstand kan ik nog prima zien.' In mijn beleving kijk je iemand recht aan, dus niet vanuit je ooghoeken. Maar dat is persoonlijk.

Lid sinds

11 jaar 5 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
  • Pluslid

Een herkenbare situatie.

Ik sluit me wel aan bij eerdere opmerkingen. Het is voor mij nog iets te beschouwend te constaterend,  waardoor ik te weinig op de huid van de hoofdpersoon kom te zitten. Je mag me nog iets meer meenemen in de beleving van de hoofdpersoon. Bij het begin bijvoorbeeld meer richting:

'Ik heb u aangemeld, u kunt plaatsnemen.'

'Bedankt,' antwoord ik.

Ik probeer het hijgen te stoppen en kijk naar de klok. Kwart over twee. Precies op tijd.

De omgeving en het aftasten van die omgeving in combinatie met de mijmering en het slot vind ik mooi gekozen. De titel mag van mij nog wat scherper.

Mist er in de laatste zin niet 'aan' na 'onbevangen'.

Lange reactie, maar zeker met plezier gelezen. 

Lid sinds

2 jaar 5 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Ik vind de relativerende gedachte achter dit verhaal bijzonder mooi. Een bril moeten dragen is misschien niet leuk, en ja, je ogen zijn het waard om zuinig op te zijn, maar wie met een negatieve blik naar de wereld kijkt heeft niets aan goede ogen. Prachtig hoe kinderen vaak zulke wijze opmerkingen kunnen maken.

Niet al je zinnen komen wat mij betreft goed uit de verf.

Helaas zag ik de start van die groei niet, totdat zich wolken om de takken vormden waarvan ik besefte dat dat bladeren waren.

Deze bijvoorbeeld. Ik begrijp wat je daar wilt doen, maar het is het net niet. Het neemt niet weg dat ik je verhaal met veel plezier heb gelezen.

Lid sinds

2 jaar 5 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Dank je Mespunt voor de fijne reactie. Die zin die je aanhaalt heb ik misschien 'te mooi' willen maken, ik buig me er nog een keer over.