#432 Jack Frost...deel twee

Dit is een vervolg op de uitdaging van Lisette, een paar jaar geleden. Voor een stukje duidelijkheid is het belangrijk dat je het eerste deel van Jack Frost vooraf leest.

Helen staarde in het duister naar het plafond. Ze was zich er nauwelijks van bewust geweest dat John in bed was gekomen. Ze werd wakker uit een onrustige slaap en hoorde John zijn rustige, regelmatige ademhaling. Vandaag was het een jaar geleden dat Jurgen was overleden door een noodlottig ongeval. Helen dacht iedere dag aan dat afschuwelijke...het onbegrijpelijke. Wat had hem toen bewogen naar buiten te gaan. Het sneeuwde en vroor tien graden onder nul. Koud licht van de maan had het gruwelijke tafereel verlicht. Het was een beeld wat ze nooit meer van haar netvlies had afgekregen.

Haar gedachten gingen terug naar vanmiddag toen John uit zijn werk kwam. Ze zag hem aan komen rijden door de sneeuw heen. Vannacht kon het min twintig worden. Een koude record zou gebroken worden. Dikke vlokken vielen uit een loodgrijze lucht en bedolven het stadje onder een witte deken. Opeens bestierf een gil het op haar lippen en haar hart sloeg over. Haar maag draaide zich om. Vervuld van een hevige schrik legde ze haar hand op de schouder van John die bezig was zijn jas op te hangen.
' Wat is er, lief? '
' Een sneeuwpop...in onze tuin, 'stamelde ze. ' Waar komt ie vandaan ? '
John fronste zijn wenkbrauwen en liep naar het raam. Er stond inderdaad een grote sneeuwpop. Op zijn hoofd een hoed en twee lange, kale takken die zijn armen moesten voorstellen. Een wortel als neus completeerde het geheel.
Schouderophalend draaide John zich om en liep naar de warme kamer.
' Zullen de buurkinderen wel gemaakt hebben. '
Helen voelde een ijskoude rilling over haar rug lopen. Er klopte iets niet. Het was onmogelijk dat John hem niet had zien staan. Hij had hem letterlijk zowat omver moeten lopen om het tuinpad op te komen. En...er was nog iets. Hij stond pal voor ons huis en zijn donkere,zwarte kraalogen staarden mij aan.
 

'Helen...'
Sneeuwballen kwamen met een bons tegen het raam terecht en lieten een groezelige afdruk achter. Het was gestopt met sneeuwen.
Helen schrok uit haar slaap en zat rechtop in bed. De ramen klapten open een ijzige wind blies over haar benen en de gordijnen bolden op.
'HELEN...kom naar het raam toe. '
Als in een droom stapte ze uit bed en liep naar het raam. Een brede streep maanlicht viel tussen de gordijnen door.
'Helen...wil je weten wat er met Jurgen is gebeurt? '
De sneeuwpop keek omhoog en wenkte haar met zijn takken.
' Kom naar me toe, dan kan ik het je vertellen. '
Haar hart bonsde als een razende terwijl ze naar de pop staarde. Tranen sprongen in haar ogen toen ze hem Jurgen hoorde noemen.
' Zeg het me nu maar, 'stamelde ze.'Ik kom niet. '
Een slimme glimlach gleed over zijn bolle gezicht.
' Ik kan niet zo hard schreeuwen, Helen. Je zal echt naar me toe moeten komen als je het wil weten. '
Hij lachte zacht.' Ik ben zijn vriend, Jack Frost. En Jurgen zegt dat hij je mist. '
Opeens kreeg Helen 's moed de overhand. Ze voelde de woede die plaats maakte voor de angst. De woede van het niet weten.
Haar vingers klemden zich om het raamkozijn heen en met ingehouden adem liet ze zich over de rand zakken, de ijskoude nacht in.
Het was zo koud dat ze bang was dat haar hart stil zou gaan staan.
' Laat je maar zakken, ik heb je. '
Zijn zwarte ogen boorden zich in die van Helen.' Luister nu goed naar me. '
Een ruwe tak gleed over haar wang en veroorzaakte een bloedende streep.
' Om bij Jurgen te kunnen komen moet je van binnen net zo koud zijn als van buiten, Helen. Snap je wat ik bedoel? '
Ze haalde trillend adem en knikte langzaam. Alles om bij Jurgen te kunnen komen.
' Doe je mond open en ga op je knieën ,'zei Jack. Helen sloot haar ogen en voelde hoe onzichtbare draden haar mond opentrokken, verder en steeds verder totdat Jack Frost met speels gemak haar lichaam ingleed...Helen voelde hoe ze afscheid nam van de wereld maar het was het waard. Ze zou Jurgen weer zien.