#420 Voor koningin en vaderland

Mijn vrouw verklaarde me voor gek. Hoe kon ik opgetogen zijn over het vooruitzicht zo lang naast een doodskist te moeten staan?
‘Papa, heb je straf gekregen?’ vroeg mijn zoontje. Hij vindt het wachten bij de bakker al een hele opgave.
Mijn gezinsleden knikten braaf toen ik het ze probeerde uit te leggen, maar het ongeloof verdween niet uit hun ogen. Het valt aan een buitenstaander moeilijk uit te leggen dat het waken bij de kist voor mij een enorme eer is. Ik heb de belofte gedaan mijn koningin te dienen – “whether it be long or short”.

Na tweeëntwintig uitmuntende dienstjaren mocht ik lid worden van de Yeomen of the Guard, de lijfwachten van de Britse vorstin. Dit oudste militaire corps in het Verenigd Koninkrijk werd in 1485 opgericht door Koning Henry VII na de slag bij Bosworth als beloning voor de mannen die zijn leven hadden gered. Hoewel onze rol tegenwoordig vooral ceremonieel is, vervul ik deze met trots. Bij officiële gelegenheden als deze valt onze aanwezigheid op. Niet in de laatste plaats door onze ceremoniële, rood met gouden Tudor uniformen. We worden nog wel eens verward met de bewakers van de Tower of London, de Yeomen Warders. Begrijpelijk. Hun uniform lijkt op dat van ons, maar zij missen de schuine band voor op hun jas.

Enkele honderden bezoekers zijn me al gepasseerd en er staan naar verluid nog enkele duizenden buiten te wachten tot ook zij naar binnen mogen. Op de gezichten van degenen die nu binnen staan, staat een mengeling van vermoeidheid, verdriet en voldoening te lezen. Ze hebben er veel voor over gehad om hier te kunnen zijn. ‘De wachtrij staat tot aan de Tower Bridge,’ hoor ik een vrouwtje zachtjes zeggen. Ja, de Britten hebben het file-lopen tot kunst verheven.

Elke twintig minuten schuiven we door en zo verandert mijn zicht op de gewelven van Westminster Hall. Hier alleen al te mogen staan, is een eer. Het ademt een eeuwenlange geschiedenis. Prominenten stonden hier opgebaard, er werden feesten gehouden, maar menigeen zag hier ook zijn of haar vonnis geveld. En nu mag ik hier waken bij mijn koningin. Samen met de vele bezoekers treur ik om haar heengaan, maar wat was het een stoer mens. Je moet het maar doen, op je eenentwintigste beloven dat je je leven in dienst stelt van je volk, en je er vervolgens ook aan houden. Respect!

Een onaflatende stroom van mensen loopt aan mij voorbij. Mag ik op een moment als dit genieten van de diversiteit?
Joh, is dat Beckham? Mijn hart versnelt als ik mijn held ontwaar. Ik licht mijn hoofd ietsje op. Hij ziet het en ik krijg een stiekeme thumbs up. Natuurlijk doet het me niets, duh.
Ik krijg het bijna te kwaad als ik in de verte mijn vrouw en zoontje zie binnenkomen. Ze liet me in de waan dat het van de bezetene was hier te moeten staan, maar hoe lang stonden zij al in die enorme wachtrij?
Hun aanwezigheid geeft me een boost. Ik hou het vol; voor koningin, vaderland en mijn gezin.

------------------------------------------------

laatste alinea vorige versie

Vlak nadat we doorgeschoven zijn – we doen dit elke twintig minuten – voel ik een kramp in mijn been opkomen. Zo onopvallend mogelijk verplaats ik mijn gewicht van het ene been op het andere en ik vind steun bij mijn wapen, een hellebaard. Het liefst zou ik nog een paar passen willen zetten, maar dat is uitgesloten. Tot overmaat van ramp komt er een rotte-eierenlucht voorbij.
‘Taco!’ sis ik zachtjes tussen mijn tanden. Ik waarschuwde hem vanmorgen nog, maar nee, meneer moest en zou een volledig Engels ontbijt nuttigen. De lucht is vreselijk; enkele voorbijgangers knijpen ontstemd hun neus dicht en ik hoor geroezemoes. Met moeite hou ik mijn gezicht in de plooi en mijn blik op oneindig.
Dan klinkt een doffe klap en vanuit mijn ooghoeken zie ik Taco voorover naast me op de grond neerkomen. De bezoekers reageren ontzet. Mijn eerste reactie is hem te hulp schieten en ik draai me om. Meteen realiseer ik me dat ik te allen tijde in mijn rol moet blijven en spring snel weer in de houding. Gelukkig is mijn kramp verdwenen.
Twee politiemannen ontfermen zich over Taco en begeleiden hem naar buiten. Zijn aanwezigheid is in ieder geval niet onopgemerkt gebleven. Hopelijk gaat het hem goed.