#422 Zwaar te moede
Het is weer de tijd dat velen in de pen kruipen om de kleurenpracht van het najaar te beschrijven. De beelden in het fotoalbum tonen dat ook wij ooit tolden in de geelrode bladeren in het tanende zomerlicht.
Voor ons is de herfst van het leven al een tijdje aan de gang en de winter nadert met rasse schreden.
Jij gaat nog haast dagelijks op wandel in de omliggende velden. Op je eentje, net als de ontelbare keren dat je er alleen op uittrok. Er is ooit iets heel erg fout gelopen en de breuk is nooit hersteld, omdat ieder voor zich er van overtuigd is dat er niets meer goed te maken valt. Maar wij bleven samen en leven in vreedzame co-existentie.
In mijn tuin ruim ik wat bladeren, de eekhoorn in de walnotenboom van de buren tuurt naar mij. De pimpelmees en het roodborstje komen vlakbij kijken wat ik aan het doen ben. De vijgen zijn klein en onrijp gebleven maar de appels, die de aanvallen van insecten en vogels hebben overleefd, zien er dit najaar verrukkelijk uit.
Elk ander mens zou dolgelukkig zijn met deze momenten. Ik kan mij niet ontdoen van een gevoel van onbehagen. De melancholie houdt mij in haar greep. Neen, het is niet het gegeven dat de natuur nu op haar mooist is en toch langzaam aan het sterven is. Ik weet dat het geen sterven is maar slechts een lange winterslaap, een tijdelijke verdoving tot alles straks weer tot bloei komt.
In gedachten hoor ik Bette Midler zingen: Just remember in the winter, far beneath the bitter snows, lies the seed that with the sun's love, in the spring becomes the rose.
Dan besef ik dat ook deze herfst de weemoed mij zal blijven overmannen, alle luister van de natuur ten spijt.
Wow Gi, wat mooi geschreven…
Lid sinds
5 jaar 7 maandenRol
Wow Gi, wat mooi geschreven. Het laat me wel met de vraag achter wat er plaatsgevonden heeft wat jou zo melancholisch maakt.
Op je eentje, --> in je eentje, althans in het Nederlands.
Fief, dank je voor de…
Lid sinds
8 jaar 2 maandenRol
Fief, dank je voor de reactie. Volgens Van Dale mag zowel in als op gebruikt worden, waarbij op meer in Vlaanderen gangbaar is. Het komt mogelijk door het grapje dat in een Antwerpse kroeg werd verteld over de vraag: Hoe paart een woerd? De Vlaming antwoordde: op zijn een(d)tje. De Nederlander zei: helemaal alleen.
Wat een mooi verhaal Gi,…
Lid sinds
3 jaar 1 maandRol
Wat een mooi verhaal Gi, alhoewel het me treurig stemde.
'op je eentje' viel mij ook op, mooi dat zowel 'op als in' goed nederlands blijkt. Wat me ook opviel was ' komen vlakbij zien', ik zou schrijven 'om te zien 'of' kijken.
'
Klopt Elrie, blij kan je…
Lid sinds
8 jaar 2 maandenRol
Klopt Elrie, blij kan je hier niet van worden. Ik heb de zin in kwestie aangepast. Dank je voor het lezen.
Mooi beschreven, Gi. Het…
Lid sinds
3 jaarRol
Mooi beschreven, Gi. Het intrigeert mij wel wat er ooit heel erg fout gelopen is. In dit verhaal staat er geen enkele aanwijzing wat dat kan geweest zijn, dus mijn fantasie slaat op hol. Misschien komen we het ooit in een ander verhaal te weten?
Dank je wel Emily. Het…
Lid sinds
8 jaar 2 maandenRol
Dank je wel Emily. Het vervolg van het verhaal zou wel eens een boek kunnen worden.
Wat mooi beschreven, Gi, een…
Lid sinds
3 jaar 10 maandenRol
Wat mooi beschreven, Gi, een mijmering over de herfst. En dat verbinden aan de herfst van het leven. Een mooi thema, en dat in 300 woorden! Persoonlijk hou ik van een positieve draai aan het eind, maar die is er natuurlijk niet altijd. Je beschrijving van de natuur raakt me. Graag en met aandacht gelezen.
Maria Fransisca,…
Lid sinds
8 jaar 2 maandenRol
Maria Fransisca, niettegenstaande de droefheid van mijn stukje, beurt jouw reactie mij helemaal op.
Prachtig geschreven Gi! De…
Lid sinds
13 jaar 9 maandenRol
Prachtig geschreven Gi! De melancholie spat ervan af. Ik word er ook weemoedig van.
De derde alinea brengt mij wat in verwarring en zou wat mij betreft ook weggelaten kunnen worden.
Dank je Chantal. Je hebt…
Lid sinds
8 jaar 2 maandenRol
Dank je Chantal. Je hebt gelijk dat het verhaal ook kan zonder de derde alinea, maar dan hadden Fief en Emily zich niet kunnen afvragen wat er ooit fout liep.
Mooi mijmerende monoloog,…
Lid sinds
18 jaar 2 maandenRol
Mooi mijmerende monoloog, waarbij het verhaal verteld wordt van een afstand tussen twee vrienden of geliefden.
Dank je wel, Odile.
Lid sinds
8 jaar 2 maandenRol
Dank je wel, Odile.