#436 Morgenrood

Hoi Maria, ik heb je verhaal gelezen zonder de opdracht in mijn hoofd. Ik vind het een indringend verhaal en vraag me af waar de man vandaan komt dat hij zo lang achter het stuur heeft gezeten. Wat ik uit de laatste alinea begrijp, is dat hij onderweg is naar de uitvaart van zijn moeder. In de felle morgenster zou hij zijn moeder kunnen zien die hem begeleidt op de weg naar huis.
De tweede alinea spreekt mij het meeste aan. Je geeft daarin een mooi beeld van de herinneringen. De andere alinea's komen wat zakelijker over. Misschien door de korte zinnen.

De lucht bij de horizon wordt heel langzaam roze. ---> ik zou "heel" weglaten. Langzaam zegt al genoeg.

Maria Fransisca, terug van even weggeweest? Wat een pakkend verhaal, als lezer zit je op de passagiersstoel en eet je een muntje mee. Ik vind de 'heel' bij langzaam niet storen, het zet de traagheid waarmee alles gebeurt extra in de verf. Ik kreeg hier ooit de bijnaam van 'nostalgicus', maar je steekt me aardig naar de kroon. ZGG;

Hallo Maria Fransisca, ik heb je verhalen de laatste tijd gemist en na het lezen van dit verhaal weet ik waarom. Je stijl is prachtig, ik leefde met de hp mee.

Dag Maria Fransisca,

Dank voor je inzending. Ik vond je verhaal heel erg mooi om te lezen. Ritmisch vind ik het kloppend, het is beeldend, het heeft een goede structuur et cetera. Een geslaagd stuk!

Ruimte voor verbetering zie ik wel. Ik zou de hoofdpersoon een iets actievere rol aan laten nemen. Er is erg veel beschrijving (wat hier overigens erg goed werkt), maar weinig actie. Nu zeg ik niet dat een verhaal maar altijd bol moet staan van actie en spannende handelingen, maar ik denk dat dit verhaal er goed aan doet om een paar kleine momenten van actie toe te voegen. 

Daarnaast roept de tekst wel wat vragen op. Waar komt de hoofdpersoon vandaan en is dit belangrijk om te weten? Ook begrijp ik niet zo goed wat er in de laatste twee zinnen gebeurt. 

Ik hoop dat je er iets aan hebt!

Prachtig. Ondanks zonder te benoemen weet je precies wat er gebeurt. Heel knap.

De druppels natuurlijk de tranen.

M

@ Anna, dankjewel voor je complimenten. Ik had in gedachten dat de hoofdpersoon bij zijn pas overleden moeder vandaan naar huis rijdt. Onderweg vecht hij tegen de slaap en de tranen. Dat die laatste zullen komen ligt al in de titel besloten. Morgenrood... water in de sloot. De kleuren van de lucht begeleiden het hele proces. 

@ Fief, bedankt voor het lezen en je reactie. Mooi dat je in de morgenster symboliek zag, alsof het zijn moeder is die hem begeleidt naar huis. 

@ Gi, dankjewel voor het lezen en je complimenten. Ik had inderdaad even geen inspiratie. Ik las trouwens bij Schrijven On-line, dat het goed is om even schrijfpauze te nemen af en toe, dat kwam me goed uit ;-). Nostalgie? Het zal de leeftijd zijn. hihi.

@ Elrie: dankjewel voor je lieve woorden. Ik bloos ervan.

@ Mercedes: wat fijn dat je van mijn verhaal genoot. En dat je de tranen herkende. Altijd spannend om niet te veel, maar ook niet te weinig weg te geven. ;-)

Ik had in gedachten dat de hoofdpersoon bij zijn pas overleden moeder vandaan naar huis rijdt.

O, ik dacht dat hij op weg was naar het huis van zijn overleden moeder. Afijn, maakt voor het verhaal niet zo veel uit. Mooi geschreven. Bij 'Morgenrood' denk ik aan een socialistisch strijdlied, het lied dat de hp neuriet, laat zich raden (bij neuriën hoef je de woorden ook niet te weten), maar ik hoorde bij het lezen ook een ander lied.

Mooi verhaal. Ik herken de 'pepermuntsensatie', die mij ook naar de kerkbanken leidt. Eens met Anna. Ik zou de hp bijvoorbeeld kort laten zoeken naar woorden uit het lied dat vergeten is. Maar goed, dat ben ik.

Ook voor mij geldt wat verwarring bij de laatste zinnen. Als de hp thuiskomt na een bezoek aan iemand die op sterven ligt, zou ik ze geniaal vinden, maar dat is in dit verhaal niet aan de orde. Voor mijn gevoel zou het de hele weg al keihard moeten regenen, maar tja, dan kom je niet toe aan die mooie beschrijving van de ster.

Graag gelezen.

Dit vind ik een ontzettend mooi verhaal. Ik geniet enorm van je zinnen, vooral in de tweede alinea, die in zijn geheel klinkt als een klok. Als ik die prachtige zinnen lees bekruipt me het gevoel dat de opening nog beter kan, al is daar nu op zich ook niets mis mee. Verder zie ik het echt voor me, de luchten, de ganzen, de tranen, gewoon echt heel mooi, dankjewel.