#419 - De oorvijg

Ze zeggen dat je met het verstrijken van de jaren steeds sentimenteler wordt en ik kan je vertellen dat het waar is. Ik ben de zestig gepasseerd en betrap mijzelf er steeds vaker op dat ik ineens, op een onbewaakt moment, zit te mijmeren over vroeger. Over wat ik beleefd heb. Mooie dingen zoals mijn eerste meisje, Corinne. Al een paar keer geprobeerd te vinden op Facebook, geen idee waarom. Nooit gevonden. Of die middag dat ik opgewonden op de fiets door Gouda reed met al mijn verdiende geld in mijn achterzak om een elektronica experimenteerpakket te gaan kopen bij Radio Shack. Ik was veertien denk ik en wist al zeker dat ik in de elektronica verder wilde. Of die ene vakantie naar Bretange met mijn ouders en broertje. Waarom deze zo een fijn gevoel geeft weet ik niet.

Soms gaan mijn gedachten naar pijnlijke momenten. De dood van Roesja. Dat was de allerleukste Jack Russel van de wereld. We waren onafscheidelijk. Ik geloof niet in een hiernamaals ofzo, maar door haar dood hoop ik soms stiekem dat het er wel is. Dat ze er dan komt aanlopen met die rode bal van haar. Of het overlijden van mijn broer, veel te jong. Wish You Were Here was het liedje na mijn speech en het heeft heel lang geduurd voordat ik weer naar dat nummer kon luisteren zonder een zakdoek bij de hand.

Heel soms denk ik aan een voorval dat heeft bijgedragen aan mijn vorming. Ik was een jaar of acht, negen en liep door de steeg achter het huis. Het was zomer, dat wil zeggen, in mijn herinnering was het mooi weer. In die steeg kwam het buurmeisje dat achter ons woont aanlopen, ze had een ijsje. Ik heb zonder aarzelen dat ijsje afgepakt en opgegeten, zij huilend weg. Niet veel later, ik was nog steeds aan het rondhangen in de steeg, kwam er een man aanlopen. Grote vent (als je acht bent zijn alle volwassenen groot) met een baard en harde handen. Hij liep op me af en gaf me zonder waarschuwing een hele harde oorvijg en zei daarbij dat wanneer ik nog een keer iets van zijn dochter zou afpakken hij mijn benen zou breken. Hij liep ook direct weer weg. Mijn wang gloeide nog lang na en ik schaamde me kapot om wat ik eerder die dag had gedaan. Zelfs wanneer ik er nu aan terugdenk, schaam ik me weer.